Ο μυθιστορηματικός ήρωας του Μιγκέλ Ντε Θερβάντες δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο «Δον Κιχώτης», το πιο γνωστό έργο του ισπανού συγγραφέα, συγκαταλέγεται στα κλασικά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, έχοντας εμπνεύσει όλες τις μορφές της τέχνης, ενώ διασκευάστηκε στον κινηματογράφο, έγινε παιδικές σειρές κινουμένων σχεδίων, αλλά και παγκόσμιο σύμβολο της τρέλας και του ασυμβίβαστου ρομαντισμού.

Τώρα μια παράσταση επιχειρεί να φέρει μέρος του έργου αυτού στην ελληνική θεατρική σκηνή. Πρόκειται για την performance «Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2ο, Κεφ. 23ο», που αποτελεί την τελευταία καλλιτεχνική δουλειά της Έφης Μπίρμπα και του Άρη Σερβετάλη, και βασίζεται στο γνωστό διαχρονικό έργο. Στο συγκεκριμένο κεφάλαιο, το οποίο πραγματεύεται η παράσταση, ο ήρωας ως τραγικό πρόσωπο κι ενσαρκωτής μιας γνήσιας εσωτερικότητας, συλλαμβάνεται να διαγράφει μια κατακόρυφη πορεία προς το εσωτερικό της σπηλιάς του Μοντεσίνου, προς τα βάθη των φαντασιακών αναμετρήσεων.

Έχοντας παραμερίσει κάθε κοινό φόβο κι αψηφώντας τον κίνδυνο του καταποντισμού, εισέρχεται σ’ έναν τόπο εμπειρίας εκουσίως με την αμφίεση του περιπλανώμενου ιππότη, όπως εισέρχεται ένα παιδί σ’ ένα περιβάλλον που διέπεται από τους ιδιόμορφους κανόνες παιχνιδιού. «Ο Μοντεσίνος είναι ένας φημισμένος μάγος. Όλο αυτό είναι η είσοδος σε ένα ονειρικό τοπίο, ένα πεδίο αναμετρήσεων, σε ένα ιδιότυπο πεδίο μάχης μιας παράξενης ιπποτικής διαδρομής, όπου ο χρόνος απουσιάζει. Το παιχνίδι των αναμετρήσεων που επανατοποθετεί τις ψυχικές και τις σωματικές αντοχές του Δον Κιχώτη και του Σάντσο Πάντσα. Ένας κλειστός μισογκρεμισμένος χώρος που κατοικείται από πλάσματα της φαντασίας του από φιγούρες κατασκευασμένες από τον ίδιο», λέει στη «ΜτΚ» ο πρωταγωνιστής για τις προεκτάσεις που μπορούν να δοθούν στο συγκεκριμένο περιβάλλον.

Για εκείνον ο Δον Κιχώτης είναι ο ιππότης της πίστης και της δράσης. «Ένας χαρακτήρας που σε εμπνέει να στέκεσαι με πίστη και γενναιότητα απέναντι σε κάθε είδους πρόκληση. Η παιδική του διάθεση, η αχαλίνωτη φαντασία του, η διαθεσιμότητα που τον διακατέχει να ταπεινωθεί και να θυσιάσει τον εαυτό του, για να υπερασπίσει τον άλλον, έχοντας μια ποιητική σκέψη και οπτική για την καθημερινότητα, συνθέτουν έναν χαρακτήρα που προτρέπει και εμψυχώνει να ακολουθήσεις μία παρόμοια διαδρομή ή τουλάχιστον μια διαφορετική στάση στις όποιες αναμετρήσεις σου», τονίζει ο Άρης Σερβετάλης.

«Η τηλεόραση θα μπορούσε να είναι ψυχωφελής για έναν θεατή»

Στη σημερινή σύγχρονη εποχή των δυσκολιών, της έλλειψης ρομαντισμού, του κυνισμού ο Άρης Σερβετάλης εντοπίζει κάπου το ρομαντικό ήρωα που υποδύεται . «Ανακαλύπτω τον Δον Κιχώτη στα μικρά παιδιά. Σ’ αυτήν η παιδική ορμή για παιχνίδι, που είναι μια σοβαρή αίσθηση αναμέτρησης του εαυτού με το άλλο. Το αίσθημα δικαιοσύνης που έχουν και η δημιουργική τους φαντασία τούς κάνουν ιδανικούς περιπλανώμενους ιππότες της δράσης, της αρετής και της πίστης», επισημαίνει.

Ηθοποιός με ήθος, στο απόγειο της καριέρας του αμέσως μετά το «Είσαι το ταίρι μου», που τον εκτόξευσε επαγγελματικά, αποφάσισε να πάρει τις αποστάσεις του, γιατί αισθάνθηκε πως είχε μηδενίσει, όπως δήλωσε κατά καιρούς. Έτσι, έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια να καταπιάνεται με εναλλακτικές θεατρικές προτάσεις. «Υπάρχει η έλξη στο στρεβλό, στο παράλογο, μου είναι πιο οικείο αυτό το περιβάλλον από αυτό της λογικής, οπότε και η συμμετοχή μου σε θεατρικές παραστάσεις που αφηγούνται με έναν ιδιαίτερο τρόπο την ιστορία, με κανόνες ονείρου που ο χρόνος παίζει έναν διαφορετικό ρόλο, είναι ένα γεγονός», παραδέχεται.

Θεωρεί πως το ελληνικό θέατρο χρειάζεται κρατική υποστήριξη, μέριμνα και οργάνωση. «Υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι καλλιτέχνες και καλλιτεχνικές ομάδες, που με μια ανάλογη κρατική πλατφόρμα θα ανθούσαν ακόμη περισσότερο. Όταν το βλέμμα στρέφεται προς τα μέσα, έχεις την ανάγκη να υπάρχει κάποιος οδηγός», υπογραμμίζει.

Με τη σκηνοθέτη του στη σκηνή αλλά και σύντροφό του στη ζωή Έφη Μπίρμπα κατορθώνουν να βρίσκουν έναν ξεχωριστό τρόπο επαφής.

«Οι ισορροπίες μεταβάλλονται και αυτό είναι και το ενδιαφέρον. Με την Έφη έχουμε μια συζυγική σχέση. Ισορροπία, μετεωρισμός και τραμπαλισμός είναι οι συνθήκες που αναγνωρίζουμε και θέτουμε στον εαυτό μας και στις συνεργασίες μας. Οι πτώσεις σε τέτοιες αναμετρήσεις είναι επίσης ένα γεγονός, το όλο ζήτημα εστιάζεται στο χρόνο ανόρθωσης, για να συνεχίσεις την ισορροπία», επισημαίνει.

Απέχει από την τηλεόραση εδώ και αρκετό καιρό (η τελευταία του τηλεοπτική δουλειά ήταν το «Η μαμά λείπει ταξίδι για δουλειές» το 2016), ωστόσο για εκείνον το συγκεκριμένο μέσο είναι πολύ δυνατό, με πολλές δυνατότητες, που δεν αξιοποιούνται. «Θα μπορούσε να είναι ψυχωφελής για έναν θεατή. Να τον εξελίσσει και να του δημιουργεί νέα ερεθίσματα. Θα μπορούσε να του δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθεί δραματοποιημένα λογοτεχνικά έργα με εξαιρετική κινηματογράφηση. Θα μπορούσε να φιλοξενεί τηλεοπτικές συζητήσεις ανθρώπων που προάγουν το διάλογο και το σεβασμό, και να εξελίσσουν τη θεματική τους ενότητα. Θα μπορούσε το ειδησεογραφικό της τμήμα να πληροφορεί και να ενημερώνει με διάκριση. Να εκπαιδεύει δημιουργικά τις μικρές ηλικίες. Να έχει τη διάθεση να παροτρύνει το θεατή όχι να αγοράσει, αλλά να ζήσει», καταλήγει.

Η ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία - δραματουργία - σκηνογραφία - κοστούμια: Έφη Μπίρμπα.

Κείμενα: Μιχαήλα Πλιαπλιά, Effi Rabsilber, Έφη Μπίρμπα.

Ερμηνευτές: Άρης Σερβετάλης, Αχιλλέας Χαρίσκος, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Σοφία Γεωργοβασίλη, Δάφνη Αντωνιάδου, Κυριάκος Σαλής.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

14 - 17 Φεβρουαρίου στις 9 μ.μ.

Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ - 25 ευρώ

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Φεβρουαρίου 2019