Πού να το φανταζόταν η 8χρονη τότε Αριάδνη Αδαμοπούλου, η οποία παρακολουθούσε αποσβολωμένη μέσα από την τηλεόρασή της τις προσπάθειες της Γελένα Ισινμπάγιεβα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008 ότι 16 χρόνια μετά η ίδια θα έκανε το όνειρό της πραγματικότητα και θα ετοιμαζόταν για την πρώτη της Ολυμπιακή συμμετοχή…

Η 23χρονη αθλήτρια του επί κοντώ πήρε την απόφαση εκείνο το καλοκαίρι να ασχοληθεί με τον στίβο: Ζήτησε, λοιπόν, από τον πατέρα της να της βρει έναν προπονητή και να ξεκινήσει την ενασχόλησή της με τον στίβο στη γενέτειά της, την Αθήνα. Έτσι και έγινε και από τον Σεπτέμβριο του 2008 πού την έχανες πού την έβρισκες, σε ένα γήπεδο στίβου ήταν. Όσο περνούσαν τα χρόνια, η αγάπη της για το άθλημα δυνάμωνε και σε συνδυασμό με τις επιτυχίες της που διαδέχονταν η μία την άλλη, έφτασε στο σημείο της να αντιληφθεί ότι είναι ο δρόμος που θα ήθελε να ακολουθήσει «επαγγελματικά».

Η ίδια, όταν χρειάστηκε, ρίσκαρε στη ζωή της για τον αθλητισμό και δικαιώθηκε.

«Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι το μεγαλύτερο όνειρο κάθε αθλητή. Είναι το απόλυτο. Τώρα που έγινε πραγματικότητα, όμως, δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω», παραδέχεται στο makthes.gr η 23χρονη Αριάδνη και ξετυλίγει το κουβάρι της διαδρομής της μέχρι το Παρίσι.

«Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Λίγες ημέρες πριν από το πανελλήνιο πρωτάθλημα του Βόλου, βρέθηκα εντός ranking για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να κάνω μια επίδοση ανάλογη του επιπέδου μου για να βρεθώ στο Παρίσι. Έτσι και έγινε», εξηγεί και προσθέτει πως:

«Στο Βόλο περίμενα ότι θα είμαι σε θέση να πηδήξω ψηλά, ωστόσο, είχα πιεστεί και ήμουν με την πλάτη στον τοίχο. Ήταν ένα ύψος που κάτω από άλλες συνθήκες σε έναν οποιονδήποτε άλλον αγώνα δεν θα το σκεφτόμουν».

Για την ιστορία, η Αδαμοπούλου με άλμα στα 4.45μ. τσέκαρε το εισιτήριο για το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του κόσμου.

Όσο για τα συναισθήματά της λίγες ώρες πριν από αυτόν τον μεγάλο αγώνα και πώς τα διαχειρίστηκε παραδέχεται πως:

«Όλο το προηγούμενο βράδυ σκεφτόμουν τον αγώνα μου. Έχω αναπτύξει μια τεχνική που με βοηθάει πάρα πολύ όταν είμαι στρεσαρισμένη: Κάθομαι και γράφω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου. Έτσι κάπως ηρεμώ».

Η εμπειρία της Αμερικής και η τοξικότητα της Ελλάδας

Η ίδια μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είναι και η καλύτερη ψυχολόγος για τον εαυτό της, αφού πριν από λίγο καιρό ολοκλήρωσε τις σπουδές της στον τομέα της ψυχολογίας στην Αμερική, όπου τις συνδύασε με τον στίβο.

«Πήγα στην Αμερική το 2018 για να σπουδάσω και παράλληλα να ασχοληθώ με τη μεγάλη μου αγάπη, τον στίβο. Επέλεξα να σπουδάσω ψυχολογία και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου πέρυσι, όταν και επέστρεψα στην Ελλάδα. Είχα σκεφτεί να μείνω για να κάνω ένα μεταπτυχιακό, αλλά αποφάσισα τελικά να γυρίσω για να κυνηγήσω την πρόκρισή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν ένα ρίσκο για μένα, που τελικά μου βγήκε», λέει και στέκεται στις διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Αμερική:

«Στην Αμερική είναι πολύ πιο εύκολο να συνδυάσεις σπουδές και προπόνηση, ενώ στην Ελλάδα υπάρχει υπερβολική τοξικότητα στον στίβο και πολλές δυσκολίες».

Το ατομικό ρεκόρ και ο Φιλιππίδης

Ο χρόνος για την παρουσία της, λοιπόν, στο Παρίσι μετράει πλέον αντίστροφα, με την Αριάδνη Αδαμοπούλου ωστόσο να παραμένει προσγειωμένη και συγκεντρωμένη. «Θέλω να πάω και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Το ιδανικότερο σενάριο θα ήταν να κάνω ένα ατομικό ρεκόρ. Είμαι υγιής, νιώθω καλά, έχω όλη τη θετική ενέργεια με το μέρος μου, οπότε γιατί όχι;».

Τέλος, ερωτηθείσα για το εάν έχει κάποιον αθλητή ή κάποια αθλήτρια ως πρότυπο παραδέχεται ότι «για μένα ένας αθλητής είναι πρότυπο όταν μπορείς να τον θαυμάζεις τόσο για τα όσα έχει πετύχει στην αθλητική του καριέρα όσο και ως άνθρωπος. Ένας τέτοιος, λοιπόν, είναι ο Φιλιππίδης, τον οποίο θαυμάζω και ως αθλητή και ως χαρακτήρα».