Ο Νίκος Ανδρουλάκης συμπληρώνει μισό χρόνο στην ηγεσία του κόμματος το οποίο θέλει να ανανεώσει, να κρατήσει στις ράγες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και να οδηγήσει με σύγχρονο πρόγραμμα που θα απαντά στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, ξανά σε εκλογικές νίκες και κυβερνητικές ευθύνες.

Ήδη «βοηθούσης» της απλής αναλογικής έχει καταφέρει να κερδίσει τον σεβασμό από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα τα οποία την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενα, δεν μπορούν να μην παραδεχθούν ότι στα μετεκλογικά σενάρια συμμετέχει «δυνατά» και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.

Είναι πια τρικομματικά τα σενάρια όσο κι αν δεν αρέσει αυτό κυρίως στον καθηλωμένο στην δημοσκοπική περιοχή του 23%-25% ΣΥΡΙΖΑ , αλλά και στην ΝΔ που βλέπει ότι η κυριαρχία της αμφισβητείται.

Είναι νωπές οι μνήμες των απαξιωτικών αναφορών σε βάρος του ΚΙΝΑΛ επί Φώφης Γεννηματά από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της ΝΔ για την ισχνή τότε δύναμή του και για την άρνησή του να γίνει ένα απολίτικο συμπλήρωμα κάποιου από τους μεγάλους.

Οι παρατηρητικοί τονίζουν ότι κόπηκαν μαχαίρι οι ειρωνείες πως το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι cult και γραφικό , όπως και τα κακόγουστα , υπερβολικά ανέκδοτα και ειρωνικά σχόλια σε βάρος της πολιτικής του ιστορίας. Ο σεβασμός είναι γεγονός.

Είναι όμως όλα καλά και όλα ανθηρά στο κόμμα του Ν. Ανδρουλάκη;

Ακόμα και ο γηραιός , εκ των συμβόλων του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και μακροβιότερος πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης, στο συνέδριο έσπευσε να προειδοποίησει παλιούς και νέους συντρόφους πως «η επιστροφή στα σύμβολα και τον τίτλο δεν σημαίνει αναπαλαίωση».

Καλός ο ύμνος με τον «ήλιο τον πράσινο» και τα παλιά σύμβολα αλλά το μέλλον έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις.

Διότι σε πολλές στιγμές του το ΠΑΣΟΚ θύμισε reunion παλιών συμμαθητών και συμμαθητριών. Τις συνάξεις όπου κυριαρχούν το συναίσθημα , οι αναμνήσεις και τα καρδιοχτύπια για τις «old flames” (παλιές αγάπες -φλόγες) που όμως δεν μπορούν να φέρουν πίσω τα «καλύτερά μας χρόνια».

Η αρμονική συνύπαρξη παλιών και νέων, ο έλεγχος της ισοπεδωτικής ορμής της ερασμιακής γενιάς , αλλά και η υπενθύμιση στους γηραιούς ότι το 1981 δεν επανέρχεται και κάθε απόπειρα επανάληψης της ιστορίας καταλήγει σε φάρσα, είναι μια δύσκολη δουλειά που καλούνται να φέρουν εις πέρας ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι άμεσοι συνεργάτες του.

Και μια επισήμανση :

“Ανάμεσα αε γραμμές, λίστες, κύκλους, κέντρα και παράκεντρα που λειτουργούν στις εκλογές για τις κεντρικές επιτροπές των κομμάτων, υπάρχουν και χαραμάδες πολιτικής. Σε ολα τα κόμματα. Για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ προσδοκώ να τις διευρύνουμε”.

Τα παραπάνω γράφει σε ανάρτησή του ο Γιώργος Πεταλωτής, πρώην υπουργός και κυβερνητικός εκπρόσωπος στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου που εξελέγη σε καλή σειρά στην κεντρική επιτροπή του ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ. Έχει απόλυτο δίκιο κατά την ταπεινή μας άποψη

Η …ωρίμανση του κυνισμού στα κόμματα είναι γεγονός. Η εποχή δεν ευνοεί τις φοβερές συλλογικότητες, τον ρομαντισμό και την αλληλεγγύη του απώτερου παρελθόντος . Οι υπόγειες συνεργασίες, το ιδιότυπο « κράτα με να σε κρατώ» , οι λίστες με τους όποιους «δικούς μας» για σταυροδοσία, οι εσωκομματικές « ανίερες συμμαχίες» καλά κράτησαν στις ψηφοφορίες τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στο ΠΑΣΟΚ. Σημεία των καιρών…

Σε ένα κόμμα που …ίδρυσε τα συντροφικά μαχαιρώματα και την ίντριγκα της μεταπολίτευσης , ο Νίκος Ανδρουλάκης έβγαλε ένα συνέδριο «αβρόχοις ποσί» (έκφραση από τη γνωστή βιβλική ιστορία της διέλευσης των Εβραίων μέσα από την Ερυθρά Θάλασσα, της Παλαιάς Διαθήκης) και επέβαλε τον δικό του τρόπο θέασης των εξελίξεων χωρίς επιπτώσεις και χωρίς σοβαρούς τριγμούς.

Στη νέα εποχή χωρούν με έναν ιδιαίτερο τρόπο και οι Κ. Σημίτης , Γ. Παπανδρέου, Β. Βενιζέλος , Α. Διαμαντοπούλου και ευάριθμα παλιά στελέχη , μαζί με τη στρατιά των νέων με ευρωπαϊκές παραστάσεις από σπουδές και δουλειά στο εξωτερικό και με διδακτορικά.

Μέχρι στιγμής πολιτικά, οργανωτικά και επικοινωνιακά το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ δείχνει να δουλεύει σοβαρά ή κατ άλλους να κρύβει αρρυθμίες, κακοτεχνίες, υπέρμετρες φιλοδοξίες κάποιων κλπ

Για πόσο ακόμα όμως ;