18/08/2022 11:57
Η εκπληκτική φωτογραφία του φίλου της Γιάννη Κυριακίδη, τραβηγμένη τον Απρίλιο του 1959, με την έφηβη Ζωΐτσα σε επίδειξη κομμώσεων στη Θεσσαλονίκη και τα σχόλιά της, μια συζήτηση ολίγων λεπτών στο αεροδρόμιο για τα «χρόνια της Θεσσαλονίκης» και για την ίδια γειτονιά με τον Γιάννη Δαλιανίδη, η συνάντησή μας δυο φορές στο στούντιο της εκπομπής μας «Τρίτη Ματιά» στην ΕΡΤ3 τη δεκαετία του 1990 , όπου η ανάγκη για ενημέρωση για τις νέες θεατρικές της δραστηριότητες πάντα προηγούνταν από την ανάγκη μας να μάθουμε πολύτιμα στοιχεία από τη Λάσκαρη της Θεσσαλονίκης -και η ίδια ήταν πάντα ευγενής και διακριτική - με συνδέουν κατά κάποιον τρόπο με τη σπουδαία και λαμπερή αυτή ηθοποιό που μας λείπει εδώ και πέντε πια χρόνια. Μια συζήτηση που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ…
Η αφήγηση του Γιάννη Δαλιανίδη , όμως, στο βιβλίο του «Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ» είναι υπέροχη, αποκαλυπτική, όσο και η ανασύνθεση μέσα σε λίγες γραμμές του κλίματος που επικρατούσε στο σινεμά την εποχή του Φίνου.
Είναι οι στιγμές που έκριναν την επιλογή της Ζωής Λάσκαρη ως πρωταγωνίστριας στην ταινία του 1961 «Ο Κατήφορος». (Νίκος Κούρκουλος, Βαγγέλης Βουλγαρίδης, Κώστας Βουτσάς σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιαννίδη).
«Αυτή είναι είπα»
«Είχαμε κι έναν θυρωρό στου Φίνου. Τον περίφημο Γιώργο. Λαμπρό παιδί και συμπατριώτης μου απ´ τη Θεσσαλονίκη, που λάτρευε τη Ζωΐτσα, γιατί την ήξερε από μικρή. Κάθε λίγο ερχόταν στο γραφείο μου και άρχιζε :
-«Κύριε Δαλιανίδη , γιατί δεν ξαναεξετάζετε τη Ζωΐτσα; Την πρώτη φορά είχε τρακ. Ύστερα πως να το κάνουμε, είναι και πατριωτάκι και μάλιστα γειτονοπούλα σας. Μητροπόλεως μένατε εσείς, Καρόλου Ντηλ αυτή. Δίπλα σας. Πάνω από το φούρνο του Πασχαλίδη».
Και δώστου κάθε λίγο, πατριωτάκι και πατριωτάκι και ορφανό μάλιστα.
-«Έπρεπε να να δείτε τη μητέρα της , την Αφροδίτη. Κούκλα. Δεν γίνεται, θα την γνωρίσατε. Ήταν η πιο ωραία και η πιο κομψή γυναίκα της Θεσσαλονίκης».
Και πραγματικά την είχα γνωρίσει, την ήξερα.
Την έβλεπα κάθε μέρα να περνάει μπροστά από το σπίτι μου , μια πανέμορφη ξανθιά κοπέλα , που έμοιαζε περισσότερο με σταρ του σινεμά και καθόλου με κοινή θνητή. Πάντα κομψή, πάντα εντυπωσιακή, με το μαλλί να σκεπάζει το ένα μάτι σαν τη Βερόνικα Λέικ (παλιά σταρ του Χόλυγουντ), και απ´ το χέρι να κρατάει ένα ξανθό αγγελούδι, τη Ζωΐτσα. Και τώρα αυτό αγγελούδι ήταν μπροστά μου, ωραίο όσο κανένα άλλο , πλάσμα από αυτά που είχαν παρελάσει όλο αυτό τον καιρό. Συγκινήθηκα. Ας δοκιμάσω άλλη μια φορά είπα. Στο κάτω κάτω της γραφής τι καλός σκηνοθέτης είμαι.
-Πάμε μέσα , λέω αποφασιστικά στη Ζωΐτσα.
Την μπάζω στο γραφείο του Φίνου. Της δίνω να διαβάσει μια από τις πιο δύσκολες σκηνές. Τα πράγματα δεν ήταν απογοητευτικά. Κάνω κάποιες διορθώσεις και κάποιες υποδείξεις, τις ακολούθησε σαν έμπειρος ηθοποιός. Αυτή είναι είπα. Η απόφαση πάρθηκε.
Δεν ξέρω αν εκείνη τη στιγμή κατάλαβε τι της είπα , γιατί για πολύ καιρό η Ζωΐτσα δεν υποπτεύτηκε την αλλαγή που έγινε στη ζωή της. Παρέμενε ένα ανέμελο και ζωηρό κοριτσόπουλο της εποχής της.
Είχαμε τώρα ένα ακόμα πρόβλημα. Το όνομα. Τότε έκανε καριέρα και ήταν πετυχημένη τραγουδίστρια η πρώτη της ξαδέρφη, με το ίδιο όνομα. Ζωΐτσα Κουρούκλη, γνωστή και με πολλά σουξέ. Μια δεύτερη Ζωΐτσα Κουρούκλη θα δημιουργούσε σίγουρα σύγχυση, σκέφτηκα. Χρειαζόμουν στα γρήγορα ένα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο και ασφαλώς αυτό δεν μπορούσε να είναι κάτι σαχλό , σαν αυτά που έδιναν σε αγράμματα κοριτσάκια που φιλοδοξούσαν να γίνουν αστέρια του λαϊκού τραγουδιού. Μπελα Μπούλα, Πίτσα Μίτσα κτλ. Χρειαζόμουν ένα όνομα σοβαρό κι αμέσως ήρθε στο μυαλό μου το όνομα που τη συνοδεύει μέχρι σήμερα.
-Απ´ τη στιγμή αυτή θα λέγεσαι Λάσκαρη».
Πάνω από τέσσερις δεκαετίες αργότερα, το 2005 έγραφε γι αυτήν:
«Η Ζωή είναι μια ολοκληρωμένη ηθοποιός που μπορεί να παίξει με την ίδια ευχέρεια και δράμα και κωμωδία.»
Και συμπλήρωνε με μια συμβουλή:
«Προχώρα Ζωή και δώσε μεγάλη προσοχή στο ρεπερτόριό σου. Προχώρα, το αξίζεις».
• Η Ζωή Λάσκαρη (Ζωή Κουρούκλη) μια από τις σημαντικότερες και διασημότερες ηθοποιούς του παλιού Ελληνικού σινεμά και του θεάτρου, πέθανε στο Πόρτο Ράφτη στις 18 Αυγούστου 2017. Το 1959 κέρδισε τον τίτλο της «Σταρ Ελλάς» σε ηλικία μόλις 16 ετών.
Λεζάντα: Η Ζωή Λάσκαρη με τον σκηνοθέτη Γιάννη Δαλιανίδη και τον διευθυντή φωτογραφίας Γιώργο Αρβανίτη στα γυρίσματα της ταινίας «Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο». (Από το βιβλίο του Γιάννη Δαλιανίδη «Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ»
Λεζάντα: Η Ζωή Λάσκαρη μοντέλο σε επίδειξη κομμώσεων τον Απρίλιο του 1959 στη Θεσσαλονίκη. Φωτογραφία του Γιάννη Κυριακίδη.
Η εκπληκτική φωτογραφία του φίλου της Γιάννη Κυριακίδη, τραβηγμένη τον Απρίλιο του 1959, με την έφηβη Ζωΐτσα σε επίδειξη κομμώσεων στη Θεσσαλονίκη και τα σχόλιά της, μια συζήτηση ολίγων λεπτών στο αεροδρόμιο για τα «χρόνια της Θεσσαλονίκης» και για την ίδια γειτονιά με τον Γιάννη Δαλιανίδη, η συνάντησή μας δυο φορές στο στούντιο της εκπομπής μας «Τρίτη Ματιά» στην ΕΡΤ3 τη δεκαετία του 1990 , όπου η ανάγκη για ενημέρωση για τις νέες θεατρικές της δραστηριότητες πάντα προηγούνταν από την ανάγκη μας να μάθουμε πολύτιμα στοιχεία από τη Λάσκαρη της Θεσσαλονίκης -και η ίδια ήταν πάντα ευγενής και διακριτική - με συνδέουν κατά κάποιον τρόπο με τη σπουδαία και λαμπερή αυτή ηθοποιό που μας λείπει εδώ και πέντε πια χρόνια. Μια συζήτηση που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ…
Η αφήγηση του Γιάννη Δαλιανίδη , όμως, στο βιβλίο του «Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ» είναι υπέροχη, αποκαλυπτική, όσο και η ανασύνθεση μέσα σε λίγες γραμμές του κλίματος που επικρατούσε στο σινεμά την εποχή του Φίνου.
Είναι οι στιγμές που έκριναν την επιλογή της Ζωής Λάσκαρη ως πρωταγωνίστριας στην ταινία του 1961 «Ο Κατήφορος». (Νίκος Κούρκουλος, Βαγγέλης Βουλγαρίδης, Κώστας Βουτσάς σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιαννίδη).
«Αυτή είναι είπα»
«Είχαμε κι έναν θυρωρό στου Φίνου. Τον περίφημο Γιώργο. Λαμπρό παιδί και συμπατριώτης μου απ´ τη Θεσσαλονίκη, που λάτρευε τη Ζωΐτσα, γιατί την ήξερε από μικρή. Κάθε λίγο ερχόταν στο γραφείο μου και άρχιζε :
-«Κύριε Δαλιανίδη , γιατί δεν ξαναεξετάζετε τη Ζωΐτσα; Την πρώτη φορά είχε τρακ. Ύστερα πως να το κάνουμε, είναι και πατριωτάκι και μάλιστα γειτονοπούλα σας. Μητροπόλεως μένατε εσείς, Καρόλου Ντηλ αυτή. Δίπλα σας. Πάνω από το φούρνο του Πασχαλίδη».
Και δώστου κάθε λίγο, πατριωτάκι και πατριωτάκι και ορφανό μάλιστα.
-«Έπρεπε να να δείτε τη μητέρα της , την Αφροδίτη. Κούκλα. Δεν γίνεται, θα την γνωρίσατε. Ήταν η πιο ωραία και η πιο κομψή γυναίκα της Θεσσαλονίκης».
Και πραγματικά την είχα γνωρίσει, την ήξερα.
Την έβλεπα κάθε μέρα να περνάει μπροστά από το σπίτι μου , μια πανέμορφη ξανθιά κοπέλα , που έμοιαζε περισσότερο με σταρ του σινεμά και καθόλου με κοινή θνητή. Πάντα κομψή, πάντα εντυπωσιακή, με το μαλλί να σκεπάζει το ένα μάτι σαν τη Βερόνικα Λέικ (παλιά σταρ του Χόλυγουντ), και απ´ το χέρι να κρατάει ένα ξανθό αγγελούδι, τη Ζωΐτσα. Και τώρα αυτό αγγελούδι ήταν μπροστά μου, ωραίο όσο κανένα άλλο , πλάσμα από αυτά που είχαν παρελάσει όλο αυτό τον καιρό. Συγκινήθηκα. Ας δοκιμάσω άλλη μια φορά είπα. Στο κάτω κάτω της γραφής τι καλός σκηνοθέτης είμαι.
-Πάμε μέσα , λέω αποφασιστικά στη Ζωΐτσα.
Την μπάζω στο γραφείο του Φίνου. Της δίνω να διαβάσει μια από τις πιο δύσκολες σκηνές. Τα πράγματα δεν ήταν απογοητευτικά. Κάνω κάποιες διορθώσεις και κάποιες υποδείξεις, τις ακολούθησε σαν έμπειρος ηθοποιός. Αυτή είναι είπα. Η απόφαση πάρθηκε.
Δεν ξέρω αν εκείνη τη στιγμή κατάλαβε τι της είπα , γιατί για πολύ καιρό η Ζωΐτσα δεν υποπτεύτηκε την αλλαγή που έγινε στη ζωή της. Παρέμενε ένα ανέμελο και ζωηρό κοριτσόπουλο της εποχής της.
Είχαμε τώρα ένα ακόμα πρόβλημα. Το όνομα. Τότε έκανε καριέρα και ήταν πετυχημένη τραγουδίστρια η πρώτη της ξαδέρφη, με το ίδιο όνομα. Ζωΐτσα Κουρούκλη, γνωστή και με πολλά σουξέ. Μια δεύτερη Ζωΐτσα Κουρούκλη θα δημιουργούσε σίγουρα σύγχυση, σκέφτηκα. Χρειαζόμουν στα γρήγορα ένα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο και ασφαλώς αυτό δεν μπορούσε να είναι κάτι σαχλό , σαν αυτά που έδιναν σε αγράμματα κοριτσάκια που φιλοδοξούσαν να γίνουν αστέρια του λαϊκού τραγουδιού. Μπελα Μπούλα, Πίτσα Μίτσα κτλ. Χρειαζόμουν ένα όνομα σοβαρό κι αμέσως ήρθε στο μυαλό μου το όνομα που τη συνοδεύει μέχρι σήμερα.
-Απ´ τη στιγμή αυτή θα λέγεσαι Λάσκαρη».
Πάνω από τέσσερις δεκαετίες αργότερα, το 2005 έγραφε γι αυτήν:
«Η Ζωή είναι μια ολοκληρωμένη ηθοποιός που μπορεί να παίξει με την ίδια ευχέρεια και δράμα και κωμωδία.»
Και συμπλήρωνε με μια συμβουλή:
«Προχώρα Ζωή και δώσε μεγάλη προσοχή στο ρεπερτόριό σου. Προχώρα, το αξίζεις».
• Η Ζωή Λάσκαρη (Ζωή Κουρούκλη) μια από τις σημαντικότερες και διασημότερες ηθοποιούς του παλιού Ελληνικού σινεμά και του θεάτρου, πέθανε στο Πόρτο Ράφτη στις 18 Αυγούστου 2017. Το 1959 κέρδισε τον τίτλο της «Σταρ Ελλάς» σε ηλικία μόλις 16 ετών.
Λεζάντα: Η Ζωή Λάσκαρη με τον σκηνοθέτη Γιάννη Δαλιανίδη και τον διευθυντή φωτογραφίας Γιώργο Αρβανίτη στα γυρίσματα της ταινίας «Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο». (Από το βιβλίο του Γιάννη Δαλιανίδη «Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ»
Λεζάντα: Η Ζωή Λάσκαρη μοντέλο σε επίδειξη κομμώσεων τον Απρίλιο του 1959 στη Θεσσαλονίκη. Φωτογραφία του Γιάννη Κυριακίδη.
ΣΧΟΛΙΑ