Άλλη μια ψηφοφορία για το Brexit χθες στη βρετανική βουλή επιβεβαίωσε το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί η Βρετανία.

Όμως το ζήτημα δεν είναι το αδιέξοδο.

Αυτό με κάποιον τρόπο και με κάποιο κόστος θα επιλυθεί ως πρόβλημα.

Το ζήτημα είναι ότι τώρα που έχει επιβεβαιωθεί το αδιέξοδο, σιωπούν αυτοί οι οποίοι το προκάλεσαν.

Αυτοί οι οποίοι υπερασπίστηκαν και προώθησαν το Brexit, σήμερα σιωπούν. Δεν έχουν καμία πρόταση. Δεν ακούγονται καν.

Διότι η εξουσία θέλει ευθύνη. Οδήγησαν την χώρα τους σε μία τεράστια περιπέτεια και αντί να αναλάβουν τις ευθύνες να εφαρμόσουν αυτό που οι ίδιοι είχαν εισηγηθεί και κέρδισε στο δημοψήφισμα, αποποιήθηκαν κάθε ευθύνης, προσπάθησαν να βγάλουν εαυτούς από το κάδρο γατί ήξεραν ότι αυτό που πρότειναν και κέρδισε θα είχε μεγάλο κόστος.

Έχει συμβεί και στα δικά μας, το καλοκαίρι του 2015. Στο “ηρωικό” δημοψήφισμα για το οποίο χθες ο κ.Τσακαλώτος επανήλθε με δικά του λόγια στην θεωρία της αυταπάτης.

Δεν είναι όμως ούτε απάτη, ούτε αυταπάτη. Κανείς δεν μπορεί να προτείνει χωρίς να έχει μελετήσει το τοπίο στο οποίο θα εφαρμοστεί η πρόταση του. Είναι ανευθυνότητα η οποία παίζει σε πολιτικά ζάρια, το μέλλον των επόμενων γενεών.

Ο λαϊκισμός είναι εύκολος. Απλώς, όταν κερδίζει, τα αποτελέσματα του είναι επικίνδυνα για όλους τους άλλους.

Η διαφορά των δικών μας από τους Brexiteers, είναι ότι στους δικούς μας άρεσε η εξουσία και έμειναν να διαχειριστούν και τα αντίθετα από αυτά που πρότειναν. Οι Βρετανοί δεν ανέλαβαν γιατί ήξεραν ότι οι ιδέες τους δεν είναι τζάμπα...