ΑΠΟΨΕΙΣ

«Εγώ δεν είδα ΣΥΡΙΖΑίο, επώνυμο και ανώνυμο και γενικώς, που να έπαψε να πιστεύει ότι ο όλος ΣΥΡΙΖΑ, διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα, παρά τους κλυδωνισμούς που έφερε η υπόθεση Γεωργούλη», διάβασα σε άρθρο για το θέμα των ημερών.

Απλώς, προσέθετε ο αρθρογράφος, αναθάρρησαν οι καταπτοημένοι μετά τις υποκλοπές και τα Τέμπη νεοδημοκράτες κάνοντας λόγο και αυτοί για μετατροπή της υποτιθέμενης υπεροχής του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα σε «μειονέκτημα».

Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Για να είμαστε δίκαιοι δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το μοναδικό κόμμα στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία όπου πληθώρα στελεχών του πίστεψε ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. Έχει παρελθόν η συνήθεια να αυτοανακηρύσσεται κάποιος άσπιλος και αμόλυντος. Οι παλιότεροι θυμούνται την κορώνα του μακαρίτη Κουτσόγιωργα, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, «δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε» ή την ατόφια ΠΑΣΟΚική πλην ανεδαφική αυτοπεποίθηση που συμπυκνώνονταν στο σλόγκαν «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» τις μέρες του ’89 που ο Ανδρέας τελικά έχασε εμφατικά στις εκλογές.

Ανάλογη αλαζονεία επιδεικνύουν σήμερα κυβερνητικά στελέχη λέγοντας πως ο τόπος θα πάει στα τάρταρα αν δεν πάρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και μόνον αυτός, την αυτοδυναμία.

Με αυτά και με εκείνα και με δεδομένη την προεκλογική μας παράδοση να «τοκίζουν» τα κόμματα σε λαϊκισμούς, σκιαμαχίες, καταγγελιούλες και ρεζιλίκια, πολύς λίγος χρόνος μένει για ασχοληθούν τόσο ο πολιτικός κόσμος όσο και τα ΜΜΕ αλλά και ο μέσος ψηφοφόρος, με μείζονα θέματα του πολιτισμένου βίου όπως η προκλητική παραβίαση της ιδιωτικής ζωής αυτών που καταγγέλλουν -στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες- επιθέσεις σεξιστικής βίας και κακοποίησης.

Τις τελευταίες ημέρες μετρήθηκε στον τόπο μας η σεξιστική κουλτούρα με τρόπο πικρό και βρέθηκε, δυστυχώς, ανθεκτική.

Ο τρόπος που οι διαφορές «φυλές» και τρολ του διαδικτύου προσεγγίζουν το σεξουαλικό έγκλημα και τις καταγγελίες για βιασμό είναι απογοητευτικός. Η ψυχολογία του όχλου δεν εμφανίστηκε βέβαια για πρώτη φορά στα social media. Η εικόνα του εξαγριωμένου πλήθους που δεν έχει ούτε την ψυχραιμία να ακούσει μίαν άλλη άποψη, ούτε το τακτ να κάνει διαβούλευση, έρχεται από πολύ μακριά.

Ο Γούσταβο Λε Μπον είχε γράψει για το φαινόμενο του εξαγριωμένου πλήθους όπου τα άτομα αποποιούνται την προσωπική ευθύνη και πιστεύουν ότι δεν θα έχουν αντίλογο ή κίνδυνο να υποστούν κάτι.

Από παλιά η ανωνυμία μέσα στο πλήθος σύνολο οδηγεί στην απώλεια του αυτοελέγχου, στην παρόρμηση και την «απελευθέρωση» των ενστίκτων.

Σήμερα τα like και τα επιδοκιμαστικά σχόλια κάτω από εμπρηστικές αναρτήσεις είναι αυτά που βάζουν το φυτίλι. Οι ειρωνείες, τα χαμογελάκια, ο χαβαλές και οι γεμάτες υπαινιγμούς αντιρρήσεις για τη στάση της όποιας καταγγέλλουσας, περισσεύουν και πυκνώνουν λόγω των παθών της τοξικής ούτω ή άλλως, προεκλογικής περιόδου.

Τα social media είναι πια καλώς ή καθώς ο καθρέφτης όπου μία κοινωνία βλέπει τον εαυτό της και εκεί διαβάζουμε ακραίες θέσεις γεμάτες επικίνδυνα στερεότυπα περί έμφυλης ή οικογενειακής βίας. Το ακόμα χειρότερο είναι πως σχόλια ανάλογης νοοτροπίας υπογράφουν και γυναίκες. Το ποσοστό των γυναικών που τοποθετείται με υπονοούμενα κατά των θυμάτων ή και ευθέως, αγγίζει συχνά εκείνο των ανδρών.

Και σκέφτεσαι: όταν η Ελένη Χρονοπούλου, γυναίκα που δεν την λες φτερό στον άνεμο, ως υψηλόβαθμο στέλεχος του τρίτου κόμματος, με διακεκριμένη εργασία στην Κομισιόν και με νομικά ξεκάθαρη στάση στην τεκμηρίωση μέσω ιατρικής πιστοποίησης των τραυμάτων της, αντιμετωπίζει τέτοιες επιθέσεις, τι μπορεί να περιμένει μια απλή γυναίκα που έπεσε θύμα κακοποίησης;

Δεν είναι πολύ πιθανό το «μήνυμα» αυτό να εκληφθεί από μία που γυναίκα που έχει υποστεί επιθέσεις, ως «δίδαγμα» που την οδηγεί να εγκαταλείψει κάθε ιδέα να μιλήσει γι αυτό που της συνέβη απλώς για να «μην μπλέξει»;

Για τον Αλέξη Γεωργούλη που έχει αυτονοήτως το τεκμήριο της αθωότητας, θα μιλήσει η Δικαιοσύνη. Τι θα γίνει όμως μέχρι τότε;

Μήπως παράλληλα θα βλέπουμε να εκτυλίσσονται γύρω μας και κυρίως στα social media, σκηνές ροκ και παρωδίες «δίκης» από κριτές των πάντων;

Δεν πάνε πίσω βέβαια και κάποιες ψυχαγωγικές εκπομπές πρωινές και μεσημεριάτικες της τηλεόρασης οι οποίες με ευκολία που σε τρομάζει, μεταβαίνουν από μία θεματολογία ρουτίνας για μαγειρική, αστρολογία, κουτσομπολιά κ.λπ. σε «κάλυψη» έκτακτων γεγονότων, συμφορών και τραγωδιών ή για θέματα που παρέχουν υψηλή τηλεθέαση όπως τον περασμένο Δεκέμβριο με την Εύα Καϊλή και σήμερα με τον συνάδελφό της στο Ευρωκοινοβούλιο Αλέξη Γεωργούλη (κάθε περίπτωση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά βέβαια).

Και εκεί αναδεικνύονται στοιχεία μίας άλλη εξίσου εξοργιστικής ατζέντας: Μήπως η άσκηση βίας θα θεωρείται από πολλούς λιγότερο πιθανή λόγω του πλούτου, της εξουσίας, της εξωτερικής εμφάνισης κ.λπ. που έχει ο καταγγελλόμενος, ο οποίος «δεν είχε κάναν λόγο να το κάνει»;

Ένα από τα πιο σοβαρά θέματα που αναδείχθηκαν πάντως από αυτή την υπόθεση είναι η απαίτηση της κοινωνίας να επιλέγονται από τα κόμματα για την Ευρωβουλή -είτε μέσα από λίστα είτε μέσα από τον ορισμό υποψηφίων με σταυρό- άνθρωποι που αποδεδειγμένα έχουν τα πολύ υψηλά προσόντα που απαιτούνται για να προσφέρουν και όχι «κράχτες».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23.04.2023