Καθαρές κουβέντες! Θα περνούσατε άφοβα μετά τις δέκα το βράδι μέσα από το campus του ΑΠΘ; Ή, Θα αισθανόσασταν ήσυχος εάν το παιδί σας είχε μάθημα μέχρι αργά και για κάποιο λόγο έπρεπε να φύγει ξεχωριστά από τους συμφοιτητές του; Ασφαλώς όχι, εκτός εάν ζείτε σε άλλη πόλη και νομίζετε ότι στη Θεσσαλονίκη είναι όπως στα Γρεβενά. Κι όμως, μέχρι πριν λίγα χρόνια όχι μόνο διασχίζαμε την Πανεπιστημιούπολη άφοβα αλλά τα «νερά» της πλατείας Χημείου ή το τετράγωνο μεταξύ Νομικής - Θεολογικής - Νέας Φιλοσοφικής, ακόμη και το σκοτεινό δασάκι μεταξύ Κτηνιατρικής και Μετεωροσκοπείου ήταν τόποι συναναστροφών και θυελλωδών συζητήσεων, ποδοσφαιρικών ή πολιτικών, όλο το εικοσιτετράωρο. Και στις τρεις τη νύχτα να περνούσες, κάποιους γνωστούς συναντούσες.

Γιατί μας πήρε η κατρακύλα είναι μεγάλη ιστορία. Σίγουρα μία αιτία είναι η έκπτωση του φοιτητικού κινήματος. Κάποτε, παρά την έξαψη της Μεταπολίτευσης, μπορούσαν να γίνονται συνελεύσεις τρία μερόνυχτα για τον ν. 815/78, να διακόπτουμε για λίγες ώρες ύπνο, επιστρέφοντας να βρίσκουμε τα πράγματά μας εκεί όπου τα αφήσαμε, να σφαζόμαστε στα λόγια αλλά χέρι δεν σηκωνόταν. Κι αν τυχόν σηκωνόταν, κατέβαινε αμέσως γιατί οι τραμπουκισμοί δεν ήταν αποδεκτοί από το φοιτητικό κίνημα, οι ΠΑΣΠίτες ήταν πολύ αστοί για να πλακώνονται στο ξύλο, οι «Ρηγάδες» παρίσταναν τους ιντελεκτουέλ, η «Πανσπουδαστική» ήταν στη φάση «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον Αγώνα» και οι θαυμαστές του Μάο, του Εμβέρ Χότζα, του Πολ Ποτ επίσης δεν είχαν τους τραμπουκισμούς στο ρεπερτόριό τους. Στυλιάρια, αντιασφυξιογόνες μάσκες και Μολότωφ δεν αναγνωρίζονταν ως αποδεκτές μορφές «φοιτητικής πάλης» για τις οποίες οι πρωταγωνιστές μπορούσαν να αισθάνονταν υπερήφανοι. Με τσιτάτα του Μπακούνιν, αμπέχονο και κόκκινο μακρύ κασκόλ σαν φιγούρα από τον «Θίασο» ναι, βελτίωνες τις πιθανότητες αποδοχής σου από το «ωραίο φύλο». Αλλά ως μπαχαλάκιας όχι! Δεν ήταν θέμα αστυνόμευσης. Έτσι κι αλλιώς, ακόμη και πριν από 1982, αστυνομικός μέσα στο πανεπιστήμιο ήταν πιο σπάνιος και από Εσκιμώο στη Σαχάρα. Ήταν άλλα τα ήθη. Και κυρίως, το πολιτικό ήθος.

Αλλά ειδικά στο ΑΠΘ, υπάρχει και μία δεύτερη αιτία ανασφάλειας, εκτός από τα ναυάγια της ζωής που παριστάνουν τους «αγωνιστές»: Η διακίνηση ναρκωτικών. Η οποία αποτελεί κοινό μυστικό ότι γίνεται κυρίως από άτομα αραβικής καταγωγής. Δεν ακούγεται πολιτικά ορθό να μιλάμε για την εγκληματικότητα των μεταναστών αλλά τι να κάνουμε; Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο. Κάθε φορά που προκύπτει είδηση για συμπλοκές μέσα στο ΑΠΘ, είναι ανακατεμένοι Αλγερινοί, Τυνήσιοι, Μαροκινοί και Σύροι. Κι αν έχετε ακόμη αμφιβολίες, κάντε τον κόπο να περάσετε μερικές φορές από τον τρίτο όροφο του Δικαστικού Μεγάρου για να παρακολουθήσετε την παρέλαση του Μαγκρέμπ στο έκθεμα του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων. Συλλαμβάνονται στην περιοχή πέριξ της Ροτόντας που από στολίδι της πόλης έχει γίνει παζάρι ναρκωτικών. Όπως καταθέτουν οι αστυνομικοί, όσοι προλαβαίνουν να διαφύγουν, τρυπώνουν στο χώρο του πανεπιστημίου. Όπου τυπικά δεν ισχύει μεν το ακαταδίωκτο αλλά ουσιαστικά ισχύει. Γιατί αν η αστυνομία περάσει τη γραμμή, θα βγει απολογούμενη.

Παρά το άβολο της συζήτησης, η απάντηση στο ερώτημα πόσο συμμετέχουν οι παράνομοι μετανάστες στην βαριά παραβατικότητα έχει αναμφισβήτητη απάντηση. Πολύ! Το λένε οι αριθμοί. Αλλά και λίγο να μετείχαν, ποιο λόγο έχει η ελληνική κοινωνία να φορτώνεται Αλγερινούς και Μαροκινούς μαχαιροβγάλτες πού ήρθαν εδώ χωρίς υπόνοια προσφυγικών κινήτρων; Η κυβέρνηση προφανώς πιστεύει ότι «όλα είναι οικονομία». Προσδοκά ότι η βελτίωση αυτών των δεικτών θα σκεπάσει την απροθυμία ή την αποτυχία της σε άλλους τομείς. Όπως η μη φύλαξη των συνόρων, η εκτεταμένη εγκληματικότητα, το φιάσκο της πανεπιστημιακής αστυνομίας, η εγκατάλειψη της αξιολόγησης στο Δημόσιο, το χάλι του Κτηματολογίου, η αναπαραγωγή της γραφειοκρατίας με τον φερετζέ της «ψηφιοποίησης», η διατήρηση παντελώς άχρηστων «πανεπιστημιακών» τμημάτων και πολλά άλλα. Μπορεί και να έχει δίκιο. Αν έχει, κακό δικό μας…

*Δημοσιεύθηκε ση "ΜτΚ" στις 12.11.2023