Την προσεχή Παρασκευή αρχίζουν, εκτός νέου απροόπτου, οι εργασίες για την αναβάθμιση της ανατολικής εσωτερικής περιφερειακής, έργο στο οποίο περιλαμβάνεται και η κατασκευή του υπερυψωμένου αυτοκινητόδρομου (FlyOver). Όπως κάθε μεγάλο έργο στη Θεσσαλονίκη έτσι κι αυτό πυροδοτεί συζητήσεις ως προς την αναγκαιότητά του, καθώς και για τις επιπτώσεις κατά τη διάρκεια της κατασκευής του, αλλά και μετέπειτα. 

Το είδαμε να συμβαίνει κατά την πρώτη διάνοιξη της περιφερειακής οδού, να συμβαίνει στο μετρό, στην υποθαλάσσια, στο νέο δημαρχιακό μέγαρο, στην ανάπλαση της ΔΕΘ κ.ο.κ. 

Η συνήθεια αυτή έχει δώσει το δικαίωμα σε πολλούς, εντός και εκτός Θεσσαλονίκης, να θεωρούν τους Θεσσαλονικείς μίζερους και γκρινιάρηδες. Είναι όμως αυτή η αλήθεια;

Το πρόβλημα δεν είναι η ιδιοσυγκρασία των Θεσσαλονικέων. Οι αντιρρήσεις και οι ενστάσεις οφείλονται, τουλάχιστον στην πλειονότητα των περιπτώσεων, στο γεγονός ότι ορισμένα από τα μεγάλα έργα που προωθούνται προς υλοποίηση είναι κακομελετημένα· κάποια δε είναι σχεδιασμένα στο πόδι. 

Αυτό γεννά μια σειρά σοβαρά προβλήματα τα οποία γίνονται αντιληπτά όταν ξεκινά η κατασκευή των έργων. 

Επίσης ορισμένα έργα αποφασίζονται και υλοποιούνται με σημαντική καθυστέρηση με αποτέλεσμα όταν στήνονται τα εργοτάξια να θεωρούνται ήδη ξεπερασμένα ή “ελάχιστα”, συγκρινόμενα με τις ανάγκες της πόλης.

“Πρέπει να γίνει το FlyOver;” είναι το τελευταίο από μια σειρά ανάλογα ερωτήματα το οποίο προέκυψε στη δημόσια σφαίρα τους τελευταίους μήνες όταν πια άρχισαν οι πρόδρομες εργασίες για την κατασκευή του έργου. Αν κάποιος/α είχε την ατυχία να επιχειρήσει να διασχίσει την περιφερειακή χθες το μεσημέρι, μετά την καραμπόλα των έξι, επτά οχημάτων, η απάντηση θα ήταν αυτονόητη. 

Άλλωστε, τα πάρα πολλά τροχαία τα οποία συμβαίνουν σε αυτόν τον δρόμο, ίσως τον πιο επικίνδυνο στην Ελλάδα, με τον υψηλότερο συντελεστή θνησιμότητας, οφείλονται στον υπερκορεσμό του. Συνεπώς, το ότι έπρεπε κάτι να γίνει, είναι δεδομένο.

“Είναι όμως το FlyOver η ενδεδειγμένη λύση;”. Η συζήτηση αυτή δεν είναι καινούργια, είχε ξεκινήσει πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια. Η λύση η οποία είχε προκριθεί τότε, η οποία ήταν πιθανότατα η καλύτερη και είχε περιληφθεί στο master plan του 2012, προέβλεπε την κατασκευή της λεγόμενης εξωτερικής περιφερειακής. 

Ένα έργο πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων, από πολλούς είχε χαρακτηριστεί “φαραωνικό”, με σχεδόν τριπλάσιο προϋπολογισμό και πολλαπλάσιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις (καταστροφή περίπου χιλίων στρεμμάτων δασικής έκτασης) καθώς θα διέσχιζε το Σέιχ Σου, σε αρκετά σημεία του επιφανειακά. 

Όμως και γι' αυτό το έργο είχαν διατυπωθεί σοβαρές επικρίσεις από περιβαλλοντικές οργανώσεις και συλλογικότητες, είχαν γίνει ακόμη και κινητοποιήσεις από κατοίκους περιοχών της Θέρμης όπου θα κατέληγε. 

Τελικώς εγκαταλείφθηκε, κυρίως λόγω του υψηλού κόστους, σε μια μάλιστα περίοδο που η χώρα πάλευε με τα μνημόνια.

Οι παρεμβάσεις στην περιφερειακή έπρεπε να έχουν γίνει ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 όταν διαφάνηκε ο υπερκορεσμός του αυτοκινητόδρομου. Τα χρόνια της οικονομικής κρίσης το πρόβλημα μετριάστηκε καθώς περιορίστηκαν οι μετακινήσεις με αποτέλεσμα να υπάρξει εφησυχασμός. 

Όμως, επανήλθε δριμύτερο και πλέον η κίνηση στην περιφερειακή ισοδυναμεί με extreme sport. Η ανάγκη αναβάθμισης του αυτοκινητόδρομου είναι αδήριτη.

Το τεράστιο πρόβλημα με το οποίο πλέον θα βρεθεί αντιμέτωπη η Θεσσαλονίκη από την επόμενη εβδομάδα είναι το κυκλοφοριακό χάος που θα προκληθεί στην πόλη εξ αιτίας της εκτροπής σημαντικού μέρους της κυκλοφορίας εντός του πολεοδομικού συγκροτήματος. 

Δυστυχώς, ενώ ο προγραμματισμός για την έναρξη των εργασιών στην περιφερειακή προχωρούσε, οι αρμόδιοι, όλοι, χωρίς καμία εξαίρεση, αδράνησαν με αποτέλεσμα να τρέχουν τώρα τελευταία στιγμή να εκπονήσουν σχέδιο για τη διαχείριση του προβλήματος. 

Οι μετακινήσεις στη Θεσσαλονίκη για τα επόμενα περίπου τέσσερα χρόνια θα είναι ένας καθημερινός Γολγοθάς. 

Ας προετοιμαστούμε να τον ανεβούμε. “Θεσσαλονικείς kalo kouragio”, που θα 'λεγε και ο Όλι Ρεν.