Οι γιατροί είναι οι ήρωες των ημερών μας. Ήρωες αληθινοί που επιμένουν κι υπομένουν, σώζουν ζωές και είναι εκεί για όλους εμάς και τους αγαπημένους μας. 

Ένας απ' αυτούς που εργάζεται σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, μοιράζεται με τους αναγνώστες του makthes.gr τις καθημερινές του σκέψεις και στέλνει το δικό του μήνυμα προς όλους μας ώστε να κερδίσουμε τον πόλεμο με τον κορονοϊό και να επιστρέψουμε όλοι στη ζωή που αφήσαμε τόσο βίαια πίσω μας.

Διαβάστε την επιστολή του...

"Σήμερα ήταν άλλη μια μέρα στη δουλειά, γεμάτη ανακοινώσεις. Πάντα δυσάρεστες. Πάντα αγχογόνες. Άλλη μια μέρα που έπρεπε να αντικρίζω τα πρόσωπα των συναδέλφων μου κάτω από μάσκες, σκουφάκια και γυαλιά. 

Άλλη μια μέρα που μας έβλεπα και ευχόμουν να μην κολλήσει και σήμερα κανένας, ειδικά έχοντας τόσα άτομα να ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Η καθημερινότητά μας αλλάζει διαρκώς, κάθε μέρα περιμένω μια ανακοίνωση για το τι θα γίνει, κυριολεκτικά δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Και ταυτόχρονα, να πρέπει να παραμείνουμε ψύχραιμοι, να πρέπει να παραμείνουμε υγιείς, να πρέπει να στηρίζουμε τους αρρώστους μας, να δίνουμε «το καλό παράδειγμα». 

Ξαφνικά, δεν έχει σημασία τίποτα από όλα όσα γκρίνιαζα, από την εκπαίδευσή μου στην ειδικότητα μέχρι μια συμπεριφορά του συναδέλφου που «με πείραξε». 

Ξαφνικά συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά, και με αμείλικτο τρόπο, ότι το μόνο που μετράει είναι να είμαι υγιής εγώ, οι δικοί μου άνθρωποι και κατά συνέχεια όλος ο κόσμος. Πόσο σημαντικό είναι να παραμένω υγιής μέρα με τη μέρα, να με προσέχω, να ακούω τον οργανισμό μου, να με προστατεύω, ώστε να μπορώ έπειτα να προστατεύω και να προσφέρω έργο στους γύρω μου. Είναι σαν να ζω σε ταινία, μόνο που δεν ξέρω ποιο ρόλο να πάρω. Δε νιώθω «σωτήρας», ούτε άτρωτος. 

Όταν ακούω τους συναδέλφους να περιγράφουν τι περνάνε στις γείτονες χώρες βουρκώνω, όταν ακούω για θανάτους φοβάμαι, οι αριθμοί ανεβαίνουν συνεχώς, μπροστά μου νούμερα, στατιστικές, υποθέσεις, αβεβαιότητα. Κι όμως, είμαι και είμαστε ακόμα εδώ. Άλλη μία ώρα. Άλλη μία μέρα. Προσπαθώντας να σταθούμε στα πόδια μας, να κάνουμε χιούμορ, να ξορκίσουμε το θάνατο, να νοιαστούμε ακόμα παραπάνω ο ένας για τον άλλον, να μιλήσουμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και να ευγνωμονήσουμε την τύχη μας μόλις πουν τη μαγική φράση «είμαι καλά». Είναι καλά, και σήμερα, κι αυτό μας αρκεί. 

Γι’ αυτό δεν αντέχω να ακούω ότι κάποιοι «δε μπορούν να μείνουν σπίτι». Είναι δυνατόν, ακόμα και εν μέσω πανδημίας, να υποτιμούμε το υπέρτατο αγαθό, την υγεία μας; Είναι δυνατόν να «βαριόμαστε επειδή δεν έχουμε τι να κάνουμε» και να αποτελεί αυτό αιτία κινδύνου διασποράς; Είναι δυνατόν, να μη σκεφτόμαστε τις συνέπειες; Θα σας πω εγώ τις συνέπειες, κι ας μην αρέσουν. Ένας κρύος θάλαμος, μακριά από κάθε συγγενικό σου πρόσωπο, μακριά από όλους, ακόμα και από τον γιατρό σου, που ούτε το πρόσωπο του δε θα μπορείς να δεις πίσω από τον εξοπλισμό, να ψήνεσαι στον πυρετό ή να μη μπορείς να αναπνεύσεις ή και τα δύο, να μην ξέρεις αν θα γίνεις καλά – γιατί η ασθένεια είναι σχετικά άγνωστο ακόμα πώς λειτουργεί και τι συνέπειες έχει στον κάθε οργανισμό, να φοβάσαι για όσους πιθανά έχεις κολλήσει. Ή να τα περνάει όλα αυτά ένα κατάδικό σου πρόσωπο, και συ να μη μπορείς να του προσφέρεις απολύτως τίποτα, ούτε καν μια ζεστή αγκαλιά. 

Κι όμως, υπάρχει λύση να αποφύγεις το παραπάνω σενάριο, και είναι απλή: Μείνε σπίτι. 

Ακόμα κι αν νιώσεις εγκλωβισμένος, ή θλιμμένος ή φοβισμένος (κάτι το οποίο είναι απόλυτα φυσιολογικό) σκέψου ότι όλο αυτό είναι προσωρινό, κι όσο πιο πολύ παραμείνεις σπίτι τώρα, τόσο πιο γρήγορα θα τελειώσει τούτη η κατάσταση. Αν χρειαστεί αναζήτησε βοήθεια στις γραμμές στήριξης. Είναι εκεί, εθελοντικά, για να σε ακούσουν και να σου παρασταθούν. Δεν είσαι μόνος σου. Ας το δούμε και από άλλη οπτική, σαν μια ευκαιρία ενδοσκόπησης, (ξε)καθαρίσματος, ακόμα και ξεκούρασης, σαν μια δυνατότητα για δημιουργικότητα, για εξέλιξη, για να βγούμε καλύτεροι, δυνατότεροι, πιο ώριμοι μετά από όλο αυτό. Σύντομα θα μπορέσεις να ξαναδείς του οικείους σου, να χαρείς τη βόλτα σου, να απολαύσεις μια εκδρομή.

Σύντομα, αρκεί να είμαστε όλοι καλά, θα επανέλθουμε στους ρυθμούς μας, εκτιμώντας πλέον επί χίλια πράγματα που μέχρι χτες φάνταζαν δεδομένα.

Σε κάθε περίπτωση, σκέψου πως για την ώρα είσαι ασφαλής, σε ένα ζεστό κρεβάτι, και μπορείς να κοιτάζεις τον ήλιο μέσα από τις όμορφες κουρτίνες σου. Κι όχι από τους άσπρους τοίχους ενός νοσοκομειακού κτιρίου".