«Δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω», λένε συχνά, αλλά ελάχιστοι πιστεύουν πραγματικά στη φράση αυτή. Ο Παναγιώτης Παράσχου την αποδεικνύει στην πράξη. Ο 22χρονος σήμερα πτυχιούχος πανεπιστημίου έκανε πραγματικότητα το όνειρό του να ασχοληθεί με το χορό, παρά την παντελή έλλειψη ακοής που έχει εκ γενετής. Έφτασε μάλιστα σε τόσο καλό επίπεδο, ώστε να διεκδικεί τώρα, έπειτα από εννέα χρόνια σπουδών στην τέχνη αυτή, μία θέση στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης της Αθήνας, συμμετέχοντας στις εισαγωγικές εξετάσεις.

Κόντρα στην ιδιαιτερότητά του

Όταν πριν από 9 χρόνια η μητέρα του ρώτησε διστακτικά στη σχολή χορού αν ο έφηβος γιος της μπορούσε να παρακολουθήσει το πρόγραμμα σπουδών, όλοι έμειναν έκπληκτοι όταν πρόσθεσε πως ο Παναγιώτης ήταν ένα παιδί που πήγαινε κόντρα στην ιδιαιτερότητά του: εκ γενετής κωφός, του άρεσε να χορεύει από 7 χρονών. «Άρχισα επηρεασμένος από τη μικρή μου αδερφή που χόρευε όταν παρακολουθούσε μουσικοχορευτικά βιντεοκλίπ στην τηλεόραση. Μια μέρα αποφάσισα να δοκιμάσω να χορέψω μαζί της. Διαπίστωσα ότι μπορούσα να το κάνω και ότι με εξέφραζε περισσότερο από τις άλλες αθλητικές δραστηριότητες των παιδιών της ηλικίας μου, που με δυσκόλευαν λόγω της ιδιαιτερότητάς μου. Ακόμη θυμάμαι ότι κατάφερα να μάθω όλη τη χορογραφία από το συγκρότημα των Hi-5 με το τραγούδι ‘Ξέρω τι ζητάω’ αλλά και της Έλενας Παπαρίζου με το ‘My Number One’», θυμάται σήμερα ο ίδιος.

Προσθέτει πως στη συνέχεια, όταν ήταν στο γυμνάσιο, μια ομάδα χορευτών από την Αγγλία κατά την επίσκεψή τους στο Σχολείο Κωφών Πανοράματος, βλέποντας πόσο άρεσε στον Παναγιώτη η τέχνη αυτή, τον ενθάρρυναν να γίνει χορευτής. Έτσι, την επόμενη χρονιά αποφάσισε να πάρει μαθήματα στις αναγνωρισμένες από το κράτος σχολές χορού «Arabesque» με δασκάλες τις Τατιάνα Παπαδοπούλου και Αρετή Κουτσικοπούλου, που τον βοήθησαν και, παρά την ιδιαιτερότητά του, πίστεψαν σ’ αυτόν. «Στην αρχή δυσκολεύτηκα αλλά με την καθοδήγησή τους κατάφερα να χορεύω σωστά και όμορφα, και να βελτιώνομαι συνεχώς. Υπήρξα πολύ τυχερός γιατί ήταν εξαιρετικές, μου δίδαξαν μπαλέτο, σύγχρονο χορό και χιπ χοπ για εννέα χρόνια. Χωρίς αυτές και χωρίς τη στήριξη της οικογένειάς μου δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω», θυμάται.

«Το μυστικό μου είναι ότι έχω πολλή υπομονή»

Μετά τα μαθήματα μοντέρνου χορού οι δασκάλες του τον συμβούλεψαν να ασχοληθεί με το κλασικό μπαλέτο, πράγμα που έκανε. Ίσως κανείς όμως τότε να μην περίμενε τη σημερινή εξέλιξή του, αφού παίρνοντας το πτυχίο του από τη σχολή Ειδικής Αγωγής του Τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, ο Παναγιώτης αποφάσισε ότι θέλει να ακολουθήσει το μεγάλο του πάθος, το χορό, δίνοντας εξετάσεις στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης της Αθήνας. Για να φτάσει όμως ως εκεί χρειάστηκε πολύς κόπος, πειθαρχία και ακρίβεια. «Το σημαντικό είναι να αποτυπώνω πρώτα στη μνήμη μου πότε τα βήματα είναι γρήγορα ή αργά ή κανονικά, ανάλογα με τη μελωδία. Πάντα έβλεπα τις δασκάλες χορού να πατάνε το Cd player και περίμενα να μου κάνουν μια μεγάλη κίνηση. Μετά ήξερα τα βήματα. Χρειαζόταν όμως πολλές πρόβες, για να τα θυμάμαι», λέει.

Δεν τον κουράζει ποτέ αυτό, γιατί του αρέσει να κάνει ό,τι αγαπάει. «Το μυστικό μου είναι ότι έχω πολλή υπομονή, συγκέντρωση κι επιμονή. Έδινα μεγάλη προσοχή στις υποδείξεις των δασκάλων μου και διόρθωνα τα λάθη μου. Δεν ήταν καθόλου εύκολο αλλά στο τέλος τα κατάφερνα. Είναι πραγματικά απίστευτο που με δέχτηκαν να δώσω εξετάσεις στη σχολή. Αν τα καταφέρω, θα γνωρίσω καθηγητές χορού αλλά και ακούοντες μαθητές, θα μάθω πιο απαιτητικές χορογραφίες και θα γίνω καλύτερος χορευτής», λέει στη «ΜτΚ».

Και τότε ίσως μπορέσει να εκπληρώσει τα πολλά όνειρά του, αλλά κυρίως να ενθαρρύνει άτομα με ειδικές ανάγκες να προσπαθήσουν να κάνουν πράγματα που τους αρέσουν και θεωρούν ότι δεν μπορούν λόγω της ιδιαιτερότητάς τους. «Αυτοί που θέλουν κάτι πραγματικά βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα», επισημαίνει και συμπληρώνει πως θα ήθελε να συμμετέχει σε παραστάσεις σύγχρονου χορού στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, να γνωρίσει και να συνεργαστεί με γνωστούς καλλιτέχνες του χώρου. Του ευχόμαστε να τα καταφέρει!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ"