Το ημερολόγιο δείχνει 2 Δεκεμβρίου 1993 όταν ο διαβόητος ναρκοβαρόνος Πάμπλο Εσκομπάρ πέφτει νεκρός από τα πυρά Κολομβιανών και Αμερικανών αστυνομικών στο Μεντεγίν.

Ο θάνατος του ανθρώπου που αιματοκύλησε την Κολομβία προκαλεί ανακούφιση σε εκατομμύρια πολίτες, αλλά δεν συνεπάγεται την οριστική νίκη εναντίον των καρτέλ της κοκαΐνης.

Την ηγετική θέση του καρτέλ του Μεντεγίν παίρνει αμέσως εκείνο του Κάλι, που αποτελείται από εξίσου αδίστακτους και επικίνδυνους εγκληματίες.

Τον Ιούνιο του 1994, περίπου έξι μήνες μετά τον θάνατο του Πάμπλο Εσκομπάρ, η Κολομβία βιώνει στιγμές πατριωτικής έξαρσης, καθώς η σπουδαία εθνική ομάδα της εποχής (Ιγκίτα, Βαλντεράμα, Ασπρίγια κλπ) κατεβαίνει στο Μουντιάλ των ΗΠΑ με στόχο την κατάκτηση του τροπαίου.

Η πορεία της στα προκριματικά, με αποκορύφωμα την πεντάρα κόντρα στην Αργεντινή του Μαραντόνα, καλλιεργεί υψηλότατες προσδοκίες και κάνει τον Πελέ να πει ότι ο μίνιμουμ στόχος πρέπει να είναι η πρόκριση στα προημιτελικά.

Η κακή αρχή και το απειλητικό τηλεφώνημα στον Ματουράνα

Προς απογοήτευση, όμως, των οπαδών της κάνει κακό ξεκίνημα και γνωρίζει την ήττα με 3-1 από την επίσης ισχυρότατη Ρουμανία του μεγάλου Γκεόργκι Χάτζι.

Περιθώριο για δεύτερη ήττα δεν υπάρχει και μία μέρα πριν τον «τελικό» με την οικοδέσποινα ομάδα των ΗΠΑ, ο ομοσπονδιακός προπονητής Φρανσίσκο Ματουράνα δέχεται ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα:

«Γεια σου, Ματουράνα, άκου καλά και σημείωσέ το. Την Τετάρτη, κόντρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, βγάλε τον Γκαμπριέλ Γκόμες και βάλε τον Άντονι ντε Άβιλα στη θέση του. Αν δεν το κάνεις, είναι νεκρός».

Η άγνωστη στον Ματουράνα φωνή ανήκει σε έναν από τους βαρόνους του Κάλι και ο τρομοκρατημένος τεχνικός της Κολομβίας απειλεί την ομοσπονδία ότι αν δεν προστατεύσει την ομάδα, θα παραιτηθεί.

Ο Ματουράνα συμμορφώνεται τελικά με την «οδηγία» των βαρόνων και αφήνει εκτός ομάδας τον Γκόμες, την ώρα που η ομάδα βρίσκεται σε κατάσταση σοκ.

Το μοιραίο αυτογκόλ και η δολοφονική ενέδρα στο πάρκινγκ

Η Κολομβία χάνει τελικά με 2-1 και αποκλείεται. Αρνητικός πρωταγωνιστής του ματς είναι ο ταλαντούχος αμυντικός Αντρές Εσκομπάρ, που σκοράρει σε βάρος της ομάδας του.

Η απογοήτευση των Κολομβιανών είναι απερίγραπτη και ο νεαρός άσος βρίσκεται ξαφνικά στο στόχαστρο.

Στις 2 Ιουλίου, έξι ημέρες μετά τον αποκλεισμό, ο Αντρές καλεί τους φίλους του στο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης «El Indio», στο Μεντεγίν.

Λίγες ώρες μετά η παρέα αποφασίζει να αποχωρήσει και τη στιγμή που ο Εσκομπάρ πλησιάζει στον χώρο που είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του, βρίσκεται μπροστά σε τρεις άνδρες οι οποίοι αρχίζουν να τον πυροβολούν.

Δέχεται έξι σφαίρες και ο θάνατός του ανακοινώνεται 45 λεπτά αργότερα.

Στην κηδεία του παρευρίσκονται πάνω από 120.000 άτομα που αντιλαμβάνονται ότι, παρά τον θάνατο του Πάμπλο Εσκομπάρ, λίγους μήνες πριν, η εποχή του τρόμου δεν έχει παρέλθει.

Τη νύχτα της δολοφονίας συλλαμβάνεται ως ύποπτος ο Ουμπέρτο Κάστρο Μουνιός, ο οποίος ομολογεί τη συμμετοχή του την επομένη μέρα.

Όπως αποδεικνύεται, ο Μουνιός είχε στενές σχέσεις με τους αδελφούς Πέδρο και Χουάν Γκαγιόν, σεσημασμένους εμπόρους ναρκωτικών που είχαν στοιχηματίσει και χάσει σημαντικά ποσά, λόγω του αποκλεισμού της Κολομβίας.

Μετά τη δολοφονία του παιδιού του, ο πατέρας του Αντρές Εσκομπάρ, ο τραπεζίτης Νταρίο Εσκομπάρ, ιδρύει την οργάνωση «Andrés Escobar Project», που ως σκοπό έχει να ενισχύει οικονομικά και ηθικά τα νέα παιδιά που αγαπούν το ποδόσφαιρο και θέλουν να ακολουθήσουν επαγγελματική καριέρα.

Το 2002 ο δήμος του Μεντεγίν ανεγείρει άγαλμα προς τιμήν του αδικοχαμένου ποδοσφαιριστή, ενώ το 2009 η σειρά αθλητικών ντοκιμαντέρ «30 for 30» του ESPN, με αφορμή τα 30 χρόνια λειτουργίας του δικτύου, παρουσιάζει φιλμ με θέμα τη δολοφονία του Αντρές Εσκομπάρ και τίτλο «The Two Escobars».

Στο ίδιο ντοκιμαντέρ παρουσιάζεται η εκτέλεση του αρχηγού του καρτέλ του Μεντεγίν, Πάμπλο Εσκομπάρ.

Η συγγνώμη πριν την εκτέλεση

Λίγο πριν δολοφονηθεί, ο Αντρές Εσκομπάρ είχε γράψει απολογητικού χαρακτήρα άρθρο στην «El Tiempo» με το οποίο ζητούσε συγγνώμη από τους Κολομβιανούς για την εμφάνισή του.

Το άρθρο έκλεινε με την εξής πρόταση: «Θα σας δω σύντομα, γιατί η ζωή δεν τελειώνει εδώ».

* Δημοσιεύτηκε στη «Μακεδονία της Κυριακής» στις 2/7/2023