Οι συνεντεύξεις του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης εφέτος στη ΔΕΘ κράτησαν περίπου 3 ώρες.

Αν δεν θυμάμαι λάθος, στις τρεις ώρες ο Μπεν Χουρ -στην γνωστή ταινία- είχε σωθεί από το ναυάγιο της γαλέρας και πιθανόν να είχε αρχίσει να ακούει για τον Χριστό.

Και έμενε και 40 λεπτά ακόμη ταινία.

Οι συνεντεύξεις των πολιτικών αρχηγών στη ΔΕΘ υποτίθεται ότι είναι μία διαδικασία, στην οποία οι αρχηγοί ξεκαθαρίζουν τις προθέσεις τους στην οικονομία και στις πολιτικές εξελίξεις.

Δεν είναι μία διαδικασία για να μάθουμε αν ο πρωθυπουργός ή ο αρχηγός της αντιπολίτευσης έχουν ακούσει για την Κεντρική Λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης, η τον περιφερειακό της Πάτρας, ή την προστασία της φέτας.

Άλλωστε με κανένα από αυτά τα ζητήματα δεν θα ασχοληθεί ποτέ ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης.

Είναι κατανοητό ότι τα κόμματα, όλα τα κόμματα, αντιμετωπίζουν τη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ, ως εργαλείο προβολής της ύπαρξής τους και μόνο.

Αυτό σε συνδυασμό με την υπερπροσφορά ειδησεογραφίας που υπάρχει, αφυδατώνει τη συνέντευξη Τύπου της Θεσσαλονίκης, η οποία δεν μπορεί να είναι πια πολιτικό γεγονός που παράγει ειδήσεις.

Είναι ζήτημα κύρους για τον δημοσιογράφο και το μέσο που εκπροσωπεί να υποβάλει ερώτηση και ζήτημα γαλαντομίας για το κόμμα που διοργανώνει να του δώσει τον λόγο.

Και σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει εκατέρωθεν ιδιοτέλεια. Κανείς δεν θέλει να στενοχωρήσει κανέναν πρόεδρο. Ακόμη και αυτόν που δεν χωνεύει το Μέσο για το οποίο δουλεύει.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι προφανώς αδύνατο να παραχθεί είδηση. Γιατί είναι αδύνατο να περιμένει κανείς ότι ο Τσίπρας θα υποχρεωθεί να πει κάτι που δεν θέλει, επειδή θα στριμωχτεί στην ερώτηση για τις ακτοπλοϊκές γραμμές στο Ιόνιο (όσο και αν ορισμένοι δεν αποκλείουν κάτι ενδιαφέρον, αν η ερώτηση αφορούσε το Βόρειο Αιγαίο) ή ο Μητσοτάκης θα απαντήσει ότι θεωρεί ότι δεν πρέπει να γίνει η ενεργειακή διασύνδεση της Κρήτης με την ηπειρωτική χώρα. Μέχρι υπόγειο αγωγό με την Αστόρια για τους ομογενείς της Νέας Υόρκης μπορεί να πει ότι εξετάζει.

Κι έτσι η συνέντευξη γίνεται δημόσιες σχέσεις εκατέρωθεν με ερωτήσεις που αφορούν θέματα, τα οποία σε μία κυβέρνηση χειρίζεται υφυπουργός, αν όχι γενικός γραμματέας...

Τέλος πάντων, όποιος αναλάβει εκείνη την πρωτοβουλία να αναζητηθούν αλλαγές στην τυπολογία της έκθεσης, ας βάλει στην ατζέντα και τη συνέντευξη Τύπου...

Για παράδειγμα θα μπορούσε να την οργανώνει ο οικοδεσπότης και αντί για συνέντευξη, αν είναι πχ μία συζήτηση με πέντε δημοσιογράφους, μπροστά σε κοινό.

Έστω στην γαλέρα του Μπεν Χουρ...