Αφορμή αυτού του κειμένου σίγουρα δεν είναι οι αρχαιότητες της Βενιζέλου. Αφορμή αυτού του οργισμένου κειμένου είναι τρία γεγονότα των τελευταίων ημερών. Πρώτο τα ευτράπελα στους σταθμούς του μετρό, όπως η μη σύνδεση με pos, οι μηχανές που δεν παίρνουν όλα τα χαρτονομίσματα και δεν δίνουν ρέστα, οι βλάβες εξοπλισμού μετά από ελάχιστη χρήση: όλα απόρροια σχεδιασμού και εκτέλεσης του έργου στο πόδι, παρά την τεράστια καθυστέρηση. Το δεύτερο γεγονός αφορά την τραγική σήμανση στις νέες προσωρινές εξόδους της Περιφερειακής, που προκαλεί βραδυπορία και σοβαρό κίνδυνο ατυχήματος • όσοι κυκλοφορούν συχνά στο δρόμο τελικά θα προσαρμοστούν, για τους υπόλοιπους έχει ο Θεός. Και τρίτο, ο απάνθρωπος χειρισμός ανυποψίαστων καρκινοπαθών από το 424 ΓΣΝΕ.

Δυστυχώς, 200 και χρόνια μετά την επανάσταση, οι πολίτες εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως υποτελείς, ως ραγιάδες, ως κορόιδα σε αδιέξοδο, ενώ η εμπειρία των μνημονίων και των capital controls απλώς χειροτερεύσαν την κατάσταση: ο φόβος επιστροφής στην ακραία αβεβαιότητα μας έχει κάνει παθητικούς και μοιρολάτρες, ενώ το κράτος μας φτύνει κατάμουτρα με αμέτρητους τρόπους.

Οικογενειοκρατία και ευνοιοκρατία στην πολιτική σκηνή. Ανοχή στα καρτέλ κάθε είδους, ειδικά στα μεγαλύτερα. Επ’ αόριστον αναποζημίωτη δέσμευση γης για διάφορους λόγους (αρχαία, δημόσια έργα. Ανοχή στη μόλυνση του περιβάλλοντος από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Θλιβερά δημόσια κτίρια (με θεαματική εξαίρεση το νοικιασμένο...παλάτι της ΑΑΔΕ), ειδικά στο επίπεδο της υποδοχής και της φιλοξενίας. Μόνιμη ασυνέπεια στα δρομολόγια ΟΣΕ και ΜΜΜ. Δρόμοι καρμανιόλες, χωρίς φωτισμό, διαγράμμιση και σωστό οδόστρωμα. Βραδύτητα και απροβλεπτότητα στην απόδοση δικαιοσύνης. Αστυνομία απασχολημένη κυρίως για τη φύλαξη του κράτους και των εκλεκτών του, κι όχι των απλών Ελλήνων. Εξαιρετικά περίπλοκο και αδιαφανές θεσμικό πλαίσιο αδειοδοτήσεων, αβάσταχτο για τους μικρούς. Άδικη φορολόγηση: έμμεσοι φόροι εις βάρος των ασθενέστερων, άμεσοι υπό τη λογική της a priori ενοχής και τιμωρίας φορολογούμενων. Εκπαιδευτικό σύστημα περισσότερο προσανατολισμένο στις ανάγκες των διδασκόντων παρά των μαθητών.

Απαράδεκτη δυσκολία εύρεσης κρατικών στοιχείων που αλλού είναι εντελώς διαθέσιμα. Συστηματική αντιμετώπιση των μνημονιακών οφειλετών ως περίπου κακούργων. Συνεχιζόμενη προστασία συντεχνιών, παρά τα μνημόνια. Προσχηματικό ενδιαφέρον της εξουσίας για την εθνική άμυνα. Έργω αδιαφορία για την ψυχική υγεία των πολλών. Ασυδοσία άρχουσας τάξης (χαρακτηριστικά τα πούρα στα πρώτα τραπέζια των μπουζουξίδικων, οι ιδιωτικές λιμουζίνες με αστυνομικούς “φάρους”, η επιλεκτική προτεραιοποίηση δημοσίων έργων, η προνομιακή αντιμετώπιση από εφοριακούς, δικαστές και αστυνομικούς), εκτός από εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις παραδειγματισμού (όπως η νομικά αμφιλεγόμενη καταδίκη Παπαγεωργόπουλου). Εξέχοντες πολιτικοί και οι σύμβουλοι τους ανίδεοι -μα και αδιάφοροι- για τα καθημερινά προβλήματα των πολλών, να επικαλούνται…μεγάλους στόχους που αφορούν μόνο την ελίτ. Όλα τα παραπάνω είναι πια εντελώς κοινότυπα, αποτελούν την κανονικότητά μας εδώ και δεκαετίες.

Πλην λιγοστών εξαρτήσεων, οι πολλοί είμαστε θύματα του κράτους μας, είμαστε αποδέκτες της περιφρόνησής του. Το φαινόμενο αυτό πυροδοτεί την μεταξύ μας αμοιβαία περιφρόνηση: ευθεία ή πλάγια αγένεια σε τράπεζες, υπηρεσίες, μαγαζιά, λεωφορεία • σκουπιδαριό σχεδόν παντού • τραμπουκισμοί για ασήμαντη αφορμή • επιδεικτικός χλευασμός προς τα στοιχειώδη συναλλακτικά ήθη • σκληρότητα απέναντι στους πλέον ευάλωτους, στους αρρώστους και στους ηλικιωμένους • αδιαφορία εκπαιδευτικών για τα μυαλά και τις ψυχές των παιδιών • αδιάκοπος βανδαλισμός του δημόσιου χώρου.

Σήμερα η συμμόρφωση στους νόμους και στους θεσμούς αποτελεί συνήθως αποτέλεσμα φόβου τιμωρίας κι όχι πίστης στις αξίες και συλλογικής αλληλεγγύης. Αναπόφευκτα, αρετές όπως η τιμιότητα, η συνέπεια και η ειλικρίνεια έχουν φτάσει να θεωρούνται αδυναμίες. Εδώ και 30 χρόνια οι Έλληνες ακούμε επικλήσεις της λογικής, όταν βασικό ζητούμενο είναι η αξιοπρέπεια μας.

Σε έναν κόσμο ανοικτών συνόρων, όποιος έχει δυνατότητες φεύγει από τούτη τη δυστοπία, με πρώτα τα τέκνα των εύπορων. Εδώ απομένουν όσοι ευνοούνται από το χάλι, όσοι για διάφορους λόγους δεν μπορούν να αποδράσουν, κι οι πρόσφατοι ή οι πρώτης γενιάς μετανάστες (Αλβανοί, Γεωργιανοί και παλιννοστούντες δεύτερης γενιάς ήδη φεύγουν, όπως και πολλοί αιτούμενοι ασύλου). Τις συνέπειες της παρακμής και της εγκατάλειψης ενός τόπου μπορείτε να τις διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι, παρατηρώντας τα αλλεπάλληλα στρώματα ερειπίων της βυζαντινής Θεσσαλονίκης, στις στάσεις του μετρό.