ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Άρης: The Pardew Effect

Αν μπορούσε να διαλέξει τρόπο για την πρώτη νίκη, ο Άγγλος προπονητής είναι βέβαιο ότι θα επέλεγε αυτόν που τελικά βίωσε. Πώς έγινε, όμως, η ανατροπή; Το makthes.gr έχει τις απαντήσεις

 19/09/2022 19:45

Άρης: The Pardew Effect

Αλέξης Τσαρούχας

Αν και στο ποδόσφαιρο ισχύει ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, το βράδυ της Κυριακής στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ο Άλαν Πάρντιου έκανε κάτι περισσότερο. Αν μπορούσε να επιλέξει τρόπο για να κάνει νικηφόρο ντεμπούτο απέναντι στον πρωταθλητή Ολυμπιακό, θα διάλεγε αυτό που ακριβώς συνέβη: νίκη με ανατροπή του σκορ, με τις πρώτες παρεμβάσεις του από τον πάγκο να αναδεικνύονται.

Πριν απ’ όλα, πάντως, υπάρχει κάτι που δεν έκανε, πιθανότατα με μεγάλη σωφροσύνη: δεν εκβίασε στο πρώτο του 90λεπτο την προσοχή του κοινού, κάνοντας «κάτι» που θα συνιστούσε έκπληξη για τον αντίπαλο. Προφανώς στα 61 του ήξερε καλύτερα από όλους ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να «εκπλήξει» και το ίδιο του το γκρουπ.

Ο Άγγλος κράτησε τις σταθερές στο σχήμα που «κληρονόμησε» από τη νίκη στην Τρίπολη, κάνοντας δυο αναγκαστικές αλλαγές σε πρόσωπα και μόνο, λόγω της τιμωρίας του Ματέο Γκαρσία και του προβλήματος της τελευταίας στιγμής από τον Ντουκουρέ, με ένα νέο -μοναδικό στην πραγματικότητα- δίδυμο μεσοαμυντικών, Νταμπό και Ντιόπ.

Ο Πάρντιου άφησε το γκρουπ να παίξει ένα ημίχρονο, «διαβάζοντας» στην πραγματικότητα και τον Ολυμπιακό αλλά και τον Άρη σε συνθήκες αγώνα.

Στην ανάπαυλα παρενέβη με οδηγίες και σύντομα το έκανε και με κινήσεις. Ο Άρης μπήκε πιο «επιθετικός», πιο «θυμωμένος» στο δεύτερο ημίχρονο κι ο Άγγλος έδρασε όταν ήταν βέβαιος.

  • Ήθελε μεγαλύτερη πίεση στο build up του Ολυμπιακού που έβρισκε εύκολα τρόπο να ακουμπά για μια ώρα αγώνα τη μπάλα σε Εμβιλά και Ιμπόμ. Στο 60' αντικατέστησε τον Γκρέι που είναι ο μόνος του στράικερ αλλά δεν είχε πολλές επαφές, αναλώθηκε σε μονομαχίες συνήθως με τη μπάλα ψηλά και δεν ήταν σε καμία στιγμή του ματς ο πρώτος στην πίεση ψηλά, απέναντι στους αντίπαλους στόπερ.
  • Έριξε στη θέση τον Πάλμα που δεν είναι στράικερ, αλλά είναι πιεστικός, ποντάροντας και στην «αμεσότητα» των χτυπημάτων του.
  • Ο Άρης έτσι χάλασε την κυκλοφορία του Ολυμπιακού, η κατοχή μπάλας αυξήθηκε και αυτό πια έγινε σε χώρους του μεσαίου τρίτου του γηπέδου. Άμεσα στην εξίσωση προστέθηκαν: Ο Μανού Γκαρθία που δεν ξεκινούσε πια σαν deep lying playmaker μπροστά από τους στόπερ, αλλά σαν κανονικό δεκάρι, δημιουργώντας τη νοητή ευθεία με Μαντσίνι και Ιτούρμπε πίσω από τον Πάλμα.
  • Στο 70’, δέκα λεπτά αργότερα, ο Πάρντιου κάνει τη δεύτερη κομβική κίνηση: Βάζει έναν ξεκούραστο, κινητικό και δίχως τη μπάλα γουίνγκερ, τον Καμάτσο για να ζητήσει ρήγματα από τα φτερά μιας και στην απέναντι πλευρά ο Μαντσίνι το έκανε ήδη από την αρχή του ματς και με τον Ρέαμπτσουκ και με τον Βρσάλικο, προσδοκώντας και στη δημιουργία επιθετικού «πλάτους» ώστε να μπουν και παίκτες του άξονα στα μεσοδιαστήματα και ο Άρης να επιτεθεί υπεράριθμος του Ολυμπιακού.
  • Ο Άρης γυρίζει το ματς με δύο παρόμοιες στη φιλοσοφία επιθέσεις: Ανάκτηση μπάλας και άμεση μετάβαση στην αδύναμη πλευρά του αντιπάλου. Ο Μαντσίνι διαβάζει την υπέροχη πάσα 48,5 μέτρων του Νταμπό και προλαβαίνει τον Βατσλίκ για το 1-1 και τέσσερα λεπτά μετά, ο Σέικ Ντιόπ θα πάρει την πιο κρίσιμη μονομαχία του ματς. Τραβά εκτός περιοχής τον στόπερ της αριστερής πλευράς του Ολυμπιακού, Μπα, η μπάλα περνά στον Γκαρθία που έχει χώρο και χρόνο να σερβίρει στον Πάλμα το 2-1.
  • Το τελευταίο διάστημα ήταν… απλά για διαχείριση, με έναν φρέσκο μπακ (Πίρσμαν) και έναν μεσοεπιθετικό με έφεση στην κατοχή μπάλας (Ζερβίνιο).

Ο Άρης με 2 xGoals* και ο ΟΣΦΠ με λιγότερα του ενός, έκαναν στο γήπεδο αυτό που οι προπονητές ζήτησαν από τον πάγκο τους.

Ο γηπεδούχος υπηρέτησε ένα σχέδιο που στην πορεία διαφοροποιήθηκε αλλά ήταν σαφές και κατανοητό και το «πως» και το «γιατί» από τον προπονητή προς τους παίκτες.

Ο Ολυμπιακός, «βρήκε» ένα σχέδιο με το 0-1 κόντρα στη ροή του αγώνα, αλλά στάθηκε ανήμπορος να αλλάξει τη μοίρα του, κυρίως γιατί φάνηκε ότι ο προπονητής του επέλεξε να παίξει το τελευταίο του χαρτί στηριζόμενος μόνο στα ονόματα, μόνο στις μονάδες, δίχως συνοχή και λογική σε επιλογές από το αρχικό σχήμα ως την τελευταία αλλαγή.

Και τελικά γι' αυτό παντού στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, οι παίκτες «κάνουν» τον προπονητή, αλλά οι προπονητές «κάνουν» τις πετυχημένες ομάδες.


(*) Τα xGoals είναι η μονάδα μέτρησης των πιθανοτήτων που έχει κάθε τελική προσπάθεια να γίνει γκολ

Αν και στο ποδόσφαιρο ισχύει ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, το βράδυ της Κυριακής στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ο Άλαν Πάρντιου έκανε κάτι περισσότερο. Αν μπορούσε να επιλέξει τρόπο για να κάνει νικηφόρο ντεμπούτο απέναντι στον πρωταθλητή Ολυμπιακό, θα διάλεγε αυτό που ακριβώς συνέβη: νίκη με ανατροπή του σκορ, με τις πρώτες παρεμβάσεις του από τον πάγκο να αναδεικνύονται.

Πριν απ’ όλα, πάντως, υπάρχει κάτι που δεν έκανε, πιθανότατα με μεγάλη σωφροσύνη: δεν εκβίασε στο πρώτο του 90λεπτο την προσοχή του κοινού, κάνοντας «κάτι» που θα συνιστούσε έκπληξη για τον αντίπαλο. Προφανώς στα 61 του ήξερε καλύτερα από όλους ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να «εκπλήξει» και το ίδιο του το γκρουπ.

Ο Άγγλος κράτησε τις σταθερές στο σχήμα που «κληρονόμησε» από τη νίκη στην Τρίπολη, κάνοντας δυο αναγκαστικές αλλαγές σε πρόσωπα και μόνο, λόγω της τιμωρίας του Ματέο Γκαρσία και του προβλήματος της τελευταίας στιγμής από τον Ντουκουρέ, με ένα νέο -μοναδικό στην πραγματικότητα- δίδυμο μεσοαμυντικών, Νταμπό και Ντιόπ.

Ο Πάρντιου άφησε το γκρουπ να παίξει ένα ημίχρονο, «διαβάζοντας» στην πραγματικότητα και τον Ολυμπιακό αλλά και τον Άρη σε συνθήκες αγώνα.

Στην ανάπαυλα παρενέβη με οδηγίες και σύντομα το έκανε και με κινήσεις. Ο Άρης μπήκε πιο «επιθετικός», πιο «θυμωμένος» στο δεύτερο ημίχρονο κι ο Άγγλος έδρασε όταν ήταν βέβαιος.

  • Ήθελε μεγαλύτερη πίεση στο build up του Ολυμπιακού που έβρισκε εύκολα τρόπο να ακουμπά για μια ώρα αγώνα τη μπάλα σε Εμβιλά και Ιμπόμ. Στο 60' αντικατέστησε τον Γκρέι που είναι ο μόνος του στράικερ αλλά δεν είχε πολλές επαφές, αναλώθηκε σε μονομαχίες συνήθως με τη μπάλα ψηλά και δεν ήταν σε καμία στιγμή του ματς ο πρώτος στην πίεση ψηλά, απέναντι στους αντίπαλους στόπερ.
  • Έριξε στη θέση τον Πάλμα που δεν είναι στράικερ, αλλά είναι πιεστικός, ποντάροντας και στην «αμεσότητα» των χτυπημάτων του.
  • Ο Άρης έτσι χάλασε την κυκλοφορία του Ολυμπιακού, η κατοχή μπάλας αυξήθηκε και αυτό πια έγινε σε χώρους του μεσαίου τρίτου του γηπέδου. Άμεσα στην εξίσωση προστέθηκαν: Ο Μανού Γκαρθία που δεν ξεκινούσε πια σαν deep lying playmaker μπροστά από τους στόπερ, αλλά σαν κανονικό δεκάρι, δημιουργώντας τη νοητή ευθεία με Μαντσίνι και Ιτούρμπε πίσω από τον Πάλμα.
  • Στο 70’, δέκα λεπτά αργότερα, ο Πάρντιου κάνει τη δεύτερη κομβική κίνηση: Βάζει έναν ξεκούραστο, κινητικό και δίχως τη μπάλα γουίνγκερ, τον Καμάτσο για να ζητήσει ρήγματα από τα φτερά μιας και στην απέναντι πλευρά ο Μαντσίνι το έκανε ήδη από την αρχή του ματς και με τον Ρέαμπτσουκ και με τον Βρσάλικο, προσδοκώντας και στη δημιουργία επιθετικού «πλάτους» ώστε να μπουν και παίκτες του άξονα στα μεσοδιαστήματα και ο Άρης να επιτεθεί υπεράριθμος του Ολυμπιακού.
  • Ο Άρης γυρίζει το ματς με δύο παρόμοιες στη φιλοσοφία επιθέσεις: Ανάκτηση μπάλας και άμεση μετάβαση στην αδύναμη πλευρά του αντιπάλου. Ο Μαντσίνι διαβάζει την υπέροχη πάσα 48,5 μέτρων του Νταμπό και προλαβαίνει τον Βατσλίκ για το 1-1 και τέσσερα λεπτά μετά, ο Σέικ Ντιόπ θα πάρει την πιο κρίσιμη μονομαχία του ματς. Τραβά εκτός περιοχής τον στόπερ της αριστερής πλευράς του Ολυμπιακού, Μπα, η μπάλα περνά στον Γκαρθία που έχει χώρο και χρόνο να σερβίρει στον Πάλμα το 2-1.
  • Το τελευταίο διάστημα ήταν… απλά για διαχείριση, με έναν φρέσκο μπακ (Πίρσμαν) και έναν μεσοεπιθετικό με έφεση στην κατοχή μπάλας (Ζερβίνιο).

Ο Άρης με 2 xGoals* και ο ΟΣΦΠ με λιγότερα του ενός, έκαναν στο γήπεδο αυτό που οι προπονητές ζήτησαν από τον πάγκο τους.

Ο γηπεδούχος υπηρέτησε ένα σχέδιο που στην πορεία διαφοροποιήθηκε αλλά ήταν σαφές και κατανοητό και το «πως» και το «γιατί» από τον προπονητή προς τους παίκτες.

Ο Ολυμπιακός, «βρήκε» ένα σχέδιο με το 0-1 κόντρα στη ροή του αγώνα, αλλά στάθηκε ανήμπορος να αλλάξει τη μοίρα του, κυρίως γιατί φάνηκε ότι ο προπονητής του επέλεξε να παίξει το τελευταίο του χαρτί στηριζόμενος μόνο στα ονόματα, μόνο στις μονάδες, δίχως συνοχή και λογική σε επιλογές από το αρχικό σχήμα ως την τελευταία αλλαγή.

Και τελικά γι' αυτό παντού στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, οι παίκτες «κάνουν» τον προπονητή, αλλά οι προπονητές «κάνουν» τις πετυχημένες ομάδες.


(*) Τα xGoals είναι η μονάδα μέτρησης των πιθανοτήτων που έχει κάθε τελική προσπάθεια να γίνει γκολ

ΣΧΟΛΙΑ

Επιλέξτε Κατηγορία