Όταν ο πιτσιρικάς Πύρρος Δήμας δεν σήκωνε βάρη από τσιμέντο στην αυλή του σπιτιού του στη Χειμάρρα, άκουγε τη γιαγιά του να του διηγείται ιστορίες για την Ελλάδα. Το 1979 ήταν σχεδόν οκτώ ετών, όταν αποφάσισε ότι το μέλλον του ήταν προδιαγεγραμμένο: θα γινόταν αθλητής της άρσης βαρών. Πρωταθλητής, για την ακρίβεια. Μετά από 12 χρόνια, το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Σαν σήμερα, 7 Φεβρουαρίου 1991, ο Πύρρος κατάφερνε επιτέλους να περάσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα και να ταξιδέψει μέχρι την Αθήνα. Όταν έφτασε στην πρωτεύουσα, ο πρώτος του σταθμός ήταν το κλειστό του Μίλωνα.

Οι πρώτοι μήνες στην Ελλάδα ήταν δύσκολοι. Ο Πύρρος άκουγε να τον αποκαλούν διαρκώς "Αλβανό" και βίωσε σε τέτοιο βαθμό τον ρατσισμό, ώστε, όπως αφηγήθηκε χρόνια μετά, "έμπαινα στο λεωφορείο και πιανόμουν από την ψηλότερη λαβή για να φαίνονται τα χέρια μου. Φοβόμουν ότι έτσι και χανόταν κανένα πορτοφόλι θα κατηγορούσαν εμένα".

Στη γείτονα χώρα, όπου υποτιμητικά τον έλεγαν "Έλληνα", ήταν εξοργισμένοι για την απόφασή του, αλλά και αποφασισμένοι να τον επαναπατρίσουν με κάθε μέσο. Όμως, ο πρόεδρος της ομοσπονδίας άρσης βαρών Γιάννης Σγουρός και ο ομοσπονδιακός προπονητής Χρήστος Ιακώβου δεν θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο.

Χρόνια μετά, ακόμη αφηγούνται τις δυσκολίες που έπρεπε να ξεπεραστούν, ώστε ο Δήμας να εξασφαλίσει ελληνικό διαβατήριο, σχεδόν ένα μήνα πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελόνης. Με δόση πικρίας, μάλιστα, ο Γιάννης Σγουρός έχει να λέει πως αρκετοί από αυτούς που έβαζαν εμπόδια στην ελληνοποίηση του αθλητή, εμφανίστηκαν πρώτοι-πρώτοι στο αεροδρόμιο, για να φωτογραφηθούν μαζί του μετά την επιστροφή από τη Βαρκελόνη, όπου ο Πύρρος είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των 82,5 κιλών.

Τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία. Ο Δήμας κυριάρχησε επί χρόνια στο άθλημα κατακτώντας συνολικά τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια (1992, 1996, 2000), ένα χάλκινο στους Αγώνες της Αθήνας (2004) και τρεις παγκόσμιους τίτλους (1993, 1995, 1998).

Και όλα ξεκίνησαν εκείνο το πρωινό της 7ης Φεβρουαρίου, όταν ο Πύρρος σχεδόν δραπέτευσε με προορισμό την πατρίδα, παραστάσεις από την οποία μέχρι τότε είχε μόνο από τις ιστορίες της γιαγιάς.