Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, ουδέποτε θυμάμαι εκλογές στις οποίες να χάνουν ΚΑΙ τα τρία πρώτα κόμματα. Από μόνο του αυτό αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το πολιτικό σύστημα στην χώρα μας βρίσκεται σε κρίση και πως μεγάλο τμήμα των πολιτών γυρίζει την πλάτη του στρεφόμενο κυρίως στην αποχή και δευτερευόντως σε μικρότερα σχήματα διαμαρτυρίας.

Τα μηνύματα ήταν ηχηρά και αυστηρά κι εκπέμφθηκαν εν είδει τελεσιγράφου προς όλα τα… κυβερνητικά κόμματα (αυτό που κυβερνά κι εκείνα που κυβέρνησαν κάποτε και τα οποία δυνητικά μπορούν να διεκδικήσουν την επιστροφή τους στην εξουσία).

Αν θα έπρεπε να περιγράψω σε γενικές γραμμές και με λίγα λόγια τα μηνύματα της κάλπης, θα σημείωνα:

• Η Νέα Δημοκρατία είχε μεγάλες απώλειες (κοντά 1 εκατ. Ψηφοφόρους σε σύγκριση με πέρυσι) και έμεινε κάτω από το κατώτερο σημείο που είχε βάλει η ίδια τον πήχη (28,5 αντί 33%). Είναι πλέον αναμφισβήτητο ότι η εξαντλήθηκε η πίστωση χρόνου που διέθετε και δε μπορεί να χρησιμοποιεί ως…άλλοθι του 41% για να απαντά σε κάθε κριτική που της ασκείται. Το κυριότερο όμως συμπέρασμα από την ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων και των καταγραφών των exit polls , είναι πως την εγκατέλειψαν – προσωρινά ίσως αλλά μαζικά- ολόκληρες κοινωνικές και πολιτικές ομάδες που την στήριξαν καθοριστικά πέρυσι (ελεύθεροι επαγγελματίες, κεντρώοι).
• Ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη, κατάφερε να κρατηθεί στην δεύτερη θέση, χωρίς ωστόσο να κατοχυρωθεί ως η εναλλακτική κυβερνητική πολιτική δύναμη. Κατανίκησε τους «αποχωρήσαντες» της Νέας Αριστεράς, αλλά δεν μπόρεσε να πάρει αποστάσεις από το ΠΑΣΟΚ ούτε να πλησιάσει σε «απόσταση βολής» τη Νέα Δημοκρατία. Το ακόμη σημαντικότερο είναι πως πέραν της προσέλκυσης ψήφων λόγω του life style του πλούσιου, όμορφου και χαρισματικού αρχηγού του, δεν εδραίωσε την διείσδυσή του σε κοινωνικές ομάδες και στρώματα που θεωρητικά έχουν αναφορά στην αριστερά.
• Το ΠΑΣΟΚ τσίμπησε κατιτίς σε ποσοστό, αλλά δεν αναδείχτηκε σε κύριο φορές της αντιπολίτευσης ούτε στον κύριο πόλο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Το μόνο καλό που αποκόμισε είναι πως σύμφωνα με τα ευρήματα των exit polls αποτελεί την πλειοψηφική επιλογή όσων δηλώνουν κεντρώοι, εκείνων δηλαδή που μετακινούμενοι κατά χρονικά διαστήματα, αναδεικνύουν τις κυβερνήσεις στη χώρα. Στον αντίποδα, ως κύριο πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ προβάλλει η μη πρωθυπουργισιμότητα του Νίκου Ανδρουλάκη- το γεγονός δηλαδή ότι δεν πείθονται η ψηφοφόροι πως μπορεί να αποτελέσει τον… εκπορθητή του Μαξίμου και να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

*Μένω στα τρία πρώτα κόμματα, γιατί οι ανακατατάξεις στα υπόλοιπα, αποτελούν κατά την γνώμη μου αποτελέσματα μάλλον ψήφου διαμαρτυρίας ή μη ικανοποίησης προς αυτά, παρά εντολές εν δυνάμει διεκδίκησης της διακυβέρνησης της χώρας. Όσο κι αν η Λατινοπούλου ονειρεύεται πως είναι η Μελονι ή η Λεπέν της Ελλάδας, και ο Βελόπουλος δηλώνει έτοιμος να ηγηθεί ενός μπλοκ διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας, κανέναν δεν πείθει. Ας καταθέσουν πρώτα κάποιο στοιχειώδες κυβερνητικό πρόγραμμα εγκαταλείποντας τα όχι σε όλα τα μέτρα και τα ναι σε όλα τα αιτήματα και βλέπουμε…

*Οι τρεις μεγάλοι λοιπόν, πέραν πάσης αμφιβολίας, δεν έχουν κανέναν λόγο να νιώθουν ικανοποιημένοι από την ετυμηγορία της κάλπης. Για λόγους που όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε, εκτός από τον Κυριάκο Μητσοτάκη που αποδέχτηκε δημόσια την αποδοκιμασία κάποιων πολιτικών της κυβερνητικής πολιτικής (εννοείται δεν αναγνώρισε στον εαυτό του κάποια ευθύνη, αλλά υπουργών…), οι άλλοι δύο παριστάνουν πως κέρδισαν, κάνοντας δημιουργική αριθμητική.

*Ο Στέφανος Κασσελάκης αντί να δει ψήφους και ποσοστά, επικαλείται την μείωση της ψαλίδας του κόμματός του με τη Νέα Δημοκρατία (ήταν 23% η διαφορά, μειώθηκε στο 13, άρα…κέρδισε).

Από την δική του πλευρά ο Νίκος Ανδρουλάκης, στέκεται στην αύξηση ψήφων και ποσοστών του κόμματός του, αφήνοντας στην άκρη πως δεν υπάρχει ΠΑΣΟΚ όταν αυτό βολεύεται στο 12% και την τρίτη θέση.

*Στη Νέα Δημοκρατία, οι όποιες κριτικές περιορίστηκαν σε ψιθύρους και κατ ιδίαν συζητήσεις. Είναι η εξουσία και το σκληρό πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα βλέπετε που δεν επιτρέπει πολλά πολλά. (Ελάχιστοι τολμούν και μόνον αν νιώσουν πως δεν έχουν καμιά ελπίδα αξιοποίησής τους). Έτσι, κυριάρχησε η λογική: ο λαός στηρίζει την πολιτική μας και τον Μητσοτάκη, δυσφορεί με τομείς του κυβερνητικού έργου (ακρίβεια, μεταναστευτικό, αγροτική οικονομία), οπότε ο πρωθυπουργός άλλαξε πρόσωπα στα επίμαχα υπουργεία, έκανε κι ένα υποτυπώδες άνοιγμα σε εκπροσώπους της λαϊκής δεξιάς και θεωρείται πως θα χωνευτούν οι όποιες αντιδράσεις. (Ξάφνιασε πολλούς η επιλογή του να μην ακουμπήσει κανέναν από τους λεγόμενους ΠΑΣΟΚογενείς της κυβέρνησής του, πράγμα που αποδεικνύει ότι θα επιμένει απαρέγκλιτα στο μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα όπως το έχει εξαγγείλει)

* Στα δύο κόμματα της κεντροαριστεράς, άρχισαν τα όργανα. Αναφέρομαι φυσικά στις γκρίνιες για τον Κασσελάκη που… κάνει ό,τι του κατεβεί αγνοώντας τα όργανα του κόμματός του και την ευθεία αμφισβήτηση του Ανδρουλάκη, με το επιχείρημα πως δεν έπεισε ότι μπορεί να κερδίσει.

Ειδικότερα στον ΣΥΡΙΖΑ , εκφράστηκαν κριτικές φωνές αλλά προς το παρόν δεν έφτασαν μέχρι του σημείου της αμφισβήτησης του νέου προέδρου, ο οποίος μετά την κρίση που πέρασε στο πρόσφατο συνέδριο νιώθει ιδιαίτερα ισχυρός. Τόσο, που αναμένεται όχι μόνον να μοιράσει ρόλους και αρμοδιότητες σε στελέχη, αλλά να πάρει κεφάλια ενισχύοντας τον προσωποπαγή χαρακτήρα του πάλαι ποτέ ευαίσθητου σε θέματα εσωτερικής δημοκρατίας κόμμα.

*Στο ΠΑΣΟΚ, δεν συγκρατήθηκαν ούτε όσο χρειάζεται για να κρατηθούν τα προσχήματα και να περιμένουν λίγες μέρες, μέχρι την τυπική συνεδρίαση των κομματικών οργάνων. Από πολλές πλευρές τέθηκε θέμα ηγεσίας και ζητείται προσφυγή στις κάλπες. Άγρια πράγματα. Δεν νομίζω ο Νίκος Ανδρουλάκης να σηκώσει το γάντι, επιδιώκοντας να πιάσει στον ύπνο τους αμφισβητίες και να μην τους προσφέρει τον χρόνο που χρειάζονται για να αναπτύξουν τα επιχειρήματά τους, αν και ποτέ δεν ξέρεις..

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 16.06.2024