Αν κυκλοφορείτε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κυρίως στην περιοχή από την οδό Εγνατία μέχρι Άνω Πόλη, είναι πολύ πιθανό να έχετε δεί την κοπέλα με τα μακριά μαλλιά, την αγγελική φωνή και το μπεντίρ (κρουστό, είδος τυμπάνου, γνωστό ακόμη από την αρχαιότητα). 

Πιθανότατα θα την ακούσετε να παίζει παραδοσιακή μουσική και να τραγουδάει είτε σε μαγαζιά, είτε σε μικρά γλέντια που στήνονται αυθόρμητα στο δρόμο. 

Η Χριστιάνα Παπακώστα είναι αυτοδίδκατη και διαθέτει πολλαπλές καλλιτεχνικές ιδιότητες και ανησυχίες. 

Έχει καταγωγή από τη Λεμεσό, και τα τελευταία 14 χρόνια ζει και εξελίσσεται στη Θεσσαλονίκη.

Η Χριστιάνα Παπακώστα παίζοντας μπεντίρ 

Πρωτοήρθε στη πόλη για να σπουδάσει στην Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ ενώ συνέχισε με μεταπτυχιακό στην φιλοσοφία της Τέχνης και ύστερα σπούδασε 3d animation. Η ίδια αυτοχαρακτηρίζεται ως μουσικός του δρόμου, ζωγράφος, ανιμέιτορ, και τραγουδίστρια ενώ οι καλλιτεχνικές της ανησυχίες επεκτείνονται και σε άλλα είδη Τέχνης όπως ο χορός ή το θέατρο.

Σε ό,τι αφορά στη μουσική η ιστορία της ξεκινά επίσης από την παιδική της ηλικία αφού τραγουδά σχεδόν όσο θυμάται τον εαυτό της. Όπως εξηγεί στο makthes.gr, σε χορωδίες πήγαινε από μικρή αλλά μουσικά όργανα άρχισε να παίζει στη Θεσσαλονίκη όταν κουράστηκε να ψάχνει μουσικούς για να συνεργαστεί. Όπως λέει χαρακτηριστικά, «πήρα μια κιθάρά, έκατσα σπίτι μου τρεις μήνες και βγήκα δρόμο». 

Από τότε έχουν περάσει 9 χρόνια και πλέον έχει φτάσει να βιοπορίζεται από αυτό. Η κιθάρα έχει γίνει πλέον μπεντίρ και αυτό που ξεκίνησε ως χόμπι και τρόπος έκφρασης έχει εξελιχθεί σε επάγγελμά. Όπως αναφέρει η ίδια, την παρόδοση την ανακάλυψε τυχαία το 2016 και ο έρωτας ήταν... κεραυνοβόλος. Μουσικά το βασικό της όργανο είναι η φωνή, όπως λέει η ίδια, ενώ τα υπόλοιπα είναι συνοδευτικά. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες μπάντες και ομάδες κατά καιρούς, ενώ τα τελευταία χρόνια προσπαθεί μόνη της.

Από το πεζοδρόμιο στην συναυλία του Γιάννη Χαρούλη

Ο τρόπος με τον οποίο η Χριστιάνα κατάφερε να παίξει στο Θέατρο Δάσους δίπλα στον Γιάννη Χαρούλη και χιλιάδες κόσμου οφείλεται στον αήττητο συνδυασμό του πηγαίου της ταλέντου και της «χαμογελαστής» τύχης.

Μια μικρή, ασήμαντη επιλογή που έκανε εκείνη την ημέρα έτυχε να την οδηγήσει σε μια μοναδική ευκαιρία, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά πως «όλα είναι δυνατά». 

Η Χριστιάνα αφηγείται: «Ήταν Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου και θα έβγαινα να παίξω μουσική στο δρόμο, ως συνήθως. Για διάφορους λόγους, εκείνη την ημέρα επέλεξα να βγω διαφορετική ώρα από την συνηθισμένη. Είναι μεσημέρι λοιπόν και έχω πάρει σβάρνα τα μαγαζάκια και σε κάποια στιγμή βρίσκομαι σε γνωστό μαγαζί επί της Βενιζέλου όπου είχα πάει για να παίξω μουσική. Όταν σταμάτησα να παίζω με φωνάζουν από ένα τραπέζι. Εγώ ως τότε δεν είχα παρατηρήσει πρόσωπα στους πελάτες, δεν ήξερα ποιοι ήταν αυτοί που με κάλεσαν. Όταν φτάνω στο τραπέζι, βλέπω τον Γιάννη Χαρούλη, ο οποίος καθόταν με τους μουσικούς του».

«'Είμαστε μουσικοί, παίζομουμε αύριο στο Θέατρο Δάσους» της είπε. «Εμένα με λένε Γιάννη» συστήθηκε με την γνωστή του ταπεινότητα ο πλέον δημοφιλής καλλιτέχνης στο είδος του. Συζήτησαν και την ρώτησε αν θα ήθελε να παίξει μαζί τους στην επερχόμενη συναυλία.

«Δεν το σκέφτηκα και πολύ, φυσικά και δέχτηκα» είπε η Χριστιάνα. «Ήταν μια εμπειρία μοναδική για εμένα, είχα την τιμή να παίξω δίπλα σε εξαιρετικούς μουσικούς μπροστά σε ένα πολυπληθές και θερμό κοινό. Προσωπικά, είχα όνειρο εδώ και χρόνια να παίξω στο θέατρο Δάσους. Λατρεύω την αίσθηση που αποπνέουν τα αρχαία θέατρα και την ακουστική τους» .

Είπε συνολικά τρία κομμάτια ενώ στο τελευταίο με συνόδευσε και ο Γιάννης Χαρούλης. Τα τραγούδια ήταν παραδοσιακά, το Πονεμένο Στήθος μου,  το Σμυρνέϊκο Μινόρε, και το Θαλασσάκι μου. «Ένιωσα δέος όταν ανέβηκα στη σκήνη και είχα πολύ άγχος. Στην αρχή είχα κλειστά τα μάτια μου για να καταλάβεις. Το κοινό όμως ήταν τόσο ένθερμο και ανταποκρίνονταν στα τραγούδια μου που το άγχος σύντομα μετατράπηκε σε θάρρος και ενθουσιασμό. Φυσικά η καλύτερη στιγμή της συναυλίας ήταν όταν με συνόδευσε στο 'Θαλασσάκι Μου' ο Γιάννης Χαρούλης».

«Ήταν πραγματικά ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Μια εμπειρία ζωής από τις λίγες» τονίζει η ίδια.

«Μια τέτοια εμπειρία αυτονόητα σε αλλάζει και σου δίνει μεγαλύτερο κίνητρο, όταν δηλαδή λαμβάνεις επιβράβευση από κάποιον που εκτιμάς».

Αν όμως η μουσική είναι ο έρωτας της Χριστιάνας η ζωγραφική είναι η αγάπη της, όπως λέει χαρακτηριστικά. Η ίδια πειραματίζεται συχνά χρησιμοποιώντας διαφορετικές τεχνικές. Όπως αναφέρει, τον τελευταίο καιρό ασχολείται ιδιαίτερα με την τεχνοτροπία του dotting χωρίς όμως αυτό να την περιορίζει.

 «Με τη ζωγραφική ασχολούμαι από πριν καν αρχίσω να μιλάω. Μετά άρχισα και να τραγουδάω (γέλια)» σημειώνει.

«Η ζωγραφική είναι η αγάπη μου και η μουσική ο έρωτας μου. Όταν δεν είμαι καλά ή όταν θέλω να συνδεθώ με τον κόσμο παίζω μουσική, όταν θέλω να ηρεμίσω ζωγραφίζω. Στη μουσική μου αρέσει κυρίως το αποτέλεσμα ενώ στη ζωγραφική η όλη διαδικασία. Από μικρή ανακάλυψα την κλίση μου προς τη ζωγραφική σε αντίθεση με τη μουσική την οποία είδα σοβαρά πολύ αργότερα».