Ούτε τέσσερις μήνες δεν πέρασαν από τις εκλογές και η πολιτική αντιπαράθεση φαίνεται να ξαναβρίσκει τον παλιό κακό εαυτό της. Η ολιγόμηνη ευφορία των μεν και η αμηχανία των δε, μέρα-μέρα αντικαθίσταται από τη βαρετή σύγκρουση για τα ήσσονα, με αντιπροσωπευτική την περίπτωση της σύνθεσης της Επιτροπής της Βουλής για τη Novartis. Όπως συνέβη και παλαιότερα με τη Siemens, μετά από τόσα χρόνια και αλλεπάλληλες κοινοβουλευτικές συνθέσεις διερεύνησης, το ουσιαστικό θέμα της υπερτιμολόγησης και της διαφθοράς παραμένει αδιευκρίνιστο. 

Και βεβαίως υποτιμάται από το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου το γεγονός ότι οι εμβληματικές αυτές υποθέσεις εθνικής διάβρωσης -γιατί περί αυτού πρόκειται- ήρθαν στην επιφάνεια από τις τιτάνιες συγκρούσεις ανάμεσα σε ανταγωνιστικές εταιρείες ή, κατ’ άλλους, στον πόλεμο Ευρώπης-Αμερικής για τον έλεγχο αμύθητων παγκόσμιων προϋπολογισμών σε προϊόντα και υπηρεσίες. Και με την ευκαιρία να στοχαστούμε αναφορικά και με την εθνικότητα αυτών των εταιρειών. Προέρχονται από τις χώρες που στοιχίζονται στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας διαφάνειας, τη Γερμανία και την Ελβετία, που με ευκολία κουνούν το δάκτυλο σε πολλές άλλες, όπως η Ελλάδα, για τη διοικητική μας πρακτική. Όχι ότι έχουν άδικο, αλλά δεν ξέρω σε ποιόν βαθμό «δικαιούνται δια να ομιλούν». Στην τεχνητή λοιπόν, εν πολλοίς, πολιτική σύγκρουση εντάσσεται και το λεξιλόγιο περί «πραξικοπήματος», «χουντικής πρακτικής» και «φασιστικής νοοτροπίας» που προτιμούν πολλοί βουλευτές της αντιπολίτευσης για μία περαιτέρω δραματοποίηση.

Αυτοσυγκράτηση αδέλφια! Η γλώσσα μας είναι πλούσια και προσφέρει πλήθος εναλλακτικών που μπορούν να χαρακτηρίσουν με ευστοχία οποιαδήποτε λειτουργία. Στην Ελλάδα, με το αβάσταχτο βάρος της πρόσφατης ιστορικής μνήμης, θα πρέπει όλοι μας να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί όταν εκτοξεύουμε κατηγορίες. Από την άλλη, οι Επιτροπές της Βουλής, για να χαίρουν και της εκτίμησης των πολιτών, θα πρέπει να λειτουργούν με θεσμική ευπρέπεια, με κατανοητό προγραμματισμό, με αυστηρό χρονοδιάγραμμα και με ευθύνη ουσιαστικών πορισμάτων. 

Η μεγαλύτερη προσφορά στον τόπο είναι σήμερα η γρήγορη εθνική παραγωγική ανάταξη, ο διοικητικός εκσυγχρονισμός, η ενίσχυση της διαφανούς Δημοκρατίας και η Παιδεία. Εκείνες δηλαδή οι πρωτοβουλίες που μπορούν να καταργήσουν, κατά το δυνατόν, τους δρόμους του μαύρου χρήματος, την αίσθηση της ατιμωρησίας και τη συλλογική πεποίθηση, που χτίζεται με δηλητηριώδη τρόπο στους νέους, ότι «όλοι τα παίρνουν». Γιατί δεν τα παίρνουν όλοι.

Και όσο επικρατεί αυτή η αντίληψη, οι έντιμοι απογοητεύονται και αποχωρούν και οι επίορκοι -πλούσιοι και ποικιλοτρόπως διασυνδεδεμένοι- χαίρουν ασυλίας. Η χώρα διψάει για άλλης ποιότητας λειτουργίες και περιμένει να επανέλθει στους εθνικούς μας στόχους η προοπτική της σύγκλισης με τις πρακτικές της Ευρώπης-αυτής της αμήχανης, δύσκαμπτης Ένωσης που ωστόσο παραμένει ό,τι καλύτερο μπορούμε να επιλέξουμε ως οικογένεια. Και να μην ξεχνάμε ποτέ ότι «στα δύσκολα είμαστε μόνοι μας». Και τα δύσκολα μπορεί να προκύψουν ανά πάσα στιγμή στον ευλογημένο μας τόπο, που ατενίζει στην ίδια απόσταση τρεις ηπείρους με πολλά ενεργά ηφαίστεια. Αυτήν τη φορά, ας διαχειριστούμε με πιο σοφό τρόπο τις δυνάμεις μας. Υπάρχουν άλλες, περισσότερο σημαντικές προκλήσεις και για την κυβέρνηση και για την αντιπολίτευση.

ΣΧΕΔΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η επιτυχία της ημερίδας που διοργάνωσε η «ΜτΚ» με κεντρικό τίτλο «Σχέδιο Θεσσαλονίκης» απέδειξε την ανάγκη άμεσης αντιμετώπισης της ανάπτυξης της πόλης αλλά και της ευρύτερης περιοχής με σύγχρονη διοικητική αντίληψη προγραμματισμών-απολογισμών, με στρατηγικό βάθος συνεργιών και βέβαια με λογικά χρονοδιαγράμματα εκτέλεσης έργων. Αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους ανέλαβαν την ευθύνη αυτής της διοργάνωσης. Στη δημοσιογραφία, αλλά και την πολιτική, το σημαντικό είναι να θέτεις τις σωστές ερωτήσεις. Και αυτές έχουν, μετά τη διοργάνωση, ευκρινώς καταγραφεί. Και μάλιστα ενώπιον όλων των υπευθύνων. Πρώην και νυν. Τώρα είναι η σειρά των απαντήσεων. Με έργα συγκεκριμένα, αλλά κυρίως με τη σύνταξη Ενιαίου Σχεδίου Θεσσαλονίκης.

ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ

Ακόμα και εάν είμαστε ώριμοι και αποφασισμένοι για τη σύνταξη αυτού του Σχεδίου, δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο υπεύθυνος συγγραφής και παρακολούθησης της εκτέλεσής του. Υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης παραδέχθηκε ότι η Θεσσαλονίκη δεν έχει Ρυθμιστικό Σχέδιο. Εννοείται ότι δεν έχει ούτε Οργανισμό Ρυθμιστικού. Δεν γνωρίζω γιατί αυτό υποτιμάται εδώ και χρόνια. Για ποιόν λόγο δηλαδή η διαπίστωση δεν οδηγεί σε δράση. Προφανώς για να αποκτά ισχύ η υπουργική παρουσία. Το «κατόπιν ενεργειών μου» δεν έχει καταργηθεί στη χώρα. Έτσι, κατά περίπτωση, προκρίνονται διάφορα Χωρικά Σχέδια, όπως της ΔΕΘ στο κέντρο της πόλης, δηλώνεται ότι είναι σε εξέλιξη αντίστοιχη μελέτη για τον Θερμαϊκό και μάλλον θα παραχθούν και άλλα για τη δυτική αλλά και την ανατολική πλευρά, καθώς εξαγγέλθηκαν λειτουργίες που απαιτούν χωροθέτηση. Η ανάγκη ενιαίου Σχεδίου παραμένει.

ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΦΤΑΙΕΙ;

Φταίνε οι άλλοι, αλλά φταίμε και εμείς. Η Αθήνα διαχρονικά θέλει να έχει τον έλεγχο των προτεραιοτήτων στα κατά καιρούς εξαγγελλόμενα έργα και αποφεύγει τις στρατηγικές προσεγγίσεις. Αλλά και εμείς ως Θεσσαλονικείς κρατάμε στον πάγο ζητήματα για τα οποία είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι. Αναφέρομαι στο θέμα της συνεργασίας των πανεπιστημίων της Θεσσαλονίκης με την αυτοδιοίκηση αλλά και με τους τοπικούς παραγωγικούς φορείς. Συμπληρώνεται τουλάχιστον εικοσιπενταετία από τότε που ξεκίνησαν οι διαδικασίες υπογραφής –καλών- μνημονίων για κοινές δράσεις και τώρα αποκαλύπτεται ότι ακόμα συζητούν. Εάν είχαν προχωρήσει διαφορετικά τα πράγματα, θα είχαμε με δική μας -εννοώ της Θεσσαλονίκης- πρωτοβουλία έτοιμες και εναλλακτικές λύσεις για πολλά προβλήματα. Ενδεικτικά αναφέρω ότι θα μπορούσαμε να έχουμε μια επικαιροποιημένη μελέτη για τις συγκοινωνίες και τις μεταφορές, αντί να συζητάμε, όσο συζητάμε, με βάση τα στοιχεία της προηγούμενης εικοσαετίας.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Νοεμβρίου 2019