Μόλις στα 28 του χρόνια, ο Κωνσταντίνος Δεστούνης θεωρείται ένας εξαιρετικός πιανίστας, ο οποίος παράλληλα με τη μουσική του διαδρομή ακολουθεί ακαδημαϊκή καριέρα. Μιλώντας στη «ΜτΚ» εξηγεί τη διττή διαδρομή του και τη σημασία που ο ίδιος δίνει σε κάθε πτυχή της. «Είναι μεγάλη τιμή για μένα να βρίσκομαι στο Royal College of Music του Λονδίνου, που κατατάσσεται από το ‘QS World University Rankings’ ως το 2ο καλύτερο μουσικό πανεπιστήμιο στον κόσμο. 

Το διδακτορικό μου έχει θέμα τη σύγχρονη ελληνική μουσική για πιάνο, με επίκεντρο τα έργα του σπουδαίου συνθέτη Θεόδωρου Αντωνίου, με τον οποίο διατηρώ στενή επαγγελματική συνεργασία. Στο πλαίσιο αυτού του project, πραγματοποίησα και την πιο πρόσφατη δισκογραφική μου δουλειά: τα πιανιστικά άπαντα του Θ. Αντωνίου (Theodore Antoniou: Complete Piano Works - Konstantinos Destounis) σε πρώτη ηχογράφηση, η οποία κυκλοφορεί από τη σειρά Grand Piano της Naxos. Παράλληλα με τη διδακτορική μου διατριβή διδάσκω στο Royal College ταλαντούχους και φιλόδοξους μουσικούς διαφορετικών εθνικοτήτων, σε επίπεδο Bachelor. Βρίσκω τη διαδικασία απαιτητική και ενδιαφέρουσα, ενόσω κι εγώ ο ίδιος μαθαίνω και ανακαλύπτω πολλά».

Ο δρόμος προς την κορυφή

Νικητής πολλών διεθνών διαγωνισμών πιάνου, με σημαντικότερους τους «Grand prix Maria Callas» στην Αθήνα, το «Southern Highlands» στην Καμπέρα της Αυστραλίας και τον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό πιάνου της Βρέμης, ο ίδιος ξεχώρισε από νωρίς για το ταλέντο και την κατάρτιση του. Όπως λέει, πρόκειται για μια δύσκολη διαδρομή σε έναν ανταγωνιστικό χώρο, στον οποίο αφοσιώθηκε με τεράστια αγάπη. 

«Η διαδρομή ήταν σίγουρα πολύ δύσκολη, καθώς ο ανταγωνισμός στο χώρο είναι τεράστιος. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα αντιληπτό και μόνο αν αναλογιστούμε τον τεράστιο αριθμό από ταλαντούχους πιανίστες, που έρχονται από τη Ρωσία και την Κίνα. Επιπλέον, είμαι ο μόνος μουσικός στην οικογένεια και στον οικογενειακό κύκλο, ποτέ δεν υπήρχαν τα κατάλληλα άτομα, για να με προωθήσουν. Οπότε, επέλεξα με αφοσίωση το δρόμο των μουσικών διαγωνισμών λόγω της αγάπης μου για το πιάνο. Κάθε βραβείο που κέρδιζα μου πρόσφερε τη δυνατότητα να γνωρίσω ανθρώπους του χώρου και να δίνω συναυλίες, οι οποίες με το χρόνο αυξάνονταν. Έτσι άρχιζα σιγά σιγά να αποκτάω αυτό που ονειρευόμουν, μια άμεση σχέση με το μουσικόφιλο κοινό και τη διεθνή μουσική σκηνή».

Με πείσμα και όραμα

Από τη συζήτησή μας δεν θα μπορούσε να απουσιάζει το κλίμα που υπάρχει αυτήν τη στιγμή στο Ηνωμένο Βασίλειο και η ανασφάλεια που δημιουργείται από τα σενάρια του Brexit. Όπως λέει «έχω την αίσθηση ότι το Brexit, αρχικά, θα περιπλέξει τις γραφειοκρατικές διαδικασίες σχετικά με τη δυνατότητα δραστηριοποίησης στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι ουσιαστικές συνέπειες του Brexit σε βάθος χρόνου στο χώρο της μουσικής θα έλεγα πως είναι ακόμα άγνωστες».

Ο ίδιος με «όραμα, πείσμα, μεθοδική εξάσκηση στο πιάνο σε συνδυασμό με συγκέντρωση», συστατικά της επιτυχίας του, κοιτάει μακριά και ετοιμάζεται να κατακτήσει τους πιο υψηλούς στόχους του. «Το όραμά μου για το μέλλον είναι να κάνω τη σύγχρονη ελληνική μουσική αναγνωρίσιμη διεθνώς. 

Υπάρχουν διαπρέποντες έλληνες συνθέτες, το έργο των οποίων μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στα εδραιωμένα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Δυστυχώς όμως, παραμένει άγνωστο στο ευρύ κοινό, λόγω έλλειψης προβολής. Γι’ αυτόν το λόγο συχνά στις συναυλίες μου συμπεριλαμβάνω έργα ελλήνων συνθετών, τα οποία προκαλούν τη θερμότατη υποδοχή του κοινού και αυτό με εμπνέει να συνεχίσω την προσπάθεια με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο.

Λίγες ημέρες πριν από το ρεσιτάλ πιάνου που θα δώσει στη Σόφια στις 23 Μαρτίου με έργα ελλήνων συνθετών, καθώς και τη σύμπραξή του με τη συμφωνική ορχήστρα της Μούρθια στις 6 Ιουνίου στην Ισπανία, όπου θα ερμηνεύσει το τρίτο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Μπετόβεν, μιλάει για τις προκλήσεις ενός επαγγελματία πιανίστα και παρομοιάζει το επάγγελμά του με εκείνο του ταυρομάχου. 

«Το να είσαι πιανίστας, είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο επάγγελμα. Και μόνο το να παίξεις τις νότες ενός δύσκολου κομματιού απαιτεί εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, ακρίβεια μικροχειρουργού και νευρικό σύστημα ταυρομάχου. Αυτό δεν είναι παρά μόνο η βάση, από κει και πέρα αρχίζει η τέχνη, πρέπει να ποτίσεις τις νότες με νόημα».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 17 Μαρτίου 2019