25/03/2024 11:00
Είναι αδύνατο να χωρέσει κανείς σε ένα κείμενο 110 χρόνια ανεκτίμητης αθλητικής και κοινωνικής προσφοράς. Τα γενέθλια του μεγάλου Άρη Θεσσαλονίκης αποτελούν όμως σπουδαία αφορμή για να ξετυλίξει κανείς το κουβάρι μιας υπέροχης ιστορίας που ως επίκεντρο έχει την ίδια την πόλη.
Ο Άρης ιδρύθηκε ως «Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Άρης Θεσσαλονίκης» στις 25 Μαρτίου του 1914 σε ένα καφενείο της περιοχής Βότση, από μαθητές του «Ελληνικού Γυμνασίου», που στεγαζόταν στην περιοχή της Καμάρας. Ο σύλλογος που έμελλε να σημαδέψει ανεξίτηλα τη Θεσσαλονίκη σε αθλητικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο «γεννήθηκε» δηλαδή μόλις δύο χρόνια μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό και οι ιδρυτές του επέλεξαν την 25η Μαρτίου ακριβώς για να τονίσουν την ελληνικότητα του σωματείου.
Την υπογραφή τους στην ιδρυτική πράξη έβαλαν οι Γιάννης Αγγέλου, Λάζαρος Αγοραστός, Πέπο Αμπραβανέλ, Γρηγόρης Βλαχόπουλος, Λάζαρος Βλαχόπουλος, Πέτρος Γκοτζαμάνης, Δήμου, Άγγελος Ζέγας, Θεόδωρος Θεοδωρίδης, Δημήτρης Ιωαννίδης, Τηλέμαχος Καραγιαννίδης, Δημήτρης Κοτρώτσης, Πέτρος Κρέης, Λάζαρος Κωστίδης, Γιώργος Λάμπρου, Γιάννης Νακόπουλος, Θανάσης Παπαγεωργίου, Γιάννης Πλιάτσικας, Ρούσσος Ρωσσιάδης, Κάρολος Σαλούστο, Τάσος Τσιατσιαπάς, Πρόδρομος Κότσανος και Μίνως Κυδωνάκης.
Πρώτος πρόεδρος ήταν ο τελευταίος και το σπίτι του, που βρισκόταν στη συμβολή της οδού Αλεξάνδρου Φλέμινγκ με τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας, ήταν τα πρώτα χρόνια ο βασικός τόπος συνάντησης των μελών του συλλόγου.
Ο Άρης είχε στις τάξεις του ανθρώπους που εκπροσωπούσαν όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση της πόλης, αλλά η πλειονότητα των φίλων του κατοικούσε στην ανατολική Θεσσαλονίκη. Στην περιοχή αυτή (στη σημερινή δηλαδή Βασιλίσσης Όλγας, από το Ντεπώ έως και τη Βασιλέως Γεωργίου) βρισκόταν και η πολυπληθέστερη εβραΐκή κοινότητα.
Η συντριπτική πλειονότητα των Εβραίων Θεσσαλονικιών υποστήριζε τον Άρη και οι ιδρυτές του συλλόγου ήταν ιδιαιτέρως περήφανοι για την ταύτιση με την εβραϊκή κοινότητα, που έπαιζε ηγετικό ρόλο στην πολιτισμική και οικονομική ζωή της πόλης.
Ο Άρης ήταν ο πρώτος ελληνικός ποδοσφαιρικός σύλλογος που πήρε μέρος σε φιλικούς διεθνείς αγώνες. Στις 23 Ιανουαρίου 1923 υποδέχθηκε τη σερβική Μπεογκράτσκι Σπορτ Κλουμπ, νικώντας την με 3-1, ενώ σε άλλον διεθνή αγώνα, που διεξήχθη την Κυριακή 2 Νοεμβρίου 1924, στο παλιό γήπεδο του Ηρακλή, αντιμετώπισε την Ομλαντίνα Μοναστηρίου, την οποία και νίκησε με 5-0. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία για τον ποδοσφαιρικό Άρη ήρθε την περίοδο 1927-28, όταν και κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος αποκτώντας έτσι υποστηρικτές και εκτός Θεσσαλονίκης.
Το δεύτερο πρωτάθλημα ήρθε τη σεζόν 1931-32, ενώ το τελευταίο κατακτήθηκε αμέσως μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, το 1946.
Ο Άρης έχει στην τροπαιοθήκη του και το Κύπελλο Ελλάδας του 1970, που κερδήθηκε στο κατάμεστο Καυτανζόγλειο, κόντρα στον συμπολίτη ΠΑΟΚ (1-0), ενώ σε ευρωπαϊκό επίπεδο (κύπελλο UEFA), σημείο αναφοράς αποτελεί η πορεία του 1979, όταν μία τρομερή φουρνιά παικτών (Κούης, Φοιρός, Βένος, Σεμερτζίδης, Ζήνδρος, Όλε Σκόμποε) απέκλεισε την Μπενφίκα και την επί 38 σερί αγώνες αήττητη, στο Καμπιονάτο, Περούτζια, του Πάολο Ρόσι, με το επιβλητικό 0-3 στο «Ρενάτο Κούρι».
Πολλά χρόνια αργότερα (2010-11), ο Άρης έκανε άλλη μία εντυπωσιακή πορεία στη διοργάνωση με κορυφαία στιγμή τον θρίαμβο με 3-2 στην έδρα της Ατλέτικο Μαδρίτης.
Μολονότι ο σύλλογος είχε μεγάλες επιτυχίες σε όλα τα αθλήματα (στο βόλεϊ, για παράδειγμα, ήταν η πρώτη ομάδα που έσπασε το μονοπώλιο των ομάδων του κέντρου με τον τίτλο του 1997), ο Άρης είναι απολύτως ταυτισμένος με το μπάσκετ και η «αυτοκρατορία» της περιόδου 1985-91 εξακολουθεί να αποτελεί τον μεγαλύτερο αθλητικό μύθο της χώρας.
Με την καθοδήγηση του χαρισματικού Γιάννη Ιωαννίδη και το τρομερό δίδυμο Γκάλη - Γιαννάκη στο παρκέ, οι κιτρινόμαυροι έκαναν ολόκληρη την Ελλάδα να «νεκρώνει» κάθε Πέμπτη και μολονότι η συμμετοχή σε τρία συνεχόμενα φάιναλ φορ του κυπέλλου Πρωταθλητριών δεν έφερε τελικά τον τίτλο στη Θεσσαλονίκη, έμειναν στην ιστορία ως «η ομάδα όλων των Ελλήνων».
Ο Άρης, που ήταν επί 3,5 χρόνια αήττητος εντός των τειχών, πανηγυρίζοντας επτά διαδοχικά πρωταθλήματα, κατέκτησε αργότερα τρεις ευρωπαϊκούς τίτλους, το Κύπελλο Κυπελλούχων (1993), το Κύπελλο Κόρατς (1997) και το Τσάμπιονς Καπ (2003).
Μολονότι, μάλιστα, ακολούθησαν χρόνια οικονομικής δυσπραγίας και αγωνιστικής ανυποληψίας, ο σύλλογος παραμένει ένα τεράστιο μέγεθος για τον ελληνικό αθλητισμό και η «αυτοκρατορία» του '80, αναγνωρίζεται ακόμη και από τους αντιπάλους του Άρη, ως η πιο επιδραστική ομάδα μπάσκετ όλων των εποχών.
Είναι αδύνατο να χωρέσει κανείς σε ένα κείμενο 110 χρόνια ανεκτίμητης αθλητικής και κοινωνικής προσφοράς. Τα γενέθλια του μεγάλου Άρη Θεσσαλονίκης αποτελούν όμως σπουδαία αφορμή για να ξετυλίξει κανείς το κουβάρι μιας υπέροχης ιστορίας που ως επίκεντρο έχει την ίδια την πόλη.
Ο Άρης ιδρύθηκε ως «Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Άρης Θεσσαλονίκης» στις 25 Μαρτίου του 1914 σε ένα καφενείο της περιοχής Βότση, από μαθητές του «Ελληνικού Γυμνασίου», που στεγαζόταν στην περιοχή της Καμάρας. Ο σύλλογος που έμελλε να σημαδέψει ανεξίτηλα τη Θεσσαλονίκη σε αθλητικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο «γεννήθηκε» δηλαδή μόλις δύο χρόνια μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό και οι ιδρυτές του επέλεξαν την 25η Μαρτίου ακριβώς για να τονίσουν την ελληνικότητα του σωματείου.
Την υπογραφή τους στην ιδρυτική πράξη έβαλαν οι Γιάννης Αγγέλου, Λάζαρος Αγοραστός, Πέπο Αμπραβανέλ, Γρηγόρης Βλαχόπουλος, Λάζαρος Βλαχόπουλος, Πέτρος Γκοτζαμάνης, Δήμου, Άγγελος Ζέγας, Θεόδωρος Θεοδωρίδης, Δημήτρης Ιωαννίδης, Τηλέμαχος Καραγιαννίδης, Δημήτρης Κοτρώτσης, Πέτρος Κρέης, Λάζαρος Κωστίδης, Γιώργος Λάμπρου, Γιάννης Νακόπουλος, Θανάσης Παπαγεωργίου, Γιάννης Πλιάτσικας, Ρούσσος Ρωσσιάδης, Κάρολος Σαλούστο, Τάσος Τσιατσιαπάς, Πρόδρομος Κότσανος και Μίνως Κυδωνάκης.
Πρώτος πρόεδρος ήταν ο τελευταίος και το σπίτι του, που βρισκόταν στη συμβολή της οδού Αλεξάνδρου Φλέμινγκ με τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας, ήταν τα πρώτα χρόνια ο βασικός τόπος συνάντησης των μελών του συλλόγου.
Ο Άρης είχε στις τάξεις του ανθρώπους που εκπροσωπούσαν όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση της πόλης, αλλά η πλειονότητα των φίλων του κατοικούσε στην ανατολική Θεσσαλονίκη. Στην περιοχή αυτή (στη σημερινή δηλαδή Βασιλίσσης Όλγας, από το Ντεπώ έως και τη Βασιλέως Γεωργίου) βρισκόταν και η πολυπληθέστερη εβραΐκή κοινότητα.
Η συντριπτική πλειονότητα των Εβραίων Θεσσαλονικιών υποστήριζε τον Άρη και οι ιδρυτές του συλλόγου ήταν ιδιαιτέρως περήφανοι για την ταύτιση με την εβραϊκή κοινότητα, που έπαιζε ηγετικό ρόλο στην πολιτισμική και οικονομική ζωή της πόλης.
Ο Άρης ήταν ο πρώτος ελληνικός ποδοσφαιρικός σύλλογος που πήρε μέρος σε φιλικούς διεθνείς αγώνες. Στις 23 Ιανουαρίου 1923 υποδέχθηκε τη σερβική Μπεογκράτσκι Σπορτ Κλουμπ, νικώντας την με 3-1, ενώ σε άλλον διεθνή αγώνα, που διεξήχθη την Κυριακή 2 Νοεμβρίου 1924, στο παλιό γήπεδο του Ηρακλή, αντιμετώπισε την Ομλαντίνα Μοναστηρίου, την οποία και νίκησε με 5-0. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία για τον ποδοσφαιρικό Άρη ήρθε την περίοδο 1927-28, όταν και κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος αποκτώντας έτσι υποστηρικτές και εκτός Θεσσαλονίκης.
Το δεύτερο πρωτάθλημα ήρθε τη σεζόν 1931-32, ενώ το τελευταίο κατακτήθηκε αμέσως μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, το 1946.
Ο Άρης έχει στην τροπαιοθήκη του και το Κύπελλο Ελλάδας του 1970, που κερδήθηκε στο κατάμεστο Καυτανζόγλειο, κόντρα στον συμπολίτη ΠΑΟΚ (1-0), ενώ σε ευρωπαϊκό επίπεδο (κύπελλο UEFA), σημείο αναφοράς αποτελεί η πορεία του 1979, όταν μία τρομερή φουρνιά παικτών (Κούης, Φοιρός, Βένος, Σεμερτζίδης, Ζήνδρος, Όλε Σκόμποε) απέκλεισε την Μπενφίκα και την επί 38 σερί αγώνες αήττητη, στο Καμπιονάτο, Περούτζια, του Πάολο Ρόσι, με το επιβλητικό 0-3 στο «Ρενάτο Κούρι».
Πολλά χρόνια αργότερα (2010-11), ο Άρης έκανε άλλη μία εντυπωσιακή πορεία στη διοργάνωση με κορυφαία στιγμή τον θρίαμβο με 3-2 στην έδρα της Ατλέτικο Μαδρίτης.
Μολονότι ο σύλλογος είχε μεγάλες επιτυχίες σε όλα τα αθλήματα (στο βόλεϊ, για παράδειγμα, ήταν η πρώτη ομάδα που έσπασε το μονοπώλιο των ομάδων του κέντρου με τον τίτλο του 1997), ο Άρης είναι απολύτως ταυτισμένος με το μπάσκετ και η «αυτοκρατορία» της περιόδου 1985-91 εξακολουθεί να αποτελεί τον μεγαλύτερο αθλητικό μύθο της χώρας.
Με την καθοδήγηση του χαρισματικού Γιάννη Ιωαννίδη και το τρομερό δίδυμο Γκάλη - Γιαννάκη στο παρκέ, οι κιτρινόμαυροι έκαναν ολόκληρη την Ελλάδα να «νεκρώνει» κάθε Πέμπτη και μολονότι η συμμετοχή σε τρία συνεχόμενα φάιναλ φορ του κυπέλλου Πρωταθλητριών δεν έφερε τελικά τον τίτλο στη Θεσσαλονίκη, έμειναν στην ιστορία ως «η ομάδα όλων των Ελλήνων».
Ο Άρης, που ήταν επί 3,5 χρόνια αήττητος εντός των τειχών, πανηγυρίζοντας επτά διαδοχικά πρωταθλήματα, κατέκτησε αργότερα τρεις ευρωπαϊκούς τίτλους, το Κύπελλο Κυπελλούχων (1993), το Κύπελλο Κόρατς (1997) και το Τσάμπιονς Καπ (2003).
Μολονότι, μάλιστα, ακολούθησαν χρόνια οικονομικής δυσπραγίας και αγωνιστικής ανυποληψίας, ο σύλλογος παραμένει ένα τεράστιο μέγεθος για τον ελληνικό αθλητισμό και η «αυτοκρατορία» του '80, αναγνωρίζεται ακόμη και από τους αντιπάλους του Άρη, ως η πιο επιδραστική ομάδα μπάσκετ όλων των εποχών.
ΣΧΟΛΙΑ