Πολύ αποκαλυπτικό για τις αγωνιστικές αρετές και παθογένειες του Άρη ήταν το Σαββατιάτικο ματς με τον Απόλλωνα στο Κλεάνθης Βικελίδης.

Ξεκινώντας την «δεύτερη ανάγνωση» πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο ότι με την εικόνα που μας έδωσε η σούπερ λιγκ πριν από τον αγώνα αυτό, ο συγκεκριμένος αντίπαλος, στο Χαριλάου, ήταν ο καταλληλότερος για να δούμε τους κιτρινόμαυρους να διαχειρίζονται μεγάλο μέρος του υλικού τους, μέσα στο οποίο ήταν και ποδοσφαιριστές που δεν είχαν χώρο και χρόνο το προηγούμενο διάστημα. Στη Σαββατιάτικη λευκή ισοπαλία υπάρχουν αυτά που είδαμε και αυτά που δεν είδαμε.

Είδαμε τον Άρη να πατάει στην πεπατημένη: Συγκέντρωση και πρέσινγκ από το πρώτο λεπτό, αναζητώντας το γρήγορο γκολ που θα κάνει τα πράγματα απλά. Έτσι άλλωστε είχε σκοράρει στα παιχνίδια με τον Ατρόμητο και τον Παναθηναϊκό, αυτό μπήκε να ψάξει, με το γήπεδο στο πλευρό του και χθες.

Και πράγματι, ως το δέκατο λεπτό, η ομάδα του Μάντζιου είχε ήδη κερδίσει δυο κόρνερ, απόδειξη της άμεσης μεταφοράς της μπάλας στο τελευταίο τρίτο και κατάφερε να φτιάξει μια κλασική ευκαιρία για αν δει το σχέδιο της να βγαίνει. Ο Καμαρά όμως αστόχησε στο τετ α τετ με τον Κότσαρη στο 4’ και εννιά λεπτά αργότερα στη σέντρα του Σάσα δε μπόρεσε να απειλήσει.

Όταν το γκρουπ είδε ότι το ματς δε θα έρθει στα μέτρα του με τον τρόπο που ήρθαν τα προηγούμενα, ήταν η ώρα να δείξει το εναλλακτικό σχέδιο. Εδώ είναι το κοντράστ όσων συνέβησαν και όσων δεν είδαμε ποτέ.

Ο Άρης είναι εξαιρετικός στη μετάβαση, αλλά δεν υπάρχει μετάβαση όταν ο αντίπαλος σου αφήνει τη μπάλα και σε περιμένει το λιγότερο με οκτώ παίκτες πίσω της.

Όταν έπρεπε να έχει υπομονή στην κυκλοφορία, ο Άρης δεν την είχε. Η επόμενη επιλογή ήταν αυτή για την οποία ο Φέστα (ήλπιζε αν απέφευγε να δεχτεί γρήγορο γκολ και) είχε οχτώ πίσω από τη μπάλα: Μακρινά σουτ από τους ακραίους και τους μέσους και σέντρες στην περιοχή από τους μπακ.

Το ημίχρονο έφυγε, μάλιστα με τον Απόλλωνα να έχει κι αυτός τη δική του στιγμή, αλλά ο Κουέστα σταμάτησε τον Παμλίδη και έσωσε τα χειρότερα.

Με απούσα την ως τώρα βασική τριάδα πίσω από τον φορ συν τον Ιτούρμπε, ο Άρης έκανε ότι δεν βλέπει ότι χρειαζόταν πολλά περισσότερα στον άξονα του γηπέδου. Χρειαζόταν «οδήγημα μπάλας» και υπομονή στην κυκλοφορία για να βρει διαδρόμους στην αντίπαλη περιοχή και να μεγιστοποιήσει την παρουσία του εκεί. Το σχήμα με τους τρεις χαφ και τον Εντιαγέ «σαν δεκάρι» δε μπορούσε να του το δώσει, ο Τζέγκο δεν είναι αυτός που θα στηριχθείς στη δημιουργία και ο Σάσα ήταν σε κακό βράδυ. Όλο αυτό έκανε μάλλον εύκολο να αντιμετωπιστεί το επόμενο στήριγμα: Ντουμπλάρισμα στα "φτερά" και απομείωση της δυνατότητας να μπουν στην περιοχή οι γουίνγκερς που σταδιακά βγήκαν εκτός ματς ουσιαστικά.

Ο μόνος διαθέσιμος να κάνει αυτό που έλλειπε στον άξονα, ο Ματίγια, χθες δεν έπαιξε λεπτό. Ο Ισπανός έχει αυτό ακριβώς: Την καλή μεταβίβαση και την υπομονή να πασάρει σωστά στους κλειστούς χώρους αν υπάρξει λίγη κίνηση από τους συμπαίκτες του. Στο χθεσινό παιχνίδι η υστέρησή του στην ταχύτητα δεν θα φαινόταν, ο Άρης είχε έτσι κι αλλιώς τη μπάλα, δεν έψαχνε να την κλέψει για να φύγει στο χώρο. Γι’ αυτό και εφόσον δεν λειτούργησε το «σχέδιο άλφα» ο Άρης έπρεπε να αποκαλύψει το «βήτα». Αυτό της ομάδας που είχε τον τρόπο να ανοίξει με τη μπάλα στα πόδια της μια άμυνα και όχι επιμένοντας σε γεμίσματα και μακρινά σουτ.

Το ματς «στράβωνε» και η είσοδος όλων των διαθέσιμων επιθετικών (σούπερ άτυχος ο Άλι) ήταν μια προφανής επιλογή. Αλλά δεν ήταν η λύση. Κατά την κρίση μας ήταν και μια επιλογή απόρροια πίεσης στον πάγκο. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα ήταν όσα συνέβησαν πίσω από την επίθεση.

Μια επίθεση στο τρανζίσιον με Μάνο και Καμαρά και το γυριστό του Μάνου στις καθυστερήσεις, είναι και ποσοτικά πολύ λίγες φάσεις για μισή ώρα αγώνα.

Το «γάλα χύθηκε» χθες και η επόμενη ευκαιρία είναι το ματς στη Λαμία. Εκτός έδρας μεν, αλλά θα είναι μάλλον αφελής όποιος περιμένει ότι ο Γρηγορίου θα παίξει ανοιχτά και θα δώσει στον Άρη συνειδητά μια άμυνα ψηλά και ανοιχτό γήπεδο για να δοκιμάσει να κλέψει και να φύγει.

Είναι βέβαιο ότι με τις επιστροφές παικτών, θα υπάρξει καλύτερη χημεία, υψηλότερη ποιότητα, περισσότερες επιλογές. Το ίδιο βέβαιο είναι ότι σε αυτά τα στοιχεία, στο μεσοδιάστημα που υπάρχει ο Άρης πρέπει να προσθέσει επιλογές στο επιθετικό ρεπερτόριο. Πρέπει να μάθει «τι να κάνει με τη μπάλα» σε μισό γήπεδο με τον αντίπαλό του οργανωμένο.

Διαφορετικά θα εξακολουθήσει να κερδίζει τα ματς που θα καταφέρνει να ανοίγει νωρίς, θα μοιάζει και φέτος πιο απειλητικός εκτός έδρας που πολύ λογικά θα βρίσκει περισσότερα μέτρα και θα εξακολουθήσει να ρισκάρει τα άλλα ματς γιατί για καμία ομάδα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν μυστικά.

Όλοι μπορούν να διαβάσουν τους άλλους και κερδίζει αυτός που μπορεί να κάνει το ίδιο καλά όσο πιο πολλά διαφορετικά πράγματα μπορεί να έχει ως επιλογές με βάση το υλικό του.