Ο Άρης πέτυχε σε απόλυτο βαθμό τους στόχους του στο ματς με τον Παναιτωλικό. Έδωσε αξία στη νίκη της Λαμίας με δεύτερο διαδοχικό θετικό αποτέλεσμα, είχε μεγάλο διάστημα καλής απόδοσης που χρωστούσε στο κοινό του και βρήκε το συνδυασμό εικόνας και σκορ που είχε και εσωτερικά ανάγκη για την ανάκτηση της αυτοεκτίμησης του γκρουπ.

Λειτούργησε το πλάνο και η διαφορά ποιότητας

Είναι δεδομένο ότι οποιαδήποτε ομάδα κάτω από το γκρουπ των παραδοσιακών δυνάμεων (συν τον ποιοτικό σε αναλογία απόδοσης / κόστους, Βόλο) στο Χαριλάου θα έχει τη γενναιότητα να παίξει ανοιχτά και να ζητήσει κάτι από το ματς χωρίς πρώτα να επιχειρήσει να του «χαλάσει» το ρυθμό μένοντας στο δικό της τρίτο ώστε να κλείσει χώρους και να ρίξει την ταχύτητα, θα διατρέξει τον κίνδυνο που δεν απέφυγε ο Παναιτωλικός: Να φύγει από το γήπεδο με τέτοιο ή και μεγαλύτερο σκορ. Το 5-1 θα μπορούσε να έχει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις.

Ο Άρης είχε στο γήπεδο όλο το βασικό κορμό, οι αυτοματισμοί του από τη στιγμή που είχε την ένταση και το αποτέλεσμα στο πρέσινγκ λειτούργησαν άμεσα, ο σκοπός του γρήγορου γκολ επιτεύχθηκε πριν το εικοσάλεπτο και μέχρι την ανάπαυλα τα έκανε όλα: Έκλεψε μπάλες και βγήκε με τρεις πάσες από το μεσαίο στο τελευταίο τρίτο, δημιούργησε φάσεις από οπουδήποτε στο πλάτος και μοίρασε το σκορ σε όποιον πάτησε την αντίπαλη περιοχή. Είχε ταχύτητα στη δημιουργία και ακρίβεια στην εκτέλεση, μη συγχωρώντας λάθη.

Η συγκομιδή 14 βαθμών στο γήπεδο είναι η τρίτη καλύτερη στη λίγκα. Η διακοπή λειτούργησε αφού την ακολούθησαν δυο νίκες και η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν σαφέστατα βελτιωμένη, το κοινό επιβεβαίωσε ότι ξαναδίνει εμπιστοσύνη στο γκρουπ εισπράττοντας από αυτό, αποτέλεσμα και ποιότητα ανάλογη της προσδοκίας του.

Σετ με εκτός έδρας δοκιμασίες στο ένα τρίτο

Έρχεται τώρα το σετ των αγώνων που θα μας οδηγήσει στο ένα τρίτο της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, που θα είναι πια ένα σαφές δείγμα αποτύπωσης των προσδοκιών που όλοι θα πρέπει να έχουν ως το τέλος.

Έχοντας κερδίσει το ντέρμπι που έδωσε ως τώρα σαν γηπεδούχος κόντρα στον Παναθηναϊκό, πάει στο πρώτο ως φιλοξενούμενος απέναντι στην ΑΕΚ, έχοντας από το απόγευμα της Κυριακής βγάλει φλας για προσπέραση.

Έχει τεράστιο ενδιαφέρον το ματς της Κυριακής πρώτα για το αποτέλεσμα και κατόπιν για όλα τα επιμέρους στο τακτικό μέρος, ακόμη και στα της ατομικής απόδοσης. Είναι δε και αυτονόητο το αίτημα για ξένους διαιτητές στο γήπεδο και το VAR, σε κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε καν να τίθεται ζήτημα περί του αντιθέτου ώστε να γίνεται ζητούμενο.

Και αμέσως μετά το ΟΑΚΑ, ο Άρης θα δοκιμαστεί στον, ορισμό του value for money, Βόλο που κοίταξε άπαντες στα μάτια.

Έχει πράγματα να διορθώσει

Έκανε το τέλειο ματς απέναντι στον Παναιτωλικό ο Άρης και νίκησε 5-1; Όχι φυσικά.

Πρώτον: Έκανε και λάθη στο μισό του γήπεδο –ένα δε πολύ σοβαρό από το Φαμπιάνο με το σκορ στο 0-0- που λογικά απέναντι σε υψηλότερης ποιότητας επιθέσεις θα κινδυνέψει σοβαρά να πληρώσει.

Δεύτερον: Μάζεψε και πολλές κάρτες σε «ληγμένο» από το ημίχρονο παιχνίδι. Τρεις κεντρικοί του χαφ έκαναν αξιόποινες παραβάσεις όταν αυτό έμοιαζε τελείως περιττό, ίσως σε μια ένδειξη ευάλωτης ψυχολογίας και ανασφάλειας σε ατομικό επίπεδο, όλοι θέλουν να παίζουν: Ναι, δεν υπάρχει «αν» στο ποδόσφαιρο, αλλά και μόνο αξιοποιώντας την έδρα στα μέχρι σήμερα στραβοπατήματά του, το γκρουπ θα είχε 18 βαθμούς, στην πρώτη θέση της βαθμολογικής συγκομιδής. Ίσως και αυτό αιτιολογεί τη νευρικότητα.

Τρίτον: Μετά από επτά ματς παραμένει ένα ζήτημα που δεν έχει λύση: Να βρεθεί σταθερό σημείο αναφοράς στο σκοράρισμα.

Ο Καμαρά στο καλύτερο παιχνίδι του μοίρασε δυο ασίστ και σκόραρε από πέναλτι, όμως ήταν λάθος (ανεξάρτητα από την κατάληξη των άλλων δύο) να μην πάρει όλες τις εκτελέσεις εφόσον υπήρξε δυνατότητα. Ο επιθετικός έχει ανάγκη τα γκολ, στο τέλος τον ωθεί το άθροισμα.

Αυτές οι τρεις παθογένειες είναι που χωρίζουν τον Άρη από την επιβεβαίωση: Η ποιότητα των μονάδων του, αφήνει περιθώριο για προσδοκία μιας ομάδας που παιχνίδι με παιχνίδι, θα μπορούσε να εκπλήξει και τον ίδιο της τον εαυτό χτίζοντας πάνω σε εμφανίσεις και αποτελέσματα το χαρακτήρα του διεκδικητή της κορυφής.

Κανείς δεν μπορεί να παίζει πάντα καλά. Όμως ξεχωρίζει αυτός που «δεν χαρίζει» στον αντίπαλό στιγμές, είναι αυτοκυριαρχικός στο γήπεδο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και έχει δυο – τρεις σταθερές στο παιχνίδι του για τα ματς που θα απαιτηθεί να κάνουν τη διαφορά γιατί δεν θα εξελίσσονται όλα και πάντα όπως τα σχεδιάζει.