Η διακοπή του πρωταθλήματος προσφέρει την ευκαιρία για μία πρώτη αποτίμηση της εικόνας των ομάδων και μολονότι είναι ακόμη νωρίς για ασφαλή συμπεράσματα, μπορεί να πει κανείς ότι το αγωνιστικό πρόσημο της παρουσίας του ανανεωμένου Άρη είναι, σε γενικές γραμμές, θετικό. 

Οι κιτρινόμαυροι βρίσκονται σε φάση ανασυγκρότησης μετά από το άκρως απογοητευτικό φινάλε της περασμένης σεζόν (ήττα από τον ΠΑΟΚ στο ιστορικό ντέρμπι της τελευταίας αγωνιστικής και χαμένος τελικός Κυπέλλου κόντρα στον Παναθηναϊκό) και ο αναμφίβολα οδυνηρός αποκλεισμός από την Ευρώπη εξασφάλισε στην ΠΑΕ μεγαλύτερη άνεση χρόνου για την υλοποίηση του μεταγραφικού σχεδιασμού.

Η παραμονή του Άκη Μάντζιου στον πάγκο διαμόρφωσε συνθήκες σταθερότητας και διευκόλυνε τον σχεδιασμό, καθώς ο Έλληνας τεχνικός ήξερε καλά τι χρειαζόταν η ομάδα για να αλλάξει επίπεδο. Το βάρος εύλογα έπεσε, λοιπόν, στην ενίσχυση της μεσαίας γραμμής που, κατά γενική παραδοχή, ήταν η αχίλλειος πτέρνα του Άρη την προηγούμενη περίοδο. 

Οι κιτρινόμαυροι έκαναν μία σημαντική οικονομική επένδυση για να φέρουν στο Χαριλάου παίκτες υψηλής ποιότητας και σημαντικών διεθνών παραστάσεων και όπως φάνηκε από τα παιχνίδια των τριών πρώτων αγωνιστικών, πέτυχαν τον βασικό τους στόχο. 

Με την προσθήκη των Μόντσου και Σιφουέντες, η μεσαία γραμμή του Άρη αναβαθμίστηκε αισθητά με αποτέλεσμα η ομάδα να βελτιώσει σημαντικά την επιθετική της ανάπτυξη. 

Οι δύο νέοι χαφ των κιτρινόμαυρων δείχνουν μάλιστα ικανοί να βοηθήσουν και στον ανασταλτικό τομέα, μολονότι κανείς από τους δύο δεν είναι αμυντικός μέσος. Με δεδομένη και την παρουσία των Γκαρθία και Νταρίντα, ο Άρης διαθέτει, πλέον, μία τετράδα, υψηλού επιπέδου, χαφ με αξιοσημείωτες οργανωτικές αρετές.

Ιδιαίτερα σημαντική εξέλιξη ήταν και η παραμονή του Φαμπιάνο που, εκτός από αξιόπιστος στόπερ, είναι και ο ιδανικός συνδεκτικός κρίκος ανάμεσα στην άμυνα και τη μεσαία γραμμή. Ο Βραζιλιάνος είναι πολύ καλός με την μπάλα στα πόδια και μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στο λεγόμενο build up, δηλαδή στο «χτίσιμο» των επιθέσεων του Άρη από τα μετόπισθεν. 

Μολονότι, όμως, το ποτήρι είναι μισογεμάτο, ο Άρης εξακολουθεί να έχει σοβαρές αδυναμίες. Στο ματς της τρίτης αγωνιστικής με τον Αστέρα Τρίπολης δυσκολεύηκε πολύ να διασπάσει την περίκλειστη άμυνα των φιλοξενούμενων, δείχνοντας ότι δεν έχει ξεπεράσει ακόμη ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα που τον ταλαιπωρεί εδώ και αρκετά χρόνια. 

Παράλληλα, η ομάδα του Μάντζιου επέδειξε τη συνήθη ποδοσφαιρική αφέλεια που δεν της επιτρέπει να «καθαρίζει» εύκολα ακόμη και παιχνίδια στα οποία κυριαρχεί πλήρως. 

Η έλλειψη κυνισμού, συνδυαζόμενη με τα αμυντικά κενά που παρουσιάζονται όταν ο αντίπαλος κλείνεται και χτυπά με αντιπιθέσεις, δημιουργούν ένα επικίνδυνο «μείγμα» που απειλεί να ακυρώσει τις αδιαμφισβήτητες επιθετικές αρετές των κιτρινόμαυρων. 

Ο Άρης ξεκίνησε τη σεζόν με στόχο να μπει στα πλέι οφ (με το νέο σύστημα διεξαγωγής, προκρίνονται μόνον οι πρώτες τέσσερις ομάδες) και για να τον πετύχει θα πρέπει να μάθει να κερδίζει τους «μικρούς», τόσο εντός, όσο και εκτός έδρας. Όσο καλά κι αν τα πάει στα ντέρμπι, αν χάνει βαθμούς κόντρα σε υποδεέστερες ομάδες που κλείνονται στην άμυνά τους, δεν θα τα καταφέρει.

Όπως προαναφέρθηκε, πάντως, το ποτήρι είναι μισογεμάτο. Άλλωστε εκτός των Μόντσου και Σιφουέντες, ο Άρης απέκτησε κι άλλους παίκτες με πολύ καλό βιογραφικό, όπως π.χ. οι Σίστο και Μάγιο. Χωρίς αμφιβολία, ο χρόνος είναι σύμμαχος του Άκη Μάντζιου στην προσπάθεια δημιουργίας μιας ανταγωνιστικής ομάδας, ικανής να παλέψει στα ίσια για την είσοδο στα πλέι οφ, κόντρα στους τέσσερις, θεωρητικά ανώτερους αντιπάλους, που προβάλλουν ως οι βασικοί διεκδικητές του τίτλου. 

Παρότι στο ρόστερ υπάρχουν πολλοί παίκτες από την περασμένη σεζόν, ο Άρης είναι ένα αισθητά ανανεωμένο σύνολο, που χρειάζεται χρόνο για να βρει την ταυτότητά του. 

Η συγκινητική στήριξη του κόσμου, που σχεδόν μεταφυσικά πιστεύει στην ομάδα του, παρά τις συνεχείς απογοητεύσεις, θα είναι και φέτος το μεγαλύτερο όπλο στη φαρέτρα των κιτρινόμαυρων. Ο κόσμος αυτός σίγουρα αξίζει κάτι καλύτερο.