31/01/2024 06:45
Είναι οι πρώτοι που ανταποκρίνονται σε επείγοντα ιατρικά περιστατικά. Αυτοί που με θάρρος και αποφασιστικότητα, δίνουν καθημερινά μάχη με τον χρόνο για να παράσχουν την πολύτιμη φροντίδα τους σε όσους έχουν ανάγκη και να σώσουν ανθρώπινες ζωές, ακόμα και στις πιο επικίνδυνες και κρίσιμες περιστάσεις.
Πρόκειται για τους διασώστες, που είναι πάντα προετοιμασμένοι και ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν: Εκτιμούν γρήγορα τη σκηνή, αξιολογούν την κατάσταση, παίρνουν μια σταθερή απόφαση και ενεργούν αμέσως.
Ο Απόστολος Δάμκαλης, υπεύθυνος της Ομάδας Μοτοσυκλετών ταχείας ανταπόκρισης του ΕΚΑΒ και αναπληρωτής υπεύθυνος Τύπου του ΕΚΑΒ, μιλά στη «ΜτΚ» για τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται οι διασώστες, την αγωνία που βιώνουν σε κάθε δύσκολο περιστατικό, ενώ περιγράφει τα περιστατικά που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη του.
Από το 2003 εργάζεται ως διασώστης και τα τελευταία 13 χρόνια είναι μοτοσικλετιστής του ΕΚΑΒ, με πολύ υψηλό ποσοστό ανατάξεων ανακοπών.
«Η θεραπεία, η αντιμετώπιση ενός περιστατικού, ξεκινάει άμεσα με την άφιξη του διασώστη. Σε αντίθεση με ό, τι μπορεί να πιστεύει το ευρύ κοινό, οι διασώστες δεν μεταφέρουν απλώς ένα περιστατικό στο νοσοκομείο. Οι διασώστες του ΕΚΑΒ παλεύουν με πείσμα και σθένος για την ανθρώπινη ζωή, προσφέροντας την κατάλληλη ιατρική βοήθεια στη σωστή στιγμή. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσει ο κόσμος, τόσο πιο εύκολη θα είναι η ζωή του. Δίνουμε έναν άνισο αγώνα με τον χρόνο, πολλές φορές, για να κρατήσουμε τον συνάνθρωπό μας στη ζωή. Ο χρόνος για κάποιους είναι χρήμα, ο χρόνος για εμάς είναι ζωή», αναφέρει.
Οι διασώστες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή δεν θα μπορούσαν να ανταπεξέρχονται των συνθηκών αν δεν αγαπούσαν πραγματικά αυτό που κάνουν. Αυτό που εμπνέει και παρακινεί έναν διασώστη σε σχέση με το επάγγελμα του είναι η επίλυση του «γρίφου» των γεγονότων ενός περιστατικού. Π.χ. ίσως υπάρχουν εσωτερικοί τραυματισμοί που δεν είναι τόσο εύκολα ή γρήγορα εμφανείς. Αυτό είναι διεγερτικό στοιχείο του επαγγέλματος. Και η σημασία αυτών των πληροφοριών για την κατάλληλη φροντίδα των ασθενών καθιστά την προσπάθεια ιδιαίτερα συναρπαστική.
«Αγαπάμε πολύ τη δουλειά μας και παλεύουμε για το καλύτερο. Αυτό που έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι στη θέση ενός συνανθρώπου μας που είναι στο φορείο, μπορεί να είμαστε κι εμείς κάποια στιγμή. Είναι μεγάλη η πρόκληση να δουλεύεις στο δρόμο κι όχι κάτω από την ασφάλεια ενός υγειονομικού σχηματισμού, ενός νοσοκομείου. Η αγωνία που υπάρχει για να κρατήσεις τον άλλον στη ζωή, για κάποιους από εμάς είναι κινητήριος δύναμη. Λειτουργούμε προνοσοκομειακά, βάσει των γνώσεών μας και των δεξιοτήτων μας, σαν να είμαστε τα μάτια, τα αυτιά και τα χέρια του γιατρού στον τόπο του συμβάντος», σημειώνει ο κ. Δάμκαλης.
Ωστόσο, η δουλειά ενός διασώστη δεν είναι εύκολη. «Υπάρχουν πολλές δυσκολίες και κίνδυνοι: πολλές ώρες εργασίας, βάρδιες και κυλιόμενο ωράριο, εργασία τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, σωματική καταπόνηση, πιθανοί τραυματισμοί όταν χρειαστεί να σηκώσουμε κάποιον ασθενή πολύ άρρωστο ή βαριά τραυματισμένο άνθρωπο.
Φυσικά σημαντικό πρόβλημα αποτελεί και κυκλοφοριακή συμφόρηση που παρατηρείται καθημερινά στους δρόμους κυρίως, των μεγάλων πόλεων. Επιπλέον, η επιπόλαιη πολλές φορές οδηγική συμπεριφορά των συμπολιτών μας, η έλλειψη προσοχής, η ταχύτητα, η παράνομη χρήση της ΛΕΑ κ.λπ.
Και φυσικά, δεν είναι λίγες φορές που δεχόμαστε λεκτική αλλά και σωματική βία. Συνάδελφός μου διασώστης στη Σαλαμίνα δέχτηκε απρόκλητη σωματική επίθεση από μεθυσμένο, στον οποίο προσέφερε τις πρώτες βοήθειες».
Τι περιστατικά μπορούν να αντιμετωπίσουν οι διασώστες; Τα πάντα, είναι η απάντηση. Ασχολούνται με όλη τη γκάμα των περιστατικών: τροχαία (η πλειοψηφία μάλιστα), καρδιολογικά και ανατάξεις ανακοπών, πολλά με ναρκωτικές ουσίες, ψυχιατρικά περιστατικά -που τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί πολύ, εγκεφαλικά επεισόδια κ.ά. Επίσης, «δεν είναι λίγες οι φορές που τηλεφωνούν στο ΕΚΑΒ ηλικιωμένοι για να πάμε από το σπίτι τους να τους κάνουμε παρέα», λέει ο κ. Δάμκαλης.
Και παρότι δεν είναι όλα τα περιστατικά δύσκολα, Α και το Ω στο επάγγελμα του διασώστη είναι η ψυχραιμία. «Πολύ συχνά τα περιστατικά μας επηρεάζουν ψυχολογικά, όμως επειδή είμαστε επαγγελματίες, προσπαθούμε να το διαχειριστούμε».
Ο κ. Δάμκαλης έχει επέμβει σε χιλιάδες περιστατικά προσπαθώντας να ανακουφίσει τραυματίες και να βοηθήσει όσους κινδυνεύουν. Όμως ορισμένα περιστατικά φαίνεται πως θα τα «κουβαλά» για πάντα μαζί τους καθώς τον έχουν σημαδέψει για ξεχωριστούς λόγους το καθένα.
«Υπάρχουν δύο περιστατικά που θα τολμούσα να πω, ότι με έχουν σημαδέψει. Το πρώτο είναι η τραγωδία με τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής. Ήμουν ο πρώτος που έφτασα στο οικόπεδο με τους 26 νεκρούς. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου κι εγώ και οι άλλοι διασώστες που βρέθηκαν εκεί, τις εικόνες που αντίκρισα. Όταν είδα τα παιδάκια, δεν σας το κρύβω, και ως γονιός ο ίδιος, αισθάνθηκα πολύ μικρός και ανήμπορος, όμως το διαχειρίστηκα, ως επαγγελματίας που είμαι, και έκανα το καθήκον μου. Ωστόσο, δεν είναι όλα τα περιστατικά δύσκολα. Υπάρχουν και πιο απλά, που δεν μας καταπονούν ψυχολογικά, αντίθετα, μας δίνουν μεγάλη χαρά!
Ένα τέτοιο συμβάν, που με συγκινεί κάθε φορά που το θυμάμαι, είναι η ανάταξη μιας ανακοπής ενός άνδρα πάνω κάτω 50 ετών, στο κέντρο της Αθήνας. Έφτασα στο σημείο μέσα σε τρία λεπτά με τη μηχανή και ευτυχώς υπήρχαν εκεί δύο πολίτες που είχαν ξεκινήσει καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση στον ασθενή, κάτι που ήταν πολύ βασικό για την περαιτέρω θετική έκβαση του περιστατικού. Ειδικά στις ανακοπές, όταν υπάρχει κάποιος ανανήπτης και βοηθάει τον ασθενή στα πρώτα σημαντικά λεπτά, εμένα μου δίνει πολύ μεγάλη ευκαιρία να τον επαναφέρω στη ζωή. Ακολούθησα λοιπόν το πρωτόκολλο κατά γράμμα, ανέταξα την ανακοπή, τον μεταφέραμε άμεσα στο νοσοκομείο, και δέκα ημέρες μετά, ήμασταν παρέα όρθιοι και μιλούσαμε στο θάλαμο. Μία στιγμή που απαθανατίσαμε με μία φωτογραφία.
Δεν ξέρω γιατί μου έμεινε αυτό το συμβάν με τον Δημήτρη. Ίσως επειδή είδα τη φωτογραφία με τα τρία παιδιά του στο πορτοφόλι του, κατά τη διάρκεια των ενεργειών παράδοσης-παραλαβής των προσωπικών αντικειμένων του ασθενούς. Έχουμε κρατήσει επαφές και ανταλλάσουμε συχνά ευχές και τα νέα μας».
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 28.01.2024
11/02/2024 13:30
Είναι οι πρώτοι που ανταποκρίνονται σε επείγοντα ιατρικά περιστατικά. Αυτοί που με θάρρος και αποφασιστικότητα, δίνουν καθημερινά μάχη με τον χρόνο για να παράσχουν την πολύτιμη φροντίδα τους σε όσους έχουν ανάγκη και να σώσουν ανθρώπινες ζωές, ακόμα και στις πιο επικίνδυνες και κρίσιμες περιστάσεις.
Πρόκειται για τους διασώστες, που είναι πάντα προετοιμασμένοι και ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν: Εκτιμούν γρήγορα τη σκηνή, αξιολογούν την κατάσταση, παίρνουν μια σταθερή απόφαση και ενεργούν αμέσως.
Ο Απόστολος Δάμκαλης, υπεύθυνος της Ομάδας Μοτοσυκλετών ταχείας ανταπόκρισης του ΕΚΑΒ και αναπληρωτής υπεύθυνος Τύπου του ΕΚΑΒ, μιλά στη «ΜτΚ» για τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται οι διασώστες, την αγωνία που βιώνουν σε κάθε δύσκολο περιστατικό, ενώ περιγράφει τα περιστατικά που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη του.
Από το 2003 εργάζεται ως διασώστης και τα τελευταία 13 χρόνια είναι μοτοσικλετιστής του ΕΚΑΒ, με πολύ υψηλό ποσοστό ανατάξεων ανακοπών.
«Η θεραπεία, η αντιμετώπιση ενός περιστατικού, ξεκινάει άμεσα με την άφιξη του διασώστη. Σε αντίθεση με ό, τι μπορεί να πιστεύει το ευρύ κοινό, οι διασώστες δεν μεταφέρουν απλώς ένα περιστατικό στο νοσοκομείο. Οι διασώστες του ΕΚΑΒ παλεύουν με πείσμα και σθένος για την ανθρώπινη ζωή, προσφέροντας την κατάλληλη ιατρική βοήθεια στη σωστή στιγμή. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσει ο κόσμος, τόσο πιο εύκολη θα είναι η ζωή του. Δίνουμε έναν άνισο αγώνα με τον χρόνο, πολλές φορές, για να κρατήσουμε τον συνάνθρωπό μας στη ζωή. Ο χρόνος για κάποιους είναι χρήμα, ο χρόνος για εμάς είναι ζωή», αναφέρει.
Οι διασώστες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή δεν θα μπορούσαν να ανταπεξέρχονται των συνθηκών αν δεν αγαπούσαν πραγματικά αυτό που κάνουν. Αυτό που εμπνέει και παρακινεί έναν διασώστη σε σχέση με το επάγγελμα του είναι η επίλυση του «γρίφου» των γεγονότων ενός περιστατικού. Π.χ. ίσως υπάρχουν εσωτερικοί τραυματισμοί που δεν είναι τόσο εύκολα ή γρήγορα εμφανείς. Αυτό είναι διεγερτικό στοιχείο του επαγγέλματος. Και η σημασία αυτών των πληροφοριών για την κατάλληλη φροντίδα των ασθενών καθιστά την προσπάθεια ιδιαίτερα συναρπαστική.
«Αγαπάμε πολύ τη δουλειά μας και παλεύουμε για το καλύτερο. Αυτό που έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι στη θέση ενός συνανθρώπου μας που είναι στο φορείο, μπορεί να είμαστε κι εμείς κάποια στιγμή. Είναι μεγάλη η πρόκληση να δουλεύεις στο δρόμο κι όχι κάτω από την ασφάλεια ενός υγειονομικού σχηματισμού, ενός νοσοκομείου. Η αγωνία που υπάρχει για να κρατήσεις τον άλλον στη ζωή, για κάποιους από εμάς είναι κινητήριος δύναμη. Λειτουργούμε προνοσοκομειακά, βάσει των γνώσεών μας και των δεξιοτήτων μας, σαν να είμαστε τα μάτια, τα αυτιά και τα χέρια του γιατρού στον τόπο του συμβάντος», σημειώνει ο κ. Δάμκαλης.
Ωστόσο, η δουλειά ενός διασώστη δεν είναι εύκολη. «Υπάρχουν πολλές δυσκολίες και κίνδυνοι: πολλές ώρες εργασίας, βάρδιες και κυλιόμενο ωράριο, εργασία τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, σωματική καταπόνηση, πιθανοί τραυματισμοί όταν χρειαστεί να σηκώσουμε κάποιον ασθενή πολύ άρρωστο ή βαριά τραυματισμένο άνθρωπο.
Φυσικά σημαντικό πρόβλημα αποτελεί και κυκλοφοριακή συμφόρηση που παρατηρείται καθημερινά στους δρόμους κυρίως, των μεγάλων πόλεων. Επιπλέον, η επιπόλαιη πολλές φορές οδηγική συμπεριφορά των συμπολιτών μας, η έλλειψη προσοχής, η ταχύτητα, η παράνομη χρήση της ΛΕΑ κ.λπ.
Και φυσικά, δεν είναι λίγες φορές που δεχόμαστε λεκτική αλλά και σωματική βία. Συνάδελφός μου διασώστης στη Σαλαμίνα δέχτηκε απρόκλητη σωματική επίθεση από μεθυσμένο, στον οποίο προσέφερε τις πρώτες βοήθειες».
Τι περιστατικά μπορούν να αντιμετωπίσουν οι διασώστες; Τα πάντα, είναι η απάντηση. Ασχολούνται με όλη τη γκάμα των περιστατικών: τροχαία (η πλειοψηφία μάλιστα), καρδιολογικά και ανατάξεις ανακοπών, πολλά με ναρκωτικές ουσίες, ψυχιατρικά περιστατικά -που τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί πολύ, εγκεφαλικά επεισόδια κ.ά. Επίσης, «δεν είναι λίγες οι φορές που τηλεφωνούν στο ΕΚΑΒ ηλικιωμένοι για να πάμε από το σπίτι τους να τους κάνουμε παρέα», λέει ο κ. Δάμκαλης.
Και παρότι δεν είναι όλα τα περιστατικά δύσκολα, Α και το Ω στο επάγγελμα του διασώστη είναι η ψυχραιμία. «Πολύ συχνά τα περιστατικά μας επηρεάζουν ψυχολογικά, όμως επειδή είμαστε επαγγελματίες, προσπαθούμε να το διαχειριστούμε».
Ο κ. Δάμκαλης έχει επέμβει σε χιλιάδες περιστατικά προσπαθώντας να ανακουφίσει τραυματίες και να βοηθήσει όσους κινδυνεύουν. Όμως ορισμένα περιστατικά φαίνεται πως θα τα «κουβαλά» για πάντα μαζί τους καθώς τον έχουν σημαδέψει για ξεχωριστούς λόγους το καθένα.
«Υπάρχουν δύο περιστατικά που θα τολμούσα να πω, ότι με έχουν σημαδέψει. Το πρώτο είναι η τραγωδία με τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής. Ήμουν ο πρώτος που έφτασα στο οικόπεδο με τους 26 νεκρούς. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου κι εγώ και οι άλλοι διασώστες που βρέθηκαν εκεί, τις εικόνες που αντίκρισα. Όταν είδα τα παιδάκια, δεν σας το κρύβω, και ως γονιός ο ίδιος, αισθάνθηκα πολύ μικρός και ανήμπορος, όμως το διαχειρίστηκα, ως επαγγελματίας που είμαι, και έκανα το καθήκον μου. Ωστόσο, δεν είναι όλα τα περιστατικά δύσκολα. Υπάρχουν και πιο απλά, που δεν μας καταπονούν ψυχολογικά, αντίθετα, μας δίνουν μεγάλη χαρά!
Ένα τέτοιο συμβάν, που με συγκινεί κάθε φορά που το θυμάμαι, είναι η ανάταξη μιας ανακοπής ενός άνδρα πάνω κάτω 50 ετών, στο κέντρο της Αθήνας. Έφτασα στο σημείο μέσα σε τρία λεπτά με τη μηχανή και ευτυχώς υπήρχαν εκεί δύο πολίτες που είχαν ξεκινήσει καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση στον ασθενή, κάτι που ήταν πολύ βασικό για την περαιτέρω θετική έκβαση του περιστατικού. Ειδικά στις ανακοπές, όταν υπάρχει κάποιος ανανήπτης και βοηθάει τον ασθενή στα πρώτα σημαντικά λεπτά, εμένα μου δίνει πολύ μεγάλη ευκαιρία να τον επαναφέρω στη ζωή. Ακολούθησα λοιπόν το πρωτόκολλο κατά γράμμα, ανέταξα την ανακοπή, τον μεταφέραμε άμεσα στο νοσοκομείο, και δέκα ημέρες μετά, ήμασταν παρέα όρθιοι και μιλούσαμε στο θάλαμο. Μία στιγμή που απαθανατίσαμε με μία φωτογραφία.
Δεν ξέρω γιατί μου έμεινε αυτό το συμβάν με τον Δημήτρη. Ίσως επειδή είδα τη φωτογραφία με τα τρία παιδιά του στο πορτοφόλι του, κατά τη διάρκεια των ενεργειών παράδοσης-παραλαβής των προσωπικών αντικειμένων του ασθενούς. Έχουμε κρατήσει επαφές και ανταλλάσουμε συχνά ευχές και τα νέα μας».
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 28.01.2024
ΣΧΟΛΙΑ