Είδε την κόρη του να σκοτώνεται αγρίως,είδε τη συμπατριώτισσά του Εμμανουέλ Ρίβα να φεύγει από τη ζωή («Αγάπη» του Χάνεκε),πρόλαβε να αρθρώσει aggressive «Παραπέμπεσαι, παραπέμπεσαι(ο ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης στο οσκαρικό «Ζ» του Κώστα Γαβρά),είχε την παράξενη τύχη να παρίσταται σ΄ένα προπολεμικό «Βίαιο καλοκαίρι».

΄Ηταν πάντα εκεί,σταθερός, δίπλα στη σύζυγό του σκηνοθέτιδα Ναντίν.΄Οταν το σινεμά είχε την ανάγκη του ηθικού και στιλίστικου βάρους του,παρίστατο,ακόμα κι όταν χρειαζόταν να παίξει κόντρα ρόλους.΄Ετσι δεν είπε όχι στον Εττόρε Σκόλα ,όταν του ζήτησε να παίξει τον τρελαμένο αυτοκτονικό άνθρωπο του σινεμά, στην περίφημη «Ταράτσα».Και φυσικά παρίστατο ολόκληρη νύχτα σε φιλολογικό διάλογο σε ένα δωμάτιο –χωρίς να αγγίξει το υπέροχο κορμί της - δίπλα σε μια πνευματώδη γυναίκα («Μια νύχτα με τη Μόντ» του Ερίκ Ρομέρ).

Μοναδικός,τεράστιος,το σινεμά πενθεί την απώλεια του μικρόσωμου, γοητευτικού, αινιγματικού,επικίνδυνου και απρόβλεπτου,όμορφου «αίλουρου» Ζαν Λουί Τρεντινιάν.Είναι κρίμα να τον θυμάται ο πολύς κόσμος μόνο από το οσκαρικό «΄Ενας άνδρας και μια γυναίκα» (1966) του Κλόν Λελούς.