Σε συλλογική αποχή προχώρησαν από την Τρίτη 16/03 σπουδαστές και σπουδάστριες σε 10 Δραματικές Σχολές της χώρας, καταγγέλλοντας το υπουργείο Πολιτισμού για αδιαφορία και αδράνεια προς τα αιτήματά τους. Σύμφωνα με τον κ. Γιάννη Ρήγα, σκηνοθέτη, ηθοποιό και διευθυντή σπουδών της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, οι φοιτητές ζητούν την ασφαλή επανέναρξη των διά ζώσης μαθημάτων αλλά και την επιδότηση ενοικίου, ιδιαίτερα εκείνων που δεν σπουδάζουν στον τόπο μόνιμης κατοικίας τους. Μέχρι στιγμής οι σπουδαστές «κρούουν τη θύρα» του ΥΠΠΟΑ αλλά δεν παίρνουν απάντηση στα ερωτήματά τους.

«Αυτή τη στιγμή η σχολή μας έχει 38 μαθητές και όλοι απέχουν από τα πρακτικά μαθήματα. Η δια ζώσης επαφή για την διδασκαλία στη σχολή μας είναι απαραίτητη. Το μάθημα της υποκριτικής, της αγωγής του λόγου, της μουσικής, κλπ. απαιτούν ζωντανή παρουσία. Διαδικτυακά μπορεί να γίνει μόνο ένα μέρος τους. Είναι μαθήματα που στηρίζονται στην πρακτική τους ολοκλήρωση.

Από όσο ξέρω είχαν κάποια επαφή με το υπουργείο αλλά δεν παίρνουν απαντήσεις. Έχω προσπαθήσει να τους εξηγήσω ότι κανείς δεν ξέρει πότε θα ανοίξουμε και δεν εξαρτάται από το υπουργείο Πολιτισμού. Εξαρτάται από τις αποφάσεις των λοιμωξιολόγων και των επιστημόνων που προτείνουν στην κυβέρνηση και εκείνη με τη σειρά της αποφασίζει. Τα παιδιά παραπονιούνται, στεναχωριούνται γιατί γίνονται κάποιες πρόβες, γυρίσματα κλπ. και σκέφτονται ότι μπορούμε να ανοίξουμε και εμείς και προσπαθείς να τους εξηγήσεις ότι δεν είναι τόσο απλό να λειτουργήσει και η δική μας σχολή ακόμα και αν παίρνουμε τα πιο αυστηρά μέτρα για να προστατευτούμε όλοι. Όταν μας δοθεί η άδεια θα πέσουμε με τα μούτρα στη δουλειά», εξηγεί ο κ. Ρήγας.

«Όταν βλέπεις το σπουδαστή μέσα από την οθόνη το θέατρο και αρχίζει και πλησιάζει τον κινηματογράφο»

Βασικός προβληματισμός των σπουδαστών είναι και ο χρόνος που θα απαιτηθεί από την ημερομηνία επανέναρξης των μαθημάτων για την κάλυψη των κενών που δημιουργήθηκαν. Όπως αναφέρει ο κ. Ρήγας, οι φοιτητές κάνουν σκέψεις για επανάληψη της χρονιάς καθώς η εξ αποστάσεως διδασκαλία δεν μπορεί να προσφέρει την ποιότητα σπουδών για την οποία πάλεψαν. Ωστόσο, ακόμα και αν υιοθετηθεί αυτή η λύση, το οικονομικό ζήτημα για όσους έρχονται από άλλες πόλεις παραμένει.

«Αντιλαμβάνομαι τον εφιάλτη που ζουν και την αγωνία τους γιατί αν υποθέσουμε ότι το υπουργείο πει ότι ανοίγουμε 15 Απριλίου το θέμα είναι το πότε θα τελειώσουμε. Δε γίνεται μέχρι τον Ιούνιο να αναπληρωθούν όλοι οι μήνες που χάθηκαν. Όσο ιντερνετικό μάθημα και αν κάναμε είναι τελείως διαφορετικό από το ζωντανό. Οι σχολές θεάτρου δεν μπορούν να λειτουργήσουν αν τα μαθήματα δε γίνουν διά ζώσης. Είναι η σκηνή και τι συμβαίνει επάνω σε αυτή. Όταν βλέπεις το σπουδαστή μέσα από την οθόνη, βλέπεις κάτι άλλο που φεύγει από το θέατρο και αρχίζει και πλησιάζει τον κινηματογράφο.

Εγώ εγγυήθηκα στα παιδιά ότι θα κάνουμε τα πάντα για να λύσουμε το πρόβλημα του χρόνου που θα χαθεί. Τα παιδιά ζητούν να επαναληφθεί το έτος. Θα κάνουμε από την αρχή τα μαθήματα και είναι μία καλή λύση εάν τα παιδιά που έρχονται και από αλλού μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις οικονομικές δυσκολίες. Τώρα πολλά παιδιά βρίσκονται στην πόλη τους αλλά εξακολουθούν να νοικιάζουν το σπίτι τους εδώ γιατί δεν ξέρουν πότε θα επιστρέψουν.»

Κλείνοντας, ο διευθυντής σπουδών της σχολής στέκεται ιδιαίτερα στην ανάγκη να διατηρηθεί η επαφή των σπουδαστών με το αντικείμενο ακόμα και αν δεν επιθυμούν την τηλεκπαίδευση.

«Εγώ πρότεινα στα παιδιά να μη σταματήσουμε τα μαθήματα για να μη χάσουμε την επαφή με το αντικείμενό μας. Δέχεται η σχολή δηλαδή ότι το μάθημα δεν ολοκληρώνεται διαδικτυακά αλλά ας μείνουμε σε συνεχή επαφή ακόμα και για να συζητήσουμε για αυτά ή να βρούμε άλλους τρόπους να τα προσεγγίσουμε. Τα παιδιά δε θέλησαν να γίνει αυτό, νομίζω φοβούμενα ότι εμείς θα εκλάβουμε αυτές τις ώρες ως κανονικές και θα τους πούμε ότι τα μαθήματα έγιναν. Προσπάθησα να τους πείσω ότι η σχολή φημίζεται για την ποιότητά της και δε θα διακινδύνευε με κανένα τρόπο να χάσει αυτό που έχει κατακτήσει και δε θα αφήναμε τα παιδιά έτσι. Δεν ξέρω ποια θα είναι τελικά η λύση αλλά νομίζω πως αν λυθεί το θέμα των ενοικίων τα παιδιά θα νοιώσουν μία ασφάλεια και έπειτα θα πρέπει να έχουμε μία εικόνα για το πότε θα ανοίξουμε για να δούμε ποια στρατηγική θα ακολουθήσουμε.

Καταλαβαίνω το δίκιο που έχουν τα παιδιά, καταλαβαίνω το δίκιο που έχει το υπουργείο. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και οι λύσεις θα βρεθούν με κουβέντα και διάθεση να συνομιλήσουμε», καταλήγει.