Όταν άκουσα τις δηλώσεις Ουζουνίδη με τη λήξη του ματς Άρης - ΟΦΗ, είπα αυθόρμητα... «αυτός τελείωσε πριν καλά - καλά αρχίσει».

 Σε όλες τις ομάδες, στον Άρη όμως πολύ παραπάνω -γιατί αν δεν υπήρχε τόσο πάθος, τόση επιμονή και υπομονή από μέρους του- το κλαμπ δεν θα σήκωνε ξανά κεφάλι, είναι προσβλητικό. Και αυτοκτονικό λάθος να κάνεις υποδείξεις στο κοινό. Και ο Μαρίνος Ουζουνίδης το έκανε. 

 Κατά τη γνώμη μου το έκανε οδηγούμενος από την επιθυμία να δείξει στους παίκτες του ότι τους στηρίζει. Ότι ακόμη και μετά από δυο ήττες με τρία απογοητευτικά σε απόδοση ημίχρονα, όχι απλά θα μείνει δίπλα τους, αλλά θα βγει και μπροστά, ασκώντας ηγεσία στην πράξη, τώρα που όλα είναι στραβά. Γιατί ξέρει προφανώς οτι οι ποδοσφαιριστές μόνο σε μια περίπτωση ρωτάνε ή ψάχνουν να μάθουν τι είπε ο προπονητής: Στην ήττα.

 Του ξέφυγε το μέτρο όμως του Ουζουνίδη και έχει ευθύνη. Οφείλει να ανασκευάσει, να εξηγήσει, να διορθώσει μια αδικία, γιατί αυτό διέπραξε: αδίκησε, στη στιγμή της συνολικής απογοήτευσης, την πιο μεγάλη σταθερά του συλλόγου που υπηρετεί.

 Αισθάνθηκα ότι έχει διάθεση να το κάνει, όταν χρησιμοποίησε πρώτο πληθυντικό αναφερόμενος στο σύλλογο, στη συνέντευξη Τύπου (και πράγματι, στην οξύτητα των διατυπώσεων από το flash interview έως την συνέντευξη Τύπου υπήρξε διαφορά). 

Αλλά μέσα από τους μηχανισμούς του, το κλαμπ πρέπει να του δώσει την ευκαιρία να εκφραστεί χωρίς την πίεση των στιγμών της Κυριακής και να επικοινωνήσει τα μηνύματά του στον κόσμο, να εξηγήσει και να εξηγηθεί, να επιχειρηθεί να κλείσει αυτή η πληγή και να μην αφεθεί, να γειάνει ή να κακοφορμίσει, στη μοίρα των αποτελεσμάτων. Αν αφεθεί στην τύχη του το ζήτημα, να είστε βέβαιοι, σύντομα ο Άρης θα ψάχνει πάλι προπονητή.

 Να δούμε όμως και μερικά σημεία από τα άλλα που επισήμανε ο προπονητής του Άρη;

 Έχει άδικο όταν με την αναφορά σε «άλλους» παίκτες μεταξύ προπόνησης και αγώνα ή μεταξύ αγώνων εντός και εκτός έδρας, θέτει ζήτημα προσωπικοτήτων;

 Έχει άδικο όταν λέει ότι με δυο ήττες από τον ΟΦΗ, ήττα από τον Παναιτωλικό και το Βόλο, (υπάρχουν και αλλοιώσεις το ξέρουμε, αλλά με το βαθμολογικό αποτέλεσμα που προκύπτει) δεν μπορείς να διεκδικήσεις το πρωτάθλημα; 

 Έχει άδικο, τελικά, όταν λέει με τον τρόπο του (μιλώντας για αναπροσαρμογή στόχων, έστω κι αν απέμειναν πιθανότητες για την τετράδα) ότι πρέπει να γίνει προσπάθεια να χτιστεί ολοκληρωμένα μια ομάδα και στο αγωνιστικό της προφίλ αλλά και στη φυσιογνωμία των χαρακτήρων της, πιο σκληρή και πιο ανθεκτική στην πίεση;

 Νομίζω ότι ο Ουζουνίδης ζητάει από όλους στον Άρη την ευκαιρία. Το έκανε με τον χειρότερο τρόπο, βάζοντας εαυτόν -ή δίνοντας δικαίωμα να θεωρηθεί από όποιον δεν θέλει να του δώσει ελαφρυντικά- «απέναντι» από το κοινό της ομάδας. Και ξαναλέω ότι εξαρτάται από τον ίδιο να το διορθώσει.

 Τώρα, πάντως, που όλα είναι τελείως στραβά κι ανάποδα, εγώ βλέπω έναν προπονητή με τη διάθεση: 

Να μπει ασπίδα στους παίκτες του, ώστε όσοι μείνουν να ξέρουν ότι μπαίνει μπροστά τους και βγαίνει πρώτος στην κριτική. Πιθανολογώ ότι το επόμενο είναι να απαιτήσει να ανταποδώσουν στο γήπεδο.

 Να αποσαφηνίσει, στέλνοντας μήνυμα στην ιδιοκτησία, ότι χρειάζεται καινούργια υλικά γιατί έχει οριστικά συμπεράσματα για τις ανάγκες της ομάδας, προκειμένου αυτή να βρει την ισορροπία που χρειάζεται και τρίτον

 Ότι βλέπει πως έχει στα χέρια του μια καλή βάση, εργαζόμενος σε ένα μεγάλο σύλλογο, την οποία με τη δουλειά που έχει στο μυαλό του και τις βοήθειες που (προφανώς του υποσχέθηκε η ιδιοκτησία όταν του πρόσφερε συμβόλαιο) περιμένει, θα μετασχηματίσει σε μια ομάδα που θα ζητήσει την επόμενη σεζόν (μετά από οχτώ μήνες δουλειάς, μια προετοιμασία και δυο μεταγραφικές περιόδους) αυτό που είπε σήμερα ότι δεν μπορεί να σηκώσει: Την πίεση του πρωταθλητισμού.

 Θα δώσει αυτό τον χρόνο και τα όπλα στο Μαρίνο Ουζουνίδη ο Θόδωρος Καρυπίδης; Βλέπουν τα πράγματα υπό το ίδιο πρίσμα, στην πράξη της συνεργασίας τους; Έχει διάθεση ο ισχυρός άνδρας του Άρη να διαχειριστεί το σοβαρό λεκτικό σφάλμα του προπονητή, συμβάλλοντας στην επίλυση του ζητήματος; Θα φανεί πολύ σύντομα και με πράξεις.

 Πάντως η ερώτηση του προπονητή στο τέλος της συνέντευξης Τύπου της Κυριακής: «Θέλουμε να συνεχίσσουμε κάτι που δε μας έφερε πουθενά τα τελευταία χρόνια;» είναι -στα δικά μου μάτια τουλάχιστον- μια ερώτηση όλων όσων αντιλαμβάνονται ότι ο Άρης έχει το μέγεθος να πιάσει τα όνειρα του αλλά δεν μπορεί ως τώρα να βρει το δρόμο.

 Και φέρνει στο μυαλό μου την εικόνα που το ζωντάνεψε όλο αυτό μέσα σε 20 λεπτά: Τον Κώτσηρα να αποχωρεί με κόκκινη από τον περσινό τελικό, το σκορ 0-0, τον Άρη με παίκτη παραπάνω και την πεποίθηση των στιγμών: «Σήμερα είναι η μέρα». Είκοσι λεπτά μετά -νομίζω όχι μόνο σε μένα- η αίσθηση ήταν ότι αυτό το ματς γινόταν στην Area 51...