«Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι» λέει η παροιμία που έρχεται στο μυαλό μου κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω για απόφαση πρωθυπουργού να βάλει τέλος στο κομματικό κράτος και να δρομολογήσει τις αλλαγές που χρειάζονται για να γίνει επιτέλους η χώρα μας ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.

Ένα κράτος με υπηρεσίες και δημόσιους υπαλλήλους που κάνουν την δουλειά τους, με δικαιοσύνη κι ανεξάρτητες αρχές που δεν «παίρνουν γραμμή», με πολίτες που δεν συνωθούνται σε γραφεία πολιτικών για ρουσφέτια και διευκολύνσεις. Κοντολογίς, με μια κοινωνία που δεν πιστεύει βαθιά ότι «για όλα χρειάζεται άκρη» και ότι «χωρίς μέσον δεν μπορείς να βρεις το δίκιο σου ποτέ».

Αναφέρομαι φυσικά στη διαρροή από το Μέγαρο Μαξίμου, πως σε όλους τους οργανισμούς του δημοσίου, θα τοποθετηθούν διοικήσεις επιλεγμένες με φερέγγυους διαγωνισμούς, ύστερα από αξιολόγηση των υποψηφίων βάσει αντικειμενικών κριτηρίων.

Μιλάμε για χιλιάδες οργανισμούς του κράτους και του ευρύτερου δημοσίου, που από συστάσεως του ελληνικού κράτους, διοικούνται από κομματικά στελέχη του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος προεξαρχόντων των πολιτευτών που δεν κατάφεραν να εκλεγούν και παίρνουν μια θέση εξουσίας ώστε να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία τους και να βγάλουν ένα καλό μεροκάματο.

Μιλάμε δηλαδή για χιλιάδες άσχετους κατά βάση με το αντικείμενο που αναλαμβάνουν ένα κρίσιμο πόστο απλά και μόνο επειδή κομίζουν ψήφους στο κόμμα για να γίνει γκουβέρνο και οι οποίοι έχουν ως μέλημά τους την εξυπηρέτηση των ανθρώπων τους και την αύξηση της επιρροής τους.

Λίγο νοιάζονται για την επιτυχία του οργανισμού στον οποίο τοποθετούνται και την εξυπηρέτηση των πολιτών, ενώ αφοσιώνονται κυρίως στο πώς θα ικανοποιήσουν το κόμμα που τους διόρισε, γνωρίζοντας πως αν είναι καλοί, θα ξαναδιοριστούν…

Χρόνια πολλά, ακούμε υποσχέσεις πως κάποτε θα τελειώσει αυτό το γαϊτανάκι των κομματικών διοικήσεων σε όλη την κρατική πυραμίδα (ακόμη και οι προϊσταμενοποιήσεις στις περισσότερες υπηρεσίες ακολουθούν το μοντέλο των κομματικών επετηρίδων), αλλά πάντα όταν έρχεται η ώρα των έργων, βρίσκονται εύκολες οι δικαιολογίες. 

Η πλέον σοβαρή προσπάθεια είχε γίνει επί ΓΑΠ το 2009-2012 όταν θεσπίστηκε το περίφημο OpenGov δυσαρεστώντας τον πράσινο κομματικό στρατό που περίμεναν να εφορμήσουν αντικαθιστώντας τους γαλάζιους.

Έγιναν τότε σπουδαία βήματα τα οποία χάθηκαν στο τσουνάμι των μνημονίων που ακολούθησε για να αντικαθιστούν στην συνέχεια από το 7-3-1 που ίσχυσε στην κατανομή των κρατικών θέσεων από την συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη.

Την τελευταία τετραετία, το κακό είχε παραγίνει. Κομματικές διοικήσεις παντού και μαζί χιλιάδες μετακλητοί, αποσπασμένοι, συνεργάτες, σύμβουλοι με συμβάσεις έργου ή απευθείας αναθέσεις. Κακός χαμός. Υπήρχε βλέπετε και η άνεση της πανδημίας με την συνακόλουθη απελευθέρωση δαπανών και διαδικασιών.

Αν και δεν είχε καμιά ισχυρή πίεση από την έτσι κι αλλιώς αδύναμη αντιπολίτευση του και παρά το ότι γνωρίζει τι θα αντιμετωπίσει από τους «δικούς του», ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε αποφασισμένος να γράψει ιστορία κόβοντας τον ομφάλιο λώρο του κόμματος από το κράτος. 

Είπε λοιπόν, πως όλοι οι οργανισμοί και λοιπές υπηρεσίες, θα στελεχωθούν αποκλειστικά και μόνο με διαγωνιστικές διαδικασίες ελεύθερες, διαφανείς και δίκαιες.

Να δούμε αν το εννοεί και αν το επιβάλλει. Το εύχομαι ολόψυχα, αλλά επιτρέψτε μου να κρατώ μικρό καλάθι.

Μακάρι να διαψευστώ...

Κατά τα άλλα, επιτρέψτε μου να γκρινιάξω για την περιορισμένη εκπροσώπηση της Θεσσαλονίκης στον κεντρικό κυβερνητικό κορμό, που αποτελείται από τους υπουργούς, τους αναπληρωτές υπουργούς, τους υφυπουργούς και τους γενικούς γραμματείς των υπουργείων.

63 οι υπουργοί (οι περισσότεροι από κάθε άλλη φορά) και 63 οι γενικοί γραμματείς, και από την Θεσσαλονίκη προέρχονται τρεις υφυπουργοί και δύο γενικοί γραμματείς.

Δεν θυμάμαι στο παρελθόν να υπήρξε άλλη φορά τόσο ολιγάριθμη εκπροσώπηση της δεύτερης πόλης της χώρας στον κυβερνητικό κορμό.

Ξέρω. Θα μου πείτε ότι οι τοπικισμοί είναι κακοί και αποτελούν δυναμίτη, όπως και ξέρω ότι κάποιοι θα ισχυριστούν πως η κυβέρνηση έχει ενιαία πολιτική ανεξαρτήτως προσώπων, αλλά επιτρέψτε μου να διαφωνώ.

Ένας άνθρωπος που ξέρει την Θεσσαλονίκη και τα προβλήματά της, ένας που έχει ζήσει στο πετσί του την νοσηρή κατάσταση που αναγκάζει τους περισσότερους εξ ημών να θεωρούμε τους εαυτούς μας πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ένας δηλαδή Θεσσαλονικιός, θα κάνει κάτι περισσότερο για την πόλη του.

Το ζήσαμε αυτό χρόνια τώρα και το ζούμε και την εποχή που διανύουμε. Οι εκτός Θεσσαλονίκης ακούνε τα παράπονά μας και ενώ παριστάνουν πως μας παρακολουθούν με ενδιαφέρον, δυσφορούν από μέσα τους και περιμένουν την ώρα και την στιγμή που θα μας ξεφορτωθούν ξεφυσώντας και προσδίδοντάς μας τον χαρακτηρισμό του κλαψιάρη και του κακομοίρη.

Κάπως έτσι, βλέπουμε χρόνο με τον χρόνο την απόσταση με την Αθήνα να μεγαλώνει σε όλους τους τομείς, καθώς η Θεσσαλονίκη στερείται σχεδίου και κυρίως οδικού χάρτη και χρηματοδότησης των έργων που υποτίθεται έχουν εγκριθεί.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 23.07.2023