Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση έκανε λάθος.

Προσπάθησε να επιβάλλει την τάξη στα πανεπιστήμια έχοντας εκτιμήσει λάθος την κατάσταση.

Για την ακρίβεια, όπως εξελίχθηκε η κατάσταση στο ΑΠΘ, αποδείχτηκε ότι επιχείρησε έναν πόλεμο, αλλά λάθος πόλεμο με λάθος εχθρό και αδιάφορους συμμάχους.

Διότι είναι προφανές ότι όχι μόνο η κυβέρνηση, ούτε μόνο τα κόμματα, αλλά η ελληνική κοινωνία συνολικά έχουν σχηματίσει λάθος εκτίμηση για όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια.

Όταν ο πρωθυπουργός από του βήματος του κομματικού συνεδρίου του κυβερνώντος κόμματος διαβεβαιώνει ότι η βιβλιοθήκη στη ΣΘΕ του ΑΠΘ θα κατασκευαστεί, αλλά σε λίγες ώρες ο χώρος της βιβλιοθήκης ισοπεδώνεται από κάποιους που θέλουν να δείξουν ότι κάνει λάθος, αυτό δεν είναι διάψευση προσδοκιών, είναι πόλεμος.

Αν η κυβέρνηση νομίζει οτι αυτό που έγινε με τη βιβλιοθήκη είναι ευκαιρία να εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνει λάθος.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζει ότι είναι μια χρυσή ευκαιρία να εκθέσει την κυβέρνηση, κάνει λάθος.

Όταν τα κόμματα εκλεγούν αρχηγό κάθε 5-10 χρόνια, και μαζί αλλάζουν πολιτικές κατευθύνσεις, τι είναι αυτό που κρατά σε πολιτική και διαχειριστική συνοχή ένα "στέκι" σε μια πανεπιστημιακή σχολή της Θεσσαλονίκης επί 34 χρόνια; Πρωθυπουργός τότε ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν κτίσθηκε κι ενδιαμέσως πέρασαν άλλοι επτά, επί των ημερών των οποίων, ούτε καν μάθαμε ότι υπήρχε το στέκι.

Μάλλον φυσιολογικό το θεωρούσαν όλοι, άρα τώρα πλέον το διακύβευμα είναι μια κανονικότητα που ανατράπηκε.

Τι είναι αυτό που ωθεί 30-40 ανθρώπους να περιμένουν την κατάλληλη ώρα, χαράματα η ώρα τρεις, για να επιτεθούν σε κάτι τοίχους και να τους γκρεμίσουν;

Τι είναι αυτό που ωθεί τους συνδικαλιστές της αστυνομίας να εκφράζουν δημοσίως την άποψη ότι η επίθεση 30-40 ανθρώπων με βαριοπούλες δεν είναι δική τους υπόθεση; Ποιος άλλος μπορεί να σταματήσει μια τέτοια επίθεση;

Είναι προφανές οτι το επίδικο δεν είναι η οπτική με την οποία βλέπει η κοινωνία την κατάσταση στα πανεπιστήμια.

Το επίδικο είναι η μάχη για την εξουσία στα πανεπιστήμια.

Η μετατροπή τμήματος των ΑΕΙ σε "απελευθερωμένους" χώρους στους οποίους δεν έχουν θέση κατασταλτικοί μηχανισμοί, ήταν το πλαίσιο γύρω από το οποίο οικοδομήθηκε η "συγκατοίκηση" των εξουσιών στα πανεπιστήμια. Οι νόμιμες αρχές αποφάσιζαν για όλα όσα δεν ακουμπούσαν τις "άλλες" αρχές που διατηρούσαν το δικαίωμα του βέτο. Αυτή η συγκατοίκηση πλέον διερρήχθη, αλλά η μία πλευρά δεν το έχει καταλάβει.

Για να απαντήσει η κυβέρνηση στο αίτημα της κοινωνίας για τάξη στα πανεπιστήμια, πρέπει να ξέρει τι διακυβεύεται και ποιος ωφελείται όσο δεν υπάρχει τάξη.

Πως μπορεί όμως να ξέρει όταν ο κυρίαρχος κατασταλτικός μηχανισμός, η αστυνομία, προτιμά να απέχει;

Οποίος νομίζει ότι το επίδικο είναι η κατασκευή της βιβλιοθήκης, μπορεί να γράψει το παραμύθι με όποιο happyend θέλει για να το διηγείται στα εγγόνια του…