Όταν η Θεοφανία Κρεμιζή πέρασε στο πανεπιστήμιο το 2019, είχε να αντιμετωπίσει αρκετά θέματα, από τις μετακινήσεις της για να παρακολουθεί τα μαθήματα, ως την κίνησή της μέσα στην Παιδαγωγική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και από τη φροντίδα των τριών παιδιών της μέχρι τις φυσιοθεραπείες της, αφού το 2015 μια σπάνια και αιφνίδια κάκωση νωτιαίου μυελού, της στέρησε πλήρως την κίνησή της από τη μέση και κάτω. 

Η ίδια, 48 ετών σήμερα, εργαζόταν παλαιότερα ως διοικητικός υπάλληλος στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ ενώ μετά το σοβαρό περιστατικό της υγείας της και τη διάγνωσή της με χαλαρή παραπληγία, υποβλήθηκε σε δύο επεμβάσεις, χωρίς ωστόσο να καταστεί δυνατόν να περπατήσει. Ανάμεσα στις φυσιοθεραπείες και την αναζήτηση νέων θεραπειών, ώστε να σηκωθεί κάποια στιγμή από το αναπηρικό αμαξίδιο με το οποίο κινείται, η κ. Κρεμιζή αποφάσισε να κάνει κάτι για την ίδια.

«Δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω αλλά αποφάσισα να κάνω κάτι για μένα. Με τη διαδικασία του μηχανογραφικού που αφορά στα άτομα με ειδικές παθήσεις, πέρασα στο Παιδαγωγικό Τμήμα του ΑΠΘ. 

Έμενα στο σπίτι, τα παιδιά ήταν στο σχολείο και ο σύζυγος στη δουλειά. Εκτός από το φαγητό και τα πιάτα δεν μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα. Είμαι επίσης από την Αθήνα και δεν έχω συγγενείς κοντά. Έτσι αποφάσισα να προχωρήσω» αναφέρει η κ. Κρεμιζή στο ΑΠΕ – ΜΠΕ. 

Παράλληλα τονίζει ότι «βοήθησαν οι συνθήκες, οι καθηγητές ήταν πολύ καλοί και η προσβασιμότητα ικανοποιητική» ενώ τη βοηθούσε και μια κοπέλα με αυτοκίνητο στις μετακινήσεις της προς το πανεπιστήμιο και πάλι πίσω στο σπίτι. «Έκανα παρέες, φιλίες, κοινωνικοποιήθηκα. Φτιάξαμε μια παρεούλα με γυναίκες που είτε ήταν κοντά στην ηλικία μου, είτε πήγαιναν για δεύτερο πτυχίο. Την ίδια στιγμή έρχονταν πρώην συνάδελφοί μου από το Πολυτεχνείο και συναντιόμασταν στο κυλικείο της Παιδαγωγικής Σχολής» προσθέτει.

Σήμερα πια, λίγες ώρες πριν την ορκωμοσία της, αύριο, και την παραλαβή του πτυχίου της από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στα τέσσερα χρόνια ακριβώς και με βαθμό πτυχίου 8.48, η ίδια σημειώνει: «οι συνθήκες ήταν δύσκολες αλλά είχα μεγάλη υποστήριξη από την οικογένειά μου. Τα παιδιά είναι πολύ χαρούμενα πια και αντιμετωπίζουν με ενθουσιασμό το πτυχίο μου. Βέβαια στην αρχή, όταν αντιμετώπισα αυτό το σοβαρό πρόβλημα υγείας, τα παιδιά δυσκολεύτηκαν, ιδίως η μικρότερή μου κόρη». Ο μεγάλος γιος της οικογένειας είναι πλέον 24 ετών, φοιτητής της ιατρικής, και βοηθά τη μητέρα του να αναζητήσει εναλλακτικές θεραπείες και κέντρα αποκατάστασης στο εξωτερικό, η μεσαία κόρη είναι 22 ετών, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής και η μικρότερη θα φοιτήσει τον Σεπτέμβριο στην Γ΄ Λυκείου.

«Είναι πολύ χαριτωμένο το ότι η μικρή μου κόρη μού λέει ότι θέλει να περάσει στο τμήμα Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για να είναι και εκείνη στο ίδιο πανεπιστήμιο με μένα που ‘ξέρω τα πράγματα» σημειώνει χαρακτηριστικά η Θεοφανία Κρεμιζή. 

Στο ίδιο πνεύμα, φέρνει στο μυαλό τις ευχάριστες εμπειρίες από την πρακτική της άσκηση σε δημοτικό σχολείο της Μακαλοπής: «τα μικρά παιδιά είναι πλέον εξοικειωμένα με τέτοια θέματα. Κάποια έρχονταν πάνω μου, κάποια άλλα ένιωθαν φόβο στην αρχή ή με ρωτούσαν αν είμαι κολλημένη στο καροτσάκι. Όμως τα παιδιά είναι πολύ αγνά, είναι πολύ αγαθά και με βοήθησαν να περάσω πολύ καλά».

Ως πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης η κ. Κρεμιζή σκέφτεται να ασχοληθεί με το επάγγελμα της δασκάλας αλλά και να βοηθάει οικειοθελώς παιδιά που βρίσκονται σε δομές ή σε ιδρύματα και γενικότερα, «όσους έχουν ανάγκη». Απευθυνόμενη, άλλωστε, μέσω του ΑΠΕ – ΜΠΕ σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες με εκείνη ή και διαφορετικές, υπογραμμίζει: «μεγάλο ρόλο στον κάθε άνθρωπο παίζει η ψυχολογική του κατάσταση. 

Από εκεί ξεκινούν όλα. Ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν. Αν βάλει κάποιος έναν στόχο, μπορεί να τον πετύχει, αρκεί να το θέλει. Ούτε η ηλικία ούτε η αρρώστια μπορεί να τον εμποδίσει, αν το θέλει πραγματικά. Με την υποστήριξη της οικογένειάς του, ο καθένας μπορεί να βρει τα κατάλληλα εφόδια. Μπορεί να μην είναι εύκολο να αποδεχτεί κάποιος την κατάστασή του, ιδιαίτερα αν βρίσκεται σε αμαξίδιο. Και για την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη αυτό είναι δύσκολο αφού δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος».

Το μήνυμα που στέλνει, τέλος, σε όλους είναι: «απέναντι σε όλα όσα μπορεί να τους αποθαρρύνουν, να κάνουν ότι δεν τα βλέπουν και να παίρνουν δύναμη από τους δικούς τους ανθρώπους» γιατί, όπως λέει «όλα μπορεί κανείς να τα καταφέρει αρκεί να το θέλει».