Μια παρατήρηση.
Σοβαρά έρχομαι να προτείνω σε φίλους και συναδέλφους μου, των οποίων οι κεφαλές ελευκάνθησαν -όπως και η δική μου η αποψιλωμένη στο τριχωτό της- στα βιβλία, στις αναζητήσεις, στις παρέες, σε αγώνες φοιτητικούς και κοινωνικούς, να μην κάνουν σαρωτική, ισοπεδωτική και "εφ’ όλης της ύλης" κριτική στη νέα κυβέρνηση.
Πρώτον για λόγους φερ πλέι. Αν δεν περάσουν εκατό μέρες λ.χ., μόνο η… Πυθία θα πει αν είναι καλό ή κακό το κυβερνητικό έργο. Χωρίς "ύλη" πώς θα κάνεις κριτική… εφ' όλης της ύλης; Έχουμε μια κυβέρνηση τριών ημερών (την Τρίτη ορκίστηκε).
Δεύτερον για λόγους σοβαρότητας και αυτοεκτίμησης.
Μέχρι χθες, εν μέσω γενικής κατακραυγής από όλα τα άλλα κόμματα, που αντιπροσωπεύουν το 70% του λαού, οι ίδιοι εμφανίζονταν πολύ επιεικείς απέναντι σε μία κυβέρνηση που ήταν στο τιμόνι επί 4,5 χρόνια. Άκουγαν προσεκτικά τις δικαιολογίες και τα επιχειρήματα των υπουργών, προσπαθούσαν να βρουν φως στην άκρη του τούνελ, για να δοθεί μια ακόμα ευκαιρία στον Τσίπρα. Πολύ καλά έκαναν, είτε επειδή το πίστευαν είτε επειδή έτσι συμφέρει.
Είναι δύσκολο όμως να αποδειχθεί ΤΟΣΟ αφελής ο πολίτης και να πάρει στα σοβαρά κάποιον που μηδενίζει την αξία μιας κυβέρνησης… τριών ημερών. Να επισημάνει λάθη, ναι. Να πει, όμως, από τώρα "φύγετε" είναι ανόητο.
Προσωπικά δεν ανήκω στους αισιόδοξους. Είμαι έτοιμος για σκληρή κριτική, όπως οφείλει να κάνει κάθε δημοσιογράφος. Όχι όμως να σφυρίζω και τη λήξη ενός ματς που δεν άρχισε ακόμα.