Πριν από όχι και πολλά χρόνια, τότε που υπήρχε κόσμος πιο νοιαζόταν για την ποιότητα των προγραμμάτων της τηλεόρασης και ένιωθε οργή και αμηχανία με τα «σκουπίδια» των νεοφερμένων τότε ριάλιτι σόου αλλά και τα ευτελούς δημοσιογραφικής αξίας και αισθητικής θέματα των μεσημεριανάδικων, έβγαιναν πολλοί για να πουν με πομπώδες ύφος το μνημειώδες «αυτά θέλει ο κόσμος». Το θυμάστε;

Ελάχιστοι όμως σκεφτόταν ότι μπορεί να δημιουργηθεί τηρουμένων των αναλογιών ανάλογο θέμα με το πως διαλέγει ο κόσμος το κόμμα και τον αρχηγό που θα ψηφίσει.

Τότε, κάθε φορά που στήνονταν οι κάλπες, ο κόσμος -λες και συνωμοτούσε η φύση- σοβαρεύονταν και έστω και μέσα σε συνθήκες πόλωσης , εντάσεων, σκανδαλολογίας και «σκληρού ροκ» στην αντιπαράθεση, σεβόταν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική διάσταση των πραγμάτων

Τώρα όμως τι γίνεται; Ο λαϊκισμός μικρών κομμάτων και των αρχηγών τους, κυρίως στα δεξιά της ΝΔ, αλλά και ο Στ. Κασσελάκης που είναι μέγας «χορηγός» τηλεθέασης με τικτοκάκια, φιλμάκια, σφηνάκια, σόου δηλώσεων στους δρόμους κλπ, δείχνουν ότι η παλιά δοκιμασμένη συνταγή του «αυτά θέλει ο κόσμος», θα μεταφερθεί και στην πολιτική σκηνή.

Όχι πως η κυβέρνηση και ο Κυρ. Μητσοτάκης για τη χρήση νέων τρυκ εντυπωσιασμού δεν συμβουλεύονται επικοινωνιολόγους και δεν καταφεύγουν στα σόου.

Βέβαια , όπως συμβαίνει με την εκκίνηση ενός νέου φαινομένου ή μόδας, η ίδια η πραγματικότητα, τα γεγονότα -τα ιερά «facts» που λένε οι Άγγλοι- θα δείξουν το προς τα που θα πάει το πράγμα.

Ξέρω ανθρώπους που υπήρξαν σπουδαίοι παραγωγοί, σκηνοθέτες, κειμενογράφοι, αλλά και δημοσιογράφοι - παρουσιαστές που εκείνη την εποχή σκέφτηκαν και σχεδίασαν εκπομπές και σειρές ή και αντιγράφοντας πετυχημένα προγράμματα του BBC ή της RAI.Οταν τα πρότειναν σε υπεύθυνους προγραμμάτων της ιδιωτικής κυρίως τηλεόρασης λάμβαναν κατά κανόνα την στερεότυπη απάντηση πως «αυτό καλύτερα να το πας στην ΕΡΤ, στο κανάλι της Βουλής και στο History Channel”!

Γιατί; Ρωτούσαν οι ενδιαφερόμενοι.

Μα διότι ο κόσμος θέλει πιο εύπεπτα, «ιντριγκαδόρικα» και μελό θέματα, ήταν η απάντηση.

Άλλο όμως οι υποστηρικτές της τηλεοπτικής αβάσταχτης ελαφρότητας και άλλο αυτοί της πολιτικής ελαφρότητας.

Τι «αγοράζει» λοιπόν ο απολίτικος συνήθως νέος ψηφοφόρος πιο πολύ; Το στυλ και την εικόνα Κασσελάκη που κακά τα ψέμματα είναι πολύ κοντά στο χιλιοτραγουδισμένο σλόγκαν «αυτά θέλει ο κόσμος», ή το σοβαρό μέχρι και αγέλαστο ύφος Ανδρουλάκη που παραμένει πιο κοντά στον συμβατικό τρόπο πρόσληψης της πολιτικής από τους μεγαλύτερους;

Οι περσινές καρδούλες της Κωνσταντοπούλου και η τηλεοπτική εμπειρία του Βελόπουλου, για παράδειγμα μάλλον δείχνουν πως ο Κασσελάκης δεν θα είναι μόνος του στη νέα κούρσα πολιτικής καμπάνιας που θυμίζει ριάλιτι.