Ο Άρης αρνείται να παραδώσει την κορυφή και όσο βρίσκεται εκεί ψηλά, το πρωτάθλημα αποκτά νέο ενδιαφέρον. Εντάξει, οι κιτρινόμαυροι δεν έχουν παίξει ακόμη κόντρα σε Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ και είναι σαφές πως όταν αναμετρηθούν μαζί τους, θα έχουμε πληρέστερη εικόνα για τις δυνατότητες και τις αγωνιστικές τους φιλοδοξίες.

Εντούτοις, τα λεγόμενα εύκολα ματς (όπως αυτό με τον ποιοτικά υποδεέστερο Απόλλωνα Σμύρνης), είναι συχνά τα πιο δύσκολα. Για μια ομάδα με τη μεσοεπιθετική ποιότητα του Άρη, ένα παιχνίδι κόντρα σε αντίπαλο που αμύνεται με 8-9 παίκτες πίσω από την μπάλα είναι πολύ επικίνδυνο. Το έργο είναι γνωστό. Έχεις διαρκώς την μπάλα, επιτίθεσαι μαζικά, χάνεις ευκαιρίες και στο τέλος δέχεσαι ένα γκολ από μια κόντρα επίθεση και χάνεις το ματς. Ο Άρης την έχει πατήσει αμέτρητες φορές με αυτόν τον τρόπο, από ομάδες που απλώς ξέρουν καλά πώς παίζεται ο ανταρτοπόλεμος.

Η νίκη λοιπόν κόντρα στον Απόλλωνα έχει μεγάλη σημασία, αφού δείχνει πως η ομάδα έχει μάθει τον τρόπο να κερδίζει, επιστρατεύοντας την ατομική ποιότητα των παικτών της, αλλά και τον απαραίτητο κυνισμό που ξεχωρίζει τους απλά καλούς από τους πραγματικά ανταγωνιστικούς.

Ένα ακόμη «μυστικό» του φετινού Άρη είναι η… παρέα. Η φάση του γκολ με το οποίο ήρθε η νίκη κόντρα στον Απόλλωνα είναι απολύτως ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί στην ομάδα. Η άψογη συνεργασία Μπερτόγλιο – Γκάμα δεν ήταν απλώς απόρροια του ταλέντου δύο χαρισματικών παικτών. Ήταν ταυτόχρονα το αποτέλεσμα της διάθεσής τους να παίξουν ο ένας για τον άλλον, άρα και για την ομάδα. Αν, όντως, την ιστορία τη γράφουν οι παρέες, οι φίλοι του Άρη έχουν κάθε λόγο να ονειρεύονται…