Κάποτε στην ΕΡΤ3 , στις αρχές ή μέσα της δεκαετίας του ‘90 , δοκιμάζαμε να φτιάξουμε τηλεοπτικά «παράθυρα» για πρώτη φορά, για τις συζητήσεις μέσω συνδέσεων με άλλα μέρη. Εμείς οι παρουσιαστές δημοσιογράφοι καιγόμασταν να βάλουν οι τεχνικοί μπροστά την εφαρμογή όπως και άλλα τεχνικά νέα επιτεύγματα διότι θα απογείωναν τις εκπομπές μας. Πράγματι αρκετοί φιλότιμοι τεχνικοί μας βοήθησαν αφάνταστα με ακαμάτη προσπάθεια

Άλλοι όμως με την πρώτη δυσκολία πήγαιναν για τσιγάρο και έλεγαν το αιώνιο σλόγκαν του Ελληνικού Δημοσίου:

«Αυτό που ζητάς δεν γίνεται»!

Ιστορικό ρητό, σαν το Μολών Λαβέ και το Μέτρον Άριστον . Είναι μου φαίνεται το έμβλημα του Δημοσίου.

Η ιστορία απέδειξε ότι όσα ζητούσαν οι πρωτοπόροι της κάθε εποχής ήταν απολύτως εφικτά και τελικά έγιναν πράξη.

Οι καρεκλοκένταυροι όμως του συνδικαλισμού συνεχίζουν συνεχίζουν την παράδοση και δεν σταματούν να λένε και σημερα «αυτό που λες δεν γίνεται».

Έχουν μάλιστα κατά κανόνα συμπαραστάτες βουλευτές και υπουργούς όλων των κομμάτων που στο βωμό της επανεκλογής παύουν να εργάζονται για τομές και μεταρρυθμίσεις και για απαλλαγή του βίου μας από αγκυλώσεις δεκαετιών.

Μια ζωή ισχύει το …αθάνατο σλόγκαν.

Το φιάσκο της Ελληνικής Αστυνομίας που ήταν ανίκανη να σταματήσει τις εγκληματικές ενέργειες των χούλιγκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια και οι θλιβερές αστοχίες και η ασχετοσύνη που έφεραν την τραγωδία στα Τέμπη αποδεικνύουν ότι επιτελικό κράτος δεν φτιάχνεις αν δεν φτιάξεις πρώτα κράτος.

Όταν ένα όχι ευκαταφρόνητο σε μέγεθος τμήμα του πολιτικού προσωπικού ανέχεται και σιγοντάρει τη ραθυμία, τα συμφέροντα και την ανικανότητα ας το αφήσουμε καλύτερα το όραμα της μεταρρύθμισης και του εκσυγχρονισμού.

Θέλει αρετή, τόλμη, σύγκρουση με ποικιλώνυμα συμφέροντα -σπάσιμο αυγών που λένε-και βέβαια την αποδοχή του ρίσκου πως πιθανόν να μην επανεκλεγείς!