Κατερίνα Τζαβάρα

Αρχές δεκαετίας του ΄90. Με μία λέξη να τα περιγράφει όλα...φανταχτερά! Παγιέτες, βάτες, ανηφορικές κρεπαρισμένες καμπύλες σε πλούσια μαλλιά, μπουζούκια, τεράστια clubs, οδηγοί καλοπέρασης και αυστηρές οδηγίες για το πού ΠΡΕΠΕΙ να φας, να χορέψεις, να έχεις πρώτο τραπέζι, να σε δούνε. Μόλις έχω ξεκινήσει να εργάζομαι σε ένα πολύ σημαντικό οργανισμό και η ζωή είναι ξέγνοιαστη ακόμη και στις πολύ επώδυνες συγκυρίες που έχω βιώσει, οπότε η επίγευση είναι σχεδόν πάντα γλυκιά, εκτός από τους αδιέξοδους έρωτες που έχουν τη δική τους όξινη επικάλυψη...

Εκείνη την εποχή ταξίδευα πολύ συχνά στην Αθήνα. Η νυχτερινή ζωή ήταν συναρπαστική, έβρισκες γνωστούς παντού, συναντούσες τους διάσημους της εποχής στο διπλανό σου τραπέζι, η καθημερινότητα μέσα στην πόλη ξεχείλιζε από φλερτ και χαρά, ανεμελιά και διασκέδαση. Αποφασίζουμε τότε με την παρέα μου να κάνουμε Πρωτοχρονιά «κάτω», όπως προσδιορίζουμε εμείς οι Θεσσαλονικείς την πρωτεύουσα, μιας και πολλοί φίλοι μας ζούνε εκεί μόνιμα, έτσι κατηφορήσαμε δυο τρεις μέρες νωρίτερα για να χαρούμε τη γιορτινή Αθήνα.

Το βράδυ της Παραμονής θα γιορτάζαμε στο σπίτι ενός φίλου στον Χολαργό. Νωρίτερα, έχω ανηφορίσει στην Πλάκα απολαμβάνοντας την καθιερωμένη μοναχική βόλτα μου κάτω από την Ακρόπολη, όπου και κάνω την εσωτερική μου ανασκόπηση της χρονιάς, κάπως θλιμμένη καθώς έχω χωρίσει πρόσφατα και ζω το μεγαλοπρεπές δράμα μου με όλα τα συμπαρομαρτούντα: απότομη αλλαγή διάθεσης, υγρά μάτια στο σούπερ μάρκετ, χαμένο βλέμμα στον δρόμο, αδιαφορία κι εκνευρισμός για ό,τι γιορτινό κυκλοφορεί γύρω μου.

Επιστρέφοντας με το ταξί στο σπίτι όπου θα γινόταν το πάρτυ και στρίβοντας από την Μεσογείων για Χολαργό, σταματάμε σε ένα φανάρι δίπλα από ένα γηπεδάκι μπάσκετ και εγώ χαζεύω τους κυρίους που παίζουν με κοντομάνικο, η Αθήνα τότε είχε ακόμη ανοιξιάτικο καιρό μέσα στον χειμώνα. Πιάνω τον εαυτό μου να γυρίζει επίμονα για να μη χάσει τις κινήσεις ενός μελαχρινού νέου άνδρα, όμως ο οδηγός πατάει γκάζι στο «καλύτερο» σημείο της διαδρομής και ο άγνωστος χάνεται πίσω μας, μαζί με τη χρονιά που φεύγει. Τι κρίμα, ήταν η πρώτη φωτεινή εικόνα που κατάφερα να σχηματίσω εδώ και μέρες...

Το πάρτυ είχε επιτυχία, γελούσα ψεύτικα όλη τη νύχτα, γνώρισα ωραίους ανθρώπους, κάποιοι έγιναν φίλοι ζωής. Οι σκέψεις μου, βέβαια, είχαν κολλήσει στον άτυχο έρωτα και στις γνωστές αναζητήσεις του τύπου «πού λες να έκανε πρωτοχρονιά, μαζί της;», «αυτός που δεν έβγαινε ούτε με Clark από το σπίτι, λες να είναι έξω σήμερα;», μέχρι που κόψαμε τη βασιλόπιτα από το fresh και έτυχα το φλουρί, σημάδι πως η ροή της τύχης αλλάζει σε λίγες ώρες και θα έρθει προς το μέρος μου!

Την επόμενη μέρα συναντώ τυχαία έξω από το σπίτι του φίλου μας έναν άλλον οικογενειακό μας γνωστό και με χαρά με ενημερώνει πως θα ανέβει Θεσσαλονίκη σε λίγες μέρες, «δεν έρχεσαι από το σπίτι που θα μένουμε στην Παύλου Μελά να πάμε για καφέ, να μου πεις και τα νέα σου, χαθήκαμε!», μου προτείνει και μου γράφει βιαστικά τη διευθύνση πάνω στην απόδειξη του φούρνου της περιοχής όπου περιμέναμε σε ουρά για να δοκιμάσουμε την περίφημη κουρού τυρόπιτα. Κουρού στην Αθήνα, το λέω και ντρέπομαι αλλά ήταν με διαφορά η πιο νόστιμη τυρόπιτα που έχω δοκιμάσει ποτέ!

Δεν έχουν έρθει ακόμη τα κινητά τηλέφωνα στη ζωή μας, οπότε η επικοινωνία βασίζεται εξ’ολοκλήρου στο ένα σταθερό τηλεφώνημα της ημέρας, στα καρτοτηλέφωνα του δρόμου (εάν δεν ήσουν κλειστοφοβικός), στην καλή συνεννόηση και στην καλή μας τύχη.

Επιστρέφω στη Θεσσαλονίκη με ανανεωμένη διάθεση, έχω πάντα στην τσάντα μου σε χρυσό περιτύλιγμα το τυχερό φλουρί της χρονιάς και εκείνη την ημέρα, 4 Γενάρη, κάνω τα ψώνια μου στην Τσιμισκή όταν ξαφνικά θυμάμαι το προφορικό ραντεβού για καφέ με τον Αθηναίο φίλο μας! Αλλάζω κατεύθυνση, φτάνω στην Παύλου Μελά και ψάχνω την πολυκατοικία, σίγουρη πως δεν θα απαντήσει κανείς στο θυροτηλέφωνο, όταν βλέπω στον δρόμο ένα όχημα της Πυροσβεστικής να ετοιμάζεται για αναχώρηση και νιώθω τη μυρωδιά καμμένου λάστιχου να τρυπά τα ρουθούνια μου. Ελπίζω να’ναι καλά οι άνθρωποι, σκέφτομαι και πριν προλάβω να χτυπήσω, βλέπω τον φίλο μου στις σκάλες να μου κάνει νεύμα να ανέβω στον πρώτο όροφο! Εκεί ακριβώς από όπου έβγαιναν οι πυροσβέστες!

Ανεβαίνω διστακτικά τις σκάλες και τον βλέπω στην είσοδο του διαμερίσματος, ανάμεσα σε καπνούς, φωνές και πειράγματα με έναν ακόμη νεαρό κύριο, υπέθεσα τον φίλο του που ήρθαν για διακοπές, αυτόν που τώρα που γυρίζει να συστηθεί αντιλαμβάνομαι ότι είναι ο... δικός μου άγνωστος Χ με το κοντομάνικο στο γήπεδο του μπάσκετ!

«Ήξερα ότι οι Αθηναίοι είστε εφετζήδες αλλά όχι και έτσι!», αναφώνησα στην εικόνα του καμένου διαμερίσματος και των δύο ανδρών που με κοιτούσαν αμήχανα, σαν μικρά αγόρια που μόλις έκαναν σκανταλιά.

Ακολούθησε ένας καφές που ήπιαμε όλοι μαζί μαζί με πολλά γέλια, μια βόλτα στο κέντρο που κάναμε μόνοι μας με τον άγνωστο Χ, ένα βραδινό τηλεφώνημα που κράτησε ώρες, και πολλά ακόμη τηλεφωνήματα, συζητήσεις και ταξίδια Αθήνα – Θεσσαλονίκη που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία .

Μια θλιμμένη Πρωτοχρονιά σε μια εποχή που δεν επέτρεπε τη θλίψη, ένα χρυσό φλουρί που έφερε ελπίδα, και μια χρυσή τύχη να γνωρίσω έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου.

Καλή χρονιά, με απρόβλεπτες αγάπες και λιγότερη θλίψη.