02/03/2024 08:00
Δύο χρόνια συμπληρώνει αυτές τις ημέρες ο «πρωινός καφές» του www.makthes.gr. Ο πρώτος που ήπιαμε τον Φεβρουάριο του 2022 ήταν στο δημαρχείο Θεσσαλονίκης με τον τότε δήμαρχο Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνο Ζέρβα, ενώ ο πρώτος πέρσι τέτοια εποχή ήταν με τον Στέλιο Αγγελούδη που τότε ξεκινούσε το εγχείρημα της εκλογής του. Συμβολικό, έτσι…
Επακολούθησαν πολλές συναντήσεις (μέχρι στιγμής 108 σε δύο χρόνια), όλων των ειδών οι καφέδες, μεγάλη ανταπόκριση από τους ιντερνετικούς αναγνώστες μας, πολύωρες συζητήσεις, εκατοντάδες φωτογραφίες, δεκάδες τηλεφωνήματα, πολλά θετικά σχόλια (και γι’ αυτό ευχαριστούμε) και δια ζώσης γνωριμίες, πολλές απολαυστικές ατάκες, καθώς και ουκ ολίγα απρόοπτα.
Όπως αυτό που ζήσαμε εσχάτως (μαζί με τον συνάδελφό Βασίλη Μόσχου, ο οποίος με τα κλικ του έντυνε και ντύνει τις συζητήσεις του «πρωινού καφέ») με τον σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση. Όταν κάναμε το ζωντανό βίντεο με φόντο τα ανάκτορα του Γαλέριου στην Πλατεία Ναυαρίνου ένας θαμώνας του καφέ άρχισε να μιλά μεγαλόφωνα και στο τέλος να καθυβρίζει κάποιον αρμόδιο. Το βίντεο ξαναγράφηκε σε άλλο σημείο της πλατείας, με τον γνωστό σκηνοθέτη να καλεί στο τέλος τον κόσμο να βγει στα μπαλκόνια της Ναυαρίνου για να απαγγείλει ποίηση και να παίξει θέατρο, κάνοντας πράξη τη σοσιαλιστική κοινωνία!
Περιπετειώδης ήταν και η κουβέντα μας με τον Νίκο Ταχιάο. Έγινε δύο ημέρες μετά την ορκωμοσία του ως υφυπουργού Υποδομών και μέσω skybe. Παρασκευή το πρωί, αυτός στο υπουργείο και εγώ στο σπίτι. Με φωτογράφο τον γείτονά μου Περικλή Πηλείδη, που εκείνη την πρωινή ώρα ήταν ο μόνος διαθέσιμος. Όλα πήγαν καλά, μόνο που έλλειπαν οι φωτογραφίες. Βλέπετε οι εικόνες από τα παιδικά χρόνια του Νίκου Ταχιάου βρίσκονταν σε ένα λάπτοπ στη Θεσσαλονίκη και δεν μπορούσε κανείς να μας τις στείλει ηλεκτρονικά. Ο Ταχιάος έφτασε τελικά το σπίτι του με καθυστέρηση και όταν πια η ώρα είχε πάει 11 το βράδυ. Όταν δε άνοιξε την πόρτα αντιλήφθηκε ότι υπήρχε διακοπή ρεύματος και ότι στο ψυγείο πολλά πράγματα είχαν καταστραφεί! Τελικά οι φωτογραφίες έφτασαν στο mail μας γύρω στις 2.30 το βράδυ. Τέλος καλό όλα καλά, αλλά ρωτήστε και τον αρχισυντάκτη μου Εύρη Τσουμή τι πέρασε εκείνο το βράδυ…
Πικάντικη ήταν και η κουβέντα με τον Αμερικανό πρέσβη στην Ελλάδα Γιώργο Τσούνη. Σε αυτήν μάθαμε πως κατάφερε να χάσει 34 κιλά στους 14 μήνες που είναι στην Ελλάδα. «Σηκώνομαι το πρωί και πίνω ένα ποτήρι ζεστό νερό με λεμόνι, που με καθαρίζει. Περπατάω 25 λεπτά στο γυμναστήριο, κάνω 20 λεπτά ελαφρά βάρη και μετά πίνω ένα smoothie με σπανάκι, σέλινο, αγγούρι, καρότo, μήλο και τσίντζερ», μας αποκάλυψε. Αν θέλετε το δοκιμάζετε.
Τέλος κάποιες ατάκες βγήκαν τελείως off. Όπως αυτό που μας είπε ο Κωνσταντίνος Ζέρβας τρεις μήνες πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου. Απαντώντας στο ερώτημα ποιο τραγούδι αντιπροσωπεύει καλύτερα αυτά που έρχονται ανέφερε το άσμα του Βασίλη Καρρά «Δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω». «Για να δώσουμε ένα μήνυμα ότι μένουμε Θεσσαλονίκη», πρόσθεσε. Σε λίγες εβδομάδες έχασε τις εκλογές, ενώ και ο Βασίλης Καρράς έφυγε από τη ζωή.
Για τη συνέχεια μερικές μόνο από τις δηλώσεις που ακούστηκαν στους πρωινούς καφέδες του δεύτερου έτους:
Για το τέλος η ερώτηση με το μαγικό ραβδί: Τι θα αλλάζατε στην καλλιτεχνική Ελλάδα έτσι ώστε το μέλλον του πολιτισμού και της τέχνης να είναι καλύτερο;
Θα άλλαζα δύο πράγματα, συμπληρωματικά. Το ένα πιο πρακτικό, το άλλο πιο ουτοπικό. Με ένα μαγικό ραβδί θα άλλαζα όλο αυτό το δημόσιο χαρακτήρα των θεσμικών οργάνων που ασχολούνται με τον πολιτισμό. Να ασχολούνται και αυτοί πιο καλλιτεχνικά με τον πολιτισμό. Δηλαδή, να έχουν την ψυχή του καλλιτέχνη, τη δημιουργικότητα και την εκφραστικότητά του. Θα μου πείτε: πολλά ζητάω, αλλά εν πάση περιπτώσει εγώ αυτό ζητάω. Και αυτό είναι ουτοπικό, δεν είναι πρακτικό. Το δεύτερο είναι ακόμη πιο ουτοπικό. Είναι να κτυπήσω με ένα μαγικό ραβδί όλες τις πολυκατοικίες που μένει κόσμος και αυτοί οι άνθρωποι να βγουν στα μπαλκόνια και να τραγουδούν, να βγουν και να απαγγέλουν ποιήματα, να βγουν και να παίζουν θέατρο σε κάθε μπαλκόνι Αυτό είναι το όνειρό μου για την κοινωνία, αυτή είναι για μένα η σοσιαλιστική κοινωνία
Κάποιον που θα θέλατε να γνωρίσετε, αλλά δεν τα καταφέρατε;
Τη Μελίνα Μερκούρη ή τον Σαίξπηρ. Νομίζω όμως ότι με τον Σαίξπηρ δε θα έχω εύκολη κουβέντα μαζί του.
Γιατί;
Γιατί δε θα έχω λόγια με τον Σαίξπηρ. Αλλά ξέρω ότι αν είμαστε μαζί με τη Μελίνα σίγουρα θα καπνίσει (γελάει), αλλά δε θα τής πω τίποτα. Μπορεί η Μελίνα να καπνίζει συνέχεια (γελάει).
Είναι συχνός ο πρωινός καφές στο Μέγαρο Μαξίμου;
Είναι καθημερινός. Και εκεί σερβίρεται σε κάποιους καφές, κάποιοι άλλοι πάλι -όπως εγώ- προτιμάμε αφού τελειώσει ο «πρωινός καφές» να πιούμε με την ησυχία μας το καφεδάκι μας.
Ο πρωθυπουργός τι πίνει;
Εσπρέσο.
Είναι ανοικτός σε αυτά που ακούει. Γιατί εκεί πέφτουν όλες οι προτάσεις και όλες οι ιδέες.
Ασφαλώς. Δεν έχει νόημα όταν γίνεται μια ανοικτή συζήτηση να ακούς μια άποψη με την οποία συμφωνούν όλοι. Ο καθένας έχει όχι μόνο τη δυνατότητα, αλλά θα έλεγα και την ευθύνη να πει την άποψή του, όποια και αν είναι αυτή. Κάποιες φορές γίνεται δεκτή, πολλές φορές τρως άκυρο (χαμογελάει). Αλλά έτσι γίνεται.
Προφανώς σε μια συζήτηση υπάρχουν πολλές απόψεις σε σχέση με ζητήματα της τρέχουσας επικαιρότητας. Και βέβαια δεν είναι ο «πρωινός καφές» ή εμείς που αποφασίζουμε, οι αποφάσεις λαμβάνονται όπως προβλέπεται άλλωστε ή από τον πρωθυπουργό ή από το υπουργικό συμβούλιο.
Πάμε πολλά χρόνια πίσω. Γεννημένος στην Αμερική;
Στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη, στην Αστόρια που ήταν το κέντρο του ελληνισμού. Βαφτίστηκα στον Άγιο Δημήτριο από τον πατέρα Ιωάννη Πούλο που ήταν και αυτός από τη Ναύπακτο.
Η καταγωγή;
Γιαγιάδες, παππούδες, μαμά, μπαμπάς, πεθερός πεθερά-όλοι είναι από την ορεινή Ναυπακτία. Η μάνα μου και ο πατέρας μου από τον Πλάτανο. Η πεθερά μου από ένα χωριό 17 χιλιόμετρα από τον Πλάτανο τον Άγιο Δημήτρη. Ο πεθερός μου από ένα διπλανό χωριό, το Διπλάτανο, όπου έχω πάει αρκετές φορές. Η μάνα μου μού είπε κάποια στιγμή: «Μην τυχόν μου φέρεις καμία ξένη» (γελάει). Για τη μάνα μου ξένος ήταν κάποιος από την Τρίπολη ή από τα Τρίκαλα. Ως κοντινό εννοούσε το πολύ κάποιον από το Αγρίνιο, το Μεσολόγγι, το Καρπενήσι ή το πολύ τη Ναύπακτο. Της λέω: «Μάνα, αν είναι κάποια από το Γαλαξίδι;» «Α, οκ έστω Γαλαξίδι», μου είπε (γελάει).
Η προσέγγιση της Εκκλησίας θα γίνει και με τους νέους;
Ναι, ασφαλώς. Και όχι είτε με το να είμαι κλεισμένος μέσα σε ένα γραφείο είτε με το να παραμένω σε θρόνο ή οτιδήποτε άλλο, αλλά μέσα από την προσωπική επικοινωνία.
Θα δεχτείτε και το σκουλαρίκι που έλεγε και ο μακαριστός Χριστόδουλος;
Ήμουν χτες το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής σε μια εκδήλωση που έκανε το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με χορούς, τραγούδια και ύμνους. Υπήρχε, λοιπόν μια πολύ όμορφη χορωδία νέων ανθρώπων, γυναικών, με νέες κοπέλες που έψαλαν και κάποιες από αυτές φορούσαν σκουλαρίκι και στη μύτη. Όμως έψαλαν. Αυτό σημαίνει πολλά. Θα αποκλείσεις έναν άνθρωπο επειδή φορά το σκουλαρίκι στη μύτη;
Τα ζαχαροπλαστεία πλέον είναι δεκάδες και η ζαχαροπλαστική είναι πια μόδα. Που κρίνεται η επιτυχία;
Τι σημαίνει άραγε επιτυχία; Ο καθένας την ορίζει όπως θέλει. Για μένα επιτυχία σημαίνει να παραχθεί ένα υψηλής ποιότητας και γεύσης προϊόν.
Τι θα λέγατε σε κάποιο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τη ζαχαροπλαστική;
Θα του έλεγα να ασχοληθεί. Αν το θέλει και το αγαπάει να το κάνει. Χρειάζεται αγάπη, γιατί η ζαχαροπλαστική έχει πολύ κόπο. Και αν δεν την αγαπάς δε θα αντέξεις πολύ και θα την εγκαταλείψεις. Μπορεί σήμερα να έχει γίνει και λίγο μόδα, αλλά αυτοί που το βλέπουν ως μόδα θα τους ξεχωρίσεις ότι τους ενδιαφέρει μόνο η μόδα. Στο δρόμο η πορεία έχει πολύ… ξύλο και πολύ αγώνα.
Για να πούμε και ένα καλό μήνυμα: Τι θα λέγατε στις νέες γενιές που έρχονται; Που μεγάλωσαν δύσκολα, που είναι μαθημένες με το κινητό στο χέρι και που έχουν μια μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον τους;
Λοιπόν, το κινητό στο χέρι είναι ο νούμερο 1 εχθρός της ανθρώπινης επικοινωνίας. Το κινητό στο τραπέζι δικαιολογείται μόνο όταν είσαι αρχηγός του ΓΕΕΘΑ και περιμένεις να γίνει πόλεμος με την Τουρκία. Τι σπουδαίο περιμένεις για να είσαι με το κινητό επάνω στο οικογενειακό τραπέζι και το σηκώνεις για να μιλήσεις με τον οποιοδήποτε; Είναι η διάλυσις της επικοινωνίας.
Πώς εμπνέεστε για καινούργιες συνταγές;
Είναι ένα ταλέντο μου σε εισαγωγικά. Μέσα στο μυαλό μου μαγειρεύω μια συνταγή. Δηλαδή, παίρνω κάποια υλικά με την τεχνική τους, τα μαγειρεύω μέσα στο μυαλό μου και κατά 95% έχω πέσει μέσα στην τελική γεύση που θα μαγειρέψω. Οπότε έχω σχεδόν τη γεύση στο στόμα μου πριν το μαγειρέψω.
Αυτό γίνεται σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας;
Όχι, συνήθως όταν πας να σχεδιάσεις ένα πιάτο. Τότε βρίσκεις κατ' αρχήν τον ήρωα.
Ποιος είναι ο ήρωας;
Όπως κάθε θεατρική παράσταση έτσι και η συνταγή έχει έναν ήρωα. Εκεί μετά αρχίζεις και τον πλαισιώνεις με τους κομπάρσους, με τους δεύτερους ρόλους και με αυτούς που θα παίξουν ρόλους στην τελική παράσταση. Βρίσκεις τον ήρωα, που μπορεί να είναι ένα ψάρι ή ένα κρέας και αρχίζεις μετά και συνθέτεις σα μια συμφωνία όλη αυτήν την τελική παρουσίαση του πιάτου.
Πάντοτε έλεγα στους μαθητές μου πως όταν ξεκινάτε να μπείτε στον κόσμο της κουζίνας να το δουν σα να είναι μουσικοί. Στην αρχή μαθαίνουν τις νότες, πως να παίζεις τα όργανα, μετά παίρνεις τις παρτιτούρες γνωστών μουσικών, πατάς πάνω σε αυτές μέχρι να εξοικειωθείς και μετά αρχίζεις και δημιουργείς τη δική σου μουσική Έτσι ακριβώς είναι η μαγειρική
Πως ήταν η Αθήνα τα παιδικά σας χρόνια;
Η γειτονιά, τόσο στο Γκύζη όσο και στους Αμπελόκηπους, είχε τα στοιχεία της γειτονιάς. Και βέβαια όταν ήμουν πολύ μικρή η μαμά με πήγαινε στο πάρκο του Πεδίου του Άρεως. Πάντα είχα τη δυνατότητα να είμαι μαζί με τις παρέες μου, με τους φίλους μου και με τους συμμαθητές μου. Και βέβαια μετά το σχολείο η συνήθης στάση στο σπίτι μου για να ακούσουμε μουσική με τους συμμαθητές μου.
Τι μουσική;
Μάς άρεζαν πολύ οι Bon Jovi και τότε τους ακούγαμε σαν τρελοί. Είχα πικ απ, ήμουν από τους πρώτους που είχε πικ απ στη γειτονιά. Οπότε τα παιδιά -θυμάμαι τους κολλητούς μου τους δίδυμους- ερχόντουσαν κάθε μέρα μετά το σχολείο -τότε ήμασταν γυμνάσιο και λύκειο- και ακούγαμε μουσική.
Άρα τα προβλήματα είναι το πρόβλημα και όχι ο Κασσελάκης.
Ναι. Αυτό αυξάνει τις δικές μας ευθύνες, να είμαστε πιο σοβαροί και πιο αποτελεσματικοί. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η χαλάρωση, η αυταρέσκεια, η αλαζονεία και η καθεστωτική αντίληψη είναι αυτά που ζημιώνουν τις κυβερνήσεις.
Υπάρχουν τέτοια στη σημερινή κυβέρνηση;
Όχι, αλλά τα λέω για να τα ξορκίσω.
Πάντως με τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές η κυβέρνηση έδωσε την εικόνα σα να ήταν σε λήθαργο.
Ε, πώς το έλεγε νομίζω ο Αυλωνίτης; «Ακριβολογείτε μεν, υπερβάλετε δε (γελάει)». Δηλαδή, βεβαίως υπάρχουν κομμάτια του κρατικού μηχανισμού που λειτουργούν καλύτερα και άλλα λιγότερα καλά. Πχ, ο στρατός λειτουργεί καλύτερα σε σχέση με άλλα τμήματα της κρατικής μηχανής. Ωστόσο υπάρχουν σημαντικές βελτιώσεις σε σχέση με το 2019. Επίσης σε όποια χώρα και να τύχαιναν αυτά δεν αντιμετωπίζονται εύκολα. Δείτε τι έτυχε στη Σλοβενία πριν από μερικούς μήνες, δείτε τι έτυχε στη Γερμανία παλαιότερα ή στην Αμερική τώρα. Δεν είναι εύκολο αυτό να το αντιμετωπίσεις με μια μαγική γομολάστιχα και να το ξεπεράσεις. Ας είμαστε ειλικρινείς.
Ομάδα υπάρχει;
Εθνική Ελλάδος πάντοτε. Και το λέω αυτό και στα παιδιά μου.
Η Θεσσαλονίκη σας αρέσει; Τι χρειάζεται σήμερα;
Η Θεσσαλονίκη για εμάς του Θεσσαλούς αποτελεί μια ιδανική πόλη. Όλοι όταν ήμασταν μαθητές ή μαθήτριες στο σχολείο λέγαμε θα δώσουμε πανελλαδικές εξετάσεις και θα περάσουμε στη Θεσσαλονίκη. Είναι μια πανέμορφη πόλη, έχει θάλασσα, που δεν έχουμε εμείς στα Τρίκαλα (γελάει). Έχουμε ποτάμι όμως, το Ληθαίο, που τον αγαπάμε γιατί δίνει χρώμα στην πόλη μας. Τον αγαπάμε και για την ιστορία του. Ονομάζεται Ληθαίος γιατί όσοι έπιναν από το νερό του πάθαιναν λήθη.
Στα νερά του Ληθαίου δίδαξε ο Ασκληπιός στους ανθρώπους τη διαδικασία του λουτρού ως έναν βασικό κανόνα υγιεινής. Η Θεσσαλονίκη από μόνη της είναι μια υπέροχη πόλη. Για την ιστορία της. Για τη γεωμορφολογία της. Και για τους ανθρώπους της. Τέλος πιστεύω ότι της αξίζει ένα οδικό δίκτυο που ν’ ανταποκρίνεται στις ολοένα κι αυξανόμενες απαιτήσεις.
Παραμένετε και σήμερα εκπρόσωπος της λαϊκής δεξιάς;
Πιστεύω πως ναι. Τον τίτλο αυτόν τον δημιουργήσαμε και τον επικοινωνήσαμε, θέλοντας να καταδείξουμε ότι η ΝΔ δεν είναι ένα ελιτίστικο κόμμα βιομηχάνων και μεγαλοαστών όπως ήθελε η προπαγάνδα της Αριστεράς, αλλά ένα κόμμα που εκπροσωπεί αγρότες, απλούς εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, μικροεπαγγελματίες και βιοτέχνες, ανθρώπους του μόχθου και της καθημερινότητας.
Πολιτικές κουβέντες γίνονταν στο σπίτι;
Γενικές. Ναι. Χωρίς φόβο αλλά και χωρίς λεπτομέρειες. Και μερικές αόριστου φιλοσοφικού επιπέδου. «Αν δεν ήταν ο κομμουνισμός, ο καπιταλισμός δεν θα έβαζε νερό στο κρασί του». Τόσο ώστε να αναρωτηθώ από μικρή τι είναι αυτά τα συστήματα..
Και η Καλαμαριά των παιδικών σας χρόνων; Ποιες εικόνες θυμάστε;
Η ακτίνα επιτρεπόμενης δράσης δεν ήταν μεγάλη. Πέραν της παραλίας και της πλατείας Σκρα, χωρίς άδεια, ίσα που πηγαίναμε με τα ποδήλατα στο κέντρο. Εκεί ήταν τα δικά μου σύνορα. Αλλά έζησα τα προσφυγικά σπίτια με τις αγκιναριές στους κήπους, τις βραδινές μαγιάτικες βόλτες με τις παρέες της γειτονιάς για να κόψουμε τριαντάφυλλα, αυτοσχέδιες θεατρικές σκηνές κάτω από μια αγαπημένη μουριά, καθημερινές βουτιές στη θάλασσα. Και ψάρια. Και θαλασσινά. Στρείδια και μεγάλα καβούρια, τους «ιταλούς», στα τραπέζια.
Πίνετε γενικά καφέ το πρωί; Και τι είδους καφέ;
Πίνω και καφέ και πιο συγκεκριμένα υποκατάστατο του καφέ αλλά ενίοτε και τσάι. Αυτήν την περίοδο προτιμώ την πορτοκαλάδα, όπως σήμερα (γελάει).
Πως είναι το καθημερινό πρόγραμμα της ημέρας;
Δεν νομίζω ότι διαφέρει πολύ από τους υπόλοιπους συμπολίτες μου. Βέβαια όταν υπάρχει σοβαρή κακοκαιρία τότε μπορεί να δουλέψω, από νωρίς το πρωί μέχρι και αργά το βράδυ…Ο καιρός βλέπετε δεν έχει ωράριο και σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να παρακολουθεί κανείς τις μετεο-εξελίξεις χωρίς διακοπή. Υπήρξαν περιπτώσεις στο παρελθόν όπου έκλεισα και 20ωρο δουλεύοντας
Η Θεσσαλονίκη τι χρειάζεται τα επόμενα χρόνια;
Η Θεσσαλονίκη είναι μια υπέροχη περιοχή με πραγματικές δυνατότητες.
Χρειάζεται αγάπη και φροντίδα από εμάς που ζούμε εδώ.
Και χρειάζεται όλες οι δυνάμεις, παραγωγικές, θεσμοί, φορείς, επιτέλους να συνεννοηθούμε.
Να συμφωνήσουμε, με συμβιβασμούς και με προτεραιότητες, πάντως να συμφωνήσουμε. Και αφού συμφωνήσουμε, να σταματήσουν τα μπρος πίσω και να τελειώνουμε με ταχύτατους ρυθμούς την υλοποίηση όσων αποφασίσαμε, πριν αυτά καταστούν ανεπίκαιρα.
Κι έτσι θα μπορέσουμε να πετύχουμε πολλά σε όλα όσα χρειάζονται, στις υποδομές, στο περιβάλλον, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην καθαριότητα, στην καθημερινότητα.
Για το τέλος τα αυτοδιοικητικά. Πολλοί ξαφνιάστηκαν για το ενδιαφέρον να είστε υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Πώς προέκυψε;
Ξαφνικά, ούτε το σχεδίασα και προφανώς δεν ξύπνησα ένα πρωί και σκέφτηκα να γίνω δήμαρχος της πόλης μου. Είμαι ερωτευμένος με τη Θεσσαλονίκη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Όταν είχα την ανάγκη για περισυλλογή ξεκινούσα από την Άνω πόλη και κατέληγα στην παραλία. Ακόμα και όταν κυβερνητικές ή εργασιακές υποχρεώσεις με κρατούσαν στην Αθήνα δεν εγκατέλειψα ποτέ την πόλη. Κάθε Πέμπτη εδώ. Μόνο οι Θεσσαλονικείς μπορούν να αντιληφθούν αυτή τη μοναδική συναισθηματική σχέση με την πόλη τους,
Ε, λοιπόν το τελευταίο καιρό άρχισα να θυμώνω. Να περπατώ σε σπασμένα πεζοδρόμια, να μελαγχολώ βλέποντας όλη αυτή την εγκατάλειψη, να διαμαρτύρομαι με την δυστοπική εικόνα των απορριμμάτων. Όλα επικοινωνία και δημόσιες σχέσεις. Μια πόλη εγκαταλελειμμένη, αλλά και χωρίς όραμα.
Διαισθάνθηκα πως οι πολίτες της Θεσσαλονίκης διψούν για ένα νέο αφήγημα της πόλης και του ρόλου της, που σήμερα δεν προσφέρεται. Το θέμα της αυτοδιοίκησης δεν είναι κομματικό, είναι κοινωνικό, περιβαλλοντικό, κλιματικό. Είναι η ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στο λαμπερό στερέωμα των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, που ακτινοβολούν πέραν και πάνω από το κράτος που ανήκουν.
Έχεις ασχοληθεί και με το ζήτημα του χρόνου και με το πως οι αρχαίοι κατάφερναν να ζουν χωρίς ρολόγια και χωρίς ημερολόγια. Πού έχεις καταλήξει;
Είναι πραγματικά αδιανόητο. Μιλάμε για μια εποχή, όπου η ζωή ήταν εξίσου πυκνή και ενδιαφέρουσα με την σημερινή στην Αθήνα του 5ου και του 4ου αιώνα π.Χ. Είναι μια πόλη τεράστια, κάτι σαν το Τόκυο της εποχής μας, με 500.000 κατοίκους, και είναι με απόσταση η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου. Με μια ζωή που καθορίζεται από την άμεση δημοκρατία, που σημαίνει ότι ο κάθε πολίτης είναι σε συνεχή δράση. Είτε είναι δικαστής είτε είναι βουλευτής είτε μετέχει σε κάποιο πολιτικό σώμα. Το 1/3 των ελεύθερων Αθηναίων, που είναι γύρω στις 50.000, κατέχει κάθε στιγμή δημόσιο αξίωμα. Όλοι αυτοί πρέπει να συνεδριάζουν, να κανονίσουν τις ώρες που θα βρεθούν, να τα πουν με τους φίλους τους.
Πώς γινόταν αυτό και λειτουργούσε χωρίς ρολόι και ημερολόγιο, ακόμη δεν είμαι σε θέση να το καταλάβω. Σε μια πόλη μάλιστα χωρίς κεντρική εκτελεστική εξουσία, και όπου όλα τα αξιώματα είναι κληρωτά. Γι’ αυτό μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το θέμα του χρόνου, που αρχίζει πάντως από κάποια στιγμή και μετά να τους απασχολεί. Στην τραγωδία ο χρόνος επανέρχεται συνεχώς, ο χρόνος τα καθορίζει όλα, προσωποποιείται, γίνεται Χρόνος με κεφαλαίο. Και οι φιλόσοφοι; Οι φιλόσοφοι έρχονται εκ των υστέρων. Μόνο με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη αρχίζει η φιλοσοφική ενασχόληση με τον χρόνο. Ο χρόνος, λοιπόν είναι ένα θέμα που ενδιαφέρει και την ιστορία και την επιστήμη και την κανονική ζωή των ανθρώπων και φυσικά και τη φιλοσοφία.
Ζήσατε 6 προέδρους του ΠΑΣΟΚ. Θα ήθελα μια σύντομη αποτίμηση για τον καθένα.
Επιλέγω να μιλήσω μόνο για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ανήκει στις σπάνιες εκείνες προσωπικότητες που μπορούν να αλλάξουν τη ροή της Ιστορίας και τη μοίρα της χώρας τους, κάνοντας πιο ανθρώπινη την πορεία του κόσμου.
Με τον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ καταγράφηκαν εσχάτως προβλήματα με αφορμή την απόφασή του να κρατήσει εδώ την έδρα. Τι συνέβη τελικά;
Όσα είχα να πω τα είπα στις δύο ανακοινώσεις μου. Επιτρέψτε μου να μην δαπανήσω ούτε μια επιπλέον λέξη για την απόφαση του κ. Ανδρουλάκη.
Έζησες μουσικά τη δεκαετία του '80…
…Και είμαι ακόμη εκεί εντός εισαγωγικών (γελάει).
Ήταν μία αισιόδοξη και ενδιαφέρουσα δεκαετία: Πώς θα την χαρακτήριζες;
Για μένα είναι η χειρότερη και η καλύτερη εποχή για τη μουσική.
Γιατί;
Γιατί έγιναν τα καλύτερα και τα χειρότερα.
Τα καλύτερα;
Το καλό, γνήσιο new wave, η καλή synth-pop η γέννηση της indie pop, η ανεξάρτητη σκηνή, oι Depeche Mode, οι New Order, οι Pet Shop Boys, οι Smiths και άλλα θρυλικά ονόματα των eighties.
Τα χειρότερα;
Europe, Bon Jovi, όλοι αυτοί οι μιζανπλί. Βέβαια σήμερα το αναιρώ αυτό γιατί τα πράγματα έχουν γίνει ακόμη πιο χάλια. Αυτοί είχαν τουλάχιστον μια νοσταλγία, αλλά ήταν και από εμφάνιση και από μουσική χάλια.
Καλός μαθητής;
Καλός ήμουν. Δε θα έλεγα σπασικλάκι, αλλά ήμουν καλός έως πολύ καλός.
Τι σας άρεσε ως χόμπι τα μαθητικά χρόνια; Μπάλα; Μπάσκετ; Βόλτες;
Μπα, δεν είχα τέτοια. Ήμουν αυτό που λένε κλασσικά φλώρος (γελάει). Γενικά με τη γυμναστική και με αυτά δε τα πήγαινα ποτέ καλά.
Πνευματικά ήταν πιο πολύ τα ενδιαφέροντα;
Μου άρεσε πάρα πολύ το διάβασμα. Και ακόμη μου αρέσει.
Το μεράκι για την πολιτική από πότε υπάρχει;
Αυτό έχει ένα ενδιαφέρον. Το 1976 με τη μεταπολίτευση όταν συζητιόταν το Σύνταγμα της Ελλάδας με είχαν ήδη συνεπάρει τα θέματα της δημοκρατίας και της οργάνωσης του κράτους. Ήμουν 13 χρονών παιδί και έμαθα απέξω το Σύνταγμα της Ελλάδας. Ένας παλιός μου συμμαθητής από το δημοτικό θυμάται ότι είχα και άποψη. Το 1972 όταν τελειώναμε το δημοτικό ο δάσκαλός μας στην τάξη μάς ανέλυε στο μάθημα της Αγωγής του Πολίτη τα πολιτεύματα. Και λέει κάποια στιγμή ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχουμε δημοκρατία. Σηκώνω τότε εγώ θαρραλέα το χέρι μου και του λέω: «Κύριε, κύριε, εγώ νομίζω ότι έχουμε δικτατορία».
Ήταν νομίζω η πρώτη μου πολιτική παρέμβαση (γελάει), απ’ όπου φαίνεται ότι κάτι με τραβούσε προς τα εκεί από μέσα μου. Όμως αυτό που κυρίως πυροδότησε την ενασχόλησή μου με τα πολιτικά ήταν ότι μπήκα σε ένα πανεπιστήμιο, όπου η Αριστερά είχε το μονοπώλιο των ιδεών, επιδεικνύοντας έναν σχεδόν βίαιο ακτιβισμό, στον οποίο εγώ αισθάνθηκα την ανάγκη να αντιδράσω. Αυτό λίγο έως πολύ με οδήγησε να ασχοληθώ με τα πολιτικά και με συνεπήρε.
Γεννημένος στο Πανόραμα. Στο κέντρο του οικισμού μάλιστα. Τι αναμνήσεις υπάρχουν από εκείνα τα χρόνια;
Το Πανόραμα του τότε δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό Πανόραμα. Ήταν ένα μικρό χωριό. Θυμάμαι όμορφες αναμνήσεις και ζεστές ανθρώπινες σχέσεις. Ένα Πανόραμα που στον κεντρικό του δρόμο μπορούσες να δεις ακόμη και αγελάδες (γελάει). Χαρακτηριστικό παιδικό μου βίωμα από εκείνα τα χρόνια οι παραθεριστές του καλοκαιριού, γιατί το Πανόραμα έζησε για δεκαετίες με τους παραθεριστές της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι έρχονταν στην αρχή του καλοκαιριού και έφευγαν με την Διεθνή Έκθεση.
Τότε οι παραθεριστές έπαιρναν μαζί και όλη την οικοσκευή τους, γιατί δεν είχε κανείς την πολυτέλεια να έχει περισσότερα ψυγεία και τηλεοράσεις. Έρχονταν λοιπόν, στην αρχή του καλοκαιριού τα περίφημα τρίκυκλα ή φορτηγάκια που ξεφόρτωναν όλη την οικοσκευή και την ξαναφόρτωναν τον Σεπτέμβριο.
Οι παραθεριστές και οι οικογένειές τους δημιουργούσαν πολύ ζεστές σχέσεις με τους ντόπιους και τους ανθρώπους που τους φιλοξενούσαν. Αυτό γινόταν για δεκαετίες ολόκληρες. Χαρακτηριστικά ήταν και τα ποδήλατα, τα πρώτα σύγχρονα με ταχύτητες, που είχαν βγει τη δεκαετία του ’70, τα δύο θερινά σινεμά «Πανόραμα» και «Νεφέλη» που πρόσφεραν πολιτισμό και ψυχαγωγία κάτω από τ’ αστέρια, αλλά και τα σουτζουκάκια του Τσιτσιρίγκου που για τη γενιά μας ήταν τα πιο νόστιμα σουτζουκάκια που είχαμε γευθεί.
Από κάπου εκείνη την περίοδο έρχεται και το «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια». Τι αισθάνεστε ακούγοντας αυτή τη φράση;
Είχα μια θεωρία, περισσότερο από κομματικό πατριωτισμό θα έλεγα, και όλη αυτή η ιστορία με το ΠΑΣΟΚ, τα ωραία χρόνια και τα πεντοχίλιαρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην αρχή με ενοχλούσε. Γιατί λειτουργούσε σκωπτικά. Στη συνέχεια πήρε την κανονική του διάσταση, η φράση βγήκε από έναν σκηνοθέτη και αποτύπωσε τις συνθήκες της εποχής. Προφανώς έχει εντυπωθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού ότι το ΠΑΣΟΚ έχει συνδεθεί με σωστές μεταρρυθμίσεις, με αύξηση του βιοτικού επιπέδου, με κοινωνική συνοχή. Άρα, ναι ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια. Όχι απλά έτσι, όχι ότι τα ωραία χρόνια έπεσαν από τον ουρανό, αλλά γιατί κάποιοι άνθρωποι εργάστηκαν, γιατί ψηφίστηκαν νόμοι και κάποιοι σήκωναν το χεράκι τους και έβαζαν την υπογραφή τους όταν έρχονταν τα νομοσχέδια στη Βουλή.
Τι άλλαξε τους τελευταίους 17 μήνες στην προσωπική σας ζωή εξαιτίας της δημαρχίας; Συνήθειες; Άσπρισαν τα μαλλιά; Το στομάχι έγινε πιο ανθεκτικό; Ή μήπως σάς κούρασε η καθημερινότητα του δημάρχου;
Νομίζω ότι είναι εμφανές (γελάει). Τα μαλλιά άσπρισαν, παίρνω ενίοτε δύο χαπάκια, ένα για τη χοληστερίνη και ένα για την πίεση (γελάει), καμιά μέρα ξεχνάω να φάω, το στομάχι έχει όντως σκληρύνει λίγο, αλλά είναι ένα ταξίδι για το οποίο πραγματικά κάθε ημέρα χαίρομαι.
Η μαμά εξακολουθεί να τηλεφωνεί το πρωί και να σας δίνει συμβουλές και να σας λέει… «βάλε ζακέτα»;
«Βάλε ζακέτα» όχι, αλλά για συμβουλές σίγουρα. Το πρώτο πρωινό τηλεφώνημα είναι πάντοτε από τη μητέρα μου.
Με προσωπική ή πολιτική συμβουλή;
Πάντα είναι και το ένα και το άλλο.
Για το τέλος η ερώτηση για την ιδεολογία: Αριστερός τι σημαίνει σήμερα;
Σημαίνει ενδιαφέρον για τον διπλανό σου, για την κοινωνία, κυρίως για τους φτωχούς και για τους αδύναμους. Αυτό σημαίνει. Και κυρίως συλλογικότητα. Αν ρωτήσεις τους φίλους μου «τι κάνει αυτός» εγώ είμαι της συλλογικότητας. Κάνω πράγματα με τους δίπλα μου, με τους γύρω μου, με το κόμμα μου, με την οργάνωσή μου. Δεν είμαι του ατομικού.
Δύο χρόνια συμπληρώνει αυτές τις ημέρες ο «πρωινός καφές» του www.makthes.gr. Ο πρώτος που ήπιαμε τον Φεβρουάριο του 2022 ήταν στο δημαρχείο Θεσσαλονίκης με τον τότε δήμαρχο Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνο Ζέρβα, ενώ ο πρώτος πέρσι τέτοια εποχή ήταν με τον Στέλιο Αγγελούδη που τότε ξεκινούσε το εγχείρημα της εκλογής του. Συμβολικό, έτσι…
Επακολούθησαν πολλές συναντήσεις (μέχρι στιγμής 108 σε δύο χρόνια), όλων των ειδών οι καφέδες, μεγάλη ανταπόκριση από τους ιντερνετικούς αναγνώστες μας, πολύωρες συζητήσεις, εκατοντάδες φωτογραφίες, δεκάδες τηλεφωνήματα, πολλά θετικά σχόλια (και γι’ αυτό ευχαριστούμε) και δια ζώσης γνωριμίες, πολλές απολαυστικές ατάκες, καθώς και ουκ ολίγα απρόοπτα.
Όπως αυτό που ζήσαμε εσχάτως (μαζί με τον συνάδελφό Βασίλη Μόσχου, ο οποίος με τα κλικ του έντυνε και ντύνει τις συζητήσεις του «πρωινού καφέ») με τον σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση. Όταν κάναμε το ζωντανό βίντεο με φόντο τα ανάκτορα του Γαλέριου στην Πλατεία Ναυαρίνου ένας θαμώνας του καφέ άρχισε να μιλά μεγαλόφωνα και στο τέλος να καθυβρίζει κάποιον αρμόδιο. Το βίντεο ξαναγράφηκε σε άλλο σημείο της πλατείας, με τον γνωστό σκηνοθέτη να καλεί στο τέλος τον κόσμο να βγει στα μπαλκόνια της Ναυαρίνου για να απαγγείλει ποίηση και να παίξει θέατρο, κάνοντας πράξη τη σοσιαλιστική κοινωνία!
Περιπετειώδης ήταν και η κουβέντα μας με τον Νίκο Ταχιάο. Έγινε δύο ημέρες μετά την ορκωμοσία του ως υφυπουργού Υποδομών και μέσω skybe. Παρασκευή το πρωί, αυτός στο υπουργείο και εγώ στο σπίτι. Με φωτογράφο τον γείτονά μου Περικλή Πηλείδη, που εκείνη την πρωινή ώρα ήταν ο μόνος διαθέσιμος. Όλα πήγαν καλά, μόνο που έλλειπαν οι φωτογραφίες. Βλέπετε οι εικόνες από τα παιδικά χρόνια του Νίκου Ταχιάου βρίσκονταν σε ένα λάπτοπ στη Θεσσαλονίκη και δεν μπορούσε κανείς να μας τις στείλει ηλεκτρονικά. Ο Ταχιάος έφτασε τελικά το σπίτι του με καθυστέρηση και όταν πια η ώρα είχε πάει 11 το βράδυ. Όταν δε άνοιξε την πόρτα αντιλήφθηκε ότι υπήρχε διακοπή ρεύματος και ότι στο ψυγείο πολλά πράγματα είχαν καταστραφεί! Τελικά οι φωτογραφίες έφτασαν στο mail μας γύρω στις 2.30 το βράδυ. Τέλος καλό όλα καλά, αλλά ρωτήστε και τον αρχισυντάκτη μου Εύρη Τσουμή τι πέρασε εκείνο το βράδυ…
Πικάντικη ήταν και η κουβέντα με τον Αμερικανό πρέσβη στην Ελλάδα Γιώργο Τσούνη. Σε αυτήν μάθαμε πως κατάφερε να χάσει 34 κιλά στους 14 μήνες που είναι στην Ελλάδα. «Σηκώνομαι το πρωί και πίνω ένα ποτήρι ζεστό νερό με λεμόνι, που με καθαρίζει. Περπατάω 25 λεπτά στο γυμναστήριο, κάνω 20 λεπτά ελαφρά βάρη και μετά πίνω ένα smoothie με σπανάκι, σέλινο, αγγούρι, καρότo, μήλο και τσίντζερ», μας αποκάλυψε. Αν θέλετε το δοκιμάζετε.
Τέλος κάποιες ατάκες βγήκαν τελείως off. Όπως αυτό που μας είπε ο Κωνσταντίνος Ζέρβας τρεις μήνες πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου. Απαντώντας στο ερώτημα ποιο τραγούδι αντιπροσωπεύει καλύτερα αυτά που έρχονται ανέφερε το άσμα του Βασίλη Καρρά «Δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω». «Για να δώσουμε ένα μήνυμα ότι μένουμε Θεσσαλονίκη», πρόσθεσε. Σε λίγες εβδομάδες έχασε τις εκλογές, ενώ και ο Βασίλης Καρράς έφυγε από τη ζωή.
Για τη συνέχεια μερικές μόνο από τις δηλώσεις που ακούστηκαν στους πρωινούς καφέδες του δεύτερου έτους:
Για το τέλος η ερώτηση με το μαγικό ραβδί: Τι θα αλλάζατε στην καλλιτεχνική Ελλάδα έτσι ώστε το μέλλον του πολιτισμού και της τέχνης να είναι καλύτερο;
Θα άλλαζα δύο πράγματα, συμπληρωματικά. Το ένα πιο πρακτικό, το άλλο πιο ουτοπικό. Με ένα μαγικό ραβδί θα άλλαζα όλο αυτό το δημόσιο χαρακτήρα των θεσμικών οργάνων που ασχολούνται με τον πολιτισμό. Να ασχολούνται και αυτοί πιο καλλιτεχνικά με τον πολιτισμό. Δηλαδή, να έχουν την ψυχή του καλλιτέχνη, τη δημιουργικότητα και την εκφραστικότητά του. Θα μου πείτε: πολλά ζητάω, αλλά εν πάση περιπτώσει εγώ αυτό ζητάω. Και αυτό είναι ουτοπικό, δεν είναι πρακτικό. Το δεύτερο είναι ακόμη πιο ουτοπικό. Είναι να κτυπήσω με ένα μαγικό ραβδί όλες τις πολυκατοικίες που μένει κόσμος και αυτοί οι άνθρωποι να βγουν στα μπαλκόνια και να τραγουδούν, να βγουν και να απαγγέλουν ποιήματα, να βγουν και να παίζουν θέατρο σε κάθε μπαλκόνι Αυτό είναι το όνειρό μου για την κοινωνία, αυτή είναι για μένα η σοσιαλιστική κοινωνία
Κάποιον που θα θέλατε να γνωρίσετε, αλλά δεν τα καταφέρατε;
Τη Μελίνα Μερκούρη ή τον Σαίξπηρ. Νομίζω όμως ότι με τον Σαίξπηρ δε θα έχω εύκολη κουβέντα μαζί του.
Γιατί;
Γιατί δε θα έχω λόγια με τον Σαίξπηρ. Αλλά ξέρω ότι αν είμαστε μαζί με τη Μελίνα σίγουρα θα καπνίσει (γελάει), αλλά δε θα τής πω τίποτα. Μπορεί η Μελίνα να καπνίζει συνέχεια (γελάει).
Είναι συχνός ο πρωινός καφές στο Μέγαρο Μαξίμου;
Είναι καθημερινός. Και εκεί σερβίρεται σε κάποιους καφές, κάποιοι άλλοι πάλι -όπως εγώ- προτιμάμε αφού τελειώσει ο «πρωινός καφές» να πιούμε με την ησυχία μας το καφεδάκι μας.
Ο πρωθυπουργός τι πίνει;
Εσπρέσο.
Είναι ανοικτός σε αυτά που ακούει. Γιατί εκεί πέφτουν όλες οι προτάσεις και όλες οι ιδέες.
Ασφαλώς. Δεν έχει νόημα όταν γίνεται μια ανοικτή συζήτηση να ακούς μια άποψη με την οποία συμφωνούν όλοι. Ο καθένας έχει όχι μόνο τη δυνατότητα, αλλά θα έλεγα και την ευθύνη να πει την άποψή του, όποια και αν είναι αυτή. Κάποιες φορές γίνεται δεκτή, πολλές φορές τρως άκυρο (χαμογελάει). Αλλά έτσι γίνεται.
Προφανώς σε μια συζήτηση υπάρχουν πολλές απόψεις σε σχέση με ζητήματα της τρέχουσας επικαιρότητας. Και βέβαια δεν είναι ο «πρωινός καφές» ή εμείς που αποφασίζουμε, οι αποφάσεις λαμβάνονται όπως προβλέπεται άλλωστε ή από τον πρωθυπουργό ή από το υπουργικό συμβούλιο.
Πάμε πολλά χρόνια πίσω. Γεννημένος στην Αμερική;
Στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη, στην Αστόρια που ήταν το κέντρο του ελληνισμού. Βαφτίστηκα στον Άγιο Δημήτριο από τον πατέρα Ιωάννη Πούλο που ήταν και αυτός από τη Ναύπακτο.
Η καταγωγή;
Γιαγιάδες, παππούδες, μαμά, μπαμπάς, πεθερός πεθερά-όλοι είναι από την ορεινή Ναυπακτία. Η μάνα μου και ο πατέρας μου από τον Πλάτανο. Η πεθερά μου από ένα χωριό 17 χιλιόμετρα από τον Πλάτανο τον Άγιο Δημήτρη. Ο πεθερός μου από ένα διπλανό χωριό, το Διπλάτανο, όπου έχω πάει αρκετές φορές. Η μάνα μου μού είπε κάποια στιγμή: «Μην τυχόν μου φέρεις καμία ξένη» (γελάει). Για τη μάνα μου ξένος ήταν κάποιος από την Τρίπολη ή από τα Τρίκαλα. Ως κοντινό εννοούσε το πολύ κάποιον από το Αγρίνιο, το Μεσολόγγι, το Καρπενήσι ή το πολύ τη Ναύπακτο. Της λέω: «Μάνα, αν είναι κάποια από το Γαλαξίδι;» «Α, οκ έστω Γαλαξίδι», μου είπε (γελάει).
Η προσέγγιση της Εκκλησίας θα γίνει και με τους νέους;
Ναι, ασφαλώς. Και όχι είτε με το να είμαι κλεισμένος μέσα σε ένα γραφείο είτε με το να παραμένω σε θρόνο ή οτιδήποτε άλλο, αλλά μέσα από την προσωπική επικοινωνία.
Θα δεχτείτε και το σκουλαρίκι που έλεγε και ο μακαριστός Χριστόδουλος;
Ήμουν χτες το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής σε μια εκδήλωση που έκανε το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με χορούς, τραγούδια και ύμνους. Υπήρχε, λοιπόν μια πολύ όμορφη χορωδία νέων ανθρώπων, γυναικών, με νέες κοπέλες που έψαλαν και κάποιες από αυτές φορούσαν σκουλαρίκι και στη μύτη. Όμως έψαλαν. Αυτό σημαίνει πολλά. Θα αποκλείσεις έναν άνθρωπο επειδή φορά το σκουλαρίκι στη μύτη;
Τα ζαχαροπλαστεία πλέον είναι δεκάδες και η ζαχαροπλαστική είναι πια μόδα. Που κρίνεται η επιτυχία;
Τι σημαίνει άραγε επιτυχία; Ο καθένας την ορίζει όπως θέλει. Για μένα επιτυχία σημαίνει να παραχθεί ένα υψηλής ποιότητας και γεύσης προϊόν.
Τι θα λέγατε σε κάποιο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τη ζαχαροπλαστική;
Θα του έλεγα να ασχοληθεί. Αν το θέλει και το αγαπάει να το κάνει. Χρειάζεται αγάπη, γιατί η ζαχαροπλαστική έχει πολύ κόπο. Και αν δεν την αγαπάς δε θα αντέξεις πολύ και θα την εγκαταλείψεις. Μπορεί σήμερα να έχει γίνει και λίγο μόδα, αλλά αυτοί που το βλέπουν ως μόδα θα τους ξεχωρίσεις ότι τους ενδιαφέρει μόνο η μόδα. Στο δρόμο η πορεία έχει πολύ… ξύλο και πολύ αγώνα.
Για να πούμε και ένα καλό μήνυμα: Τι θα λέγατε στις νέες γενιές που έρχονται; Που μεγάλωσαν δύσκολα, που είναι μαθημένες με το κινητό στο χέρι και που έχουν μια μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον τους;
Λοιπόν, το κινητό στο χέρι είναι ο νούμερο 1 εχθρός της ανθρώπινης επικοινωνίας. Το κινητό στο τραπέζι δικαιολογείται μόνο όταν είσαι αρχηγός του ΓΕΕΘΑ και περιμένεις να γίνει πόλεμος με την Τουρκία. Τι σπουδαίο περιμένεις για να είσαι με το κινητό επάνω στο οικογενειακό τραπέζι και το σηκώνεις για να μιλήσεις με τον οποιοδήποτε; Είναι η διάλυσις της επικοινωνίας.
Πώς εμπνέεστε για καινούργιες συνταγές;
Είναι ένα ταλέντο μου σε εισαγωγικά. Μέσα στο μυαλό μου μαγειρεύω μια συνταγή. Δηλαδή, παίρνω κάποια υλικά με την τεχνική τους, τα μαγειρεύω μέσα στο μυαλό μου και κατά 95% έχω πέσει μέσα στην τελική γεύση που θα μαγειρέψω. Οπότε έχω σχεδόν τη γεύση στο στόμα μου πριν το μαγειρέψω.
Αυτό γίνεται σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας;
Όχι, συνήθως όταν πας να σχεδιάσεις ένα πιάτο. Τότε βρίσκεις κατ' αρχήν τον ήρωα.
Ποιος είναι ο ήρωας;
Όπως κάθε θεατρική παράσταση έτσι και η συνταγή έχει έναν ήρωα. Εκεί μετά αρχίζεις και τον πλαισιώνεις με τους κομπάρσους, με τους δεύτερους ρόλους και με αυτούς που θα παίξουν ρόλους στην τελική παράσταση. Βρίσκεις τον ήρωα, που μπορεί να είναι ένα ψάρι ή ένα κρέας και αρχίζεις μετά και συνθέτεις σα μια συμφωνία όλη αυτήν την τελική παρουσίαση του πιάτου.
Πάντοτε έλεγα στους μαθητές μου πως όταν ξεκινάτε να μπείτε στον κόσμο της κουζίνας να το δουν σα να είναι μουσικοί. Στην αρχή μαθαίνουν τις νότες, πως να παίζεις τα όργανα, μετά παίρνεις τις παρτιτούρες γνωστών μουσικών, πατάς πάνω σε αυτές μέχρι να εξοικειωθείς και μετά αρχίζεις και δημιουργείς τη δική σου μουσική Έτσι ακριβώς είναι η μαγειρική
Πως ήταν η Αθήνα τα παιδικά σας χρόνια;
Η γειτονιά, τόσο στο Γκύζη όσο και στους Αμπελόκηπους, είχε τα στοιχεία της γειτονιάς. Και βέβαια όταν ήμουν πολύ μικρή η μαμά με πήγαινε στο πάρκο του Πεδίου του Άρεως. Πάντα είχα τη δυνατότητα να είμαι μαζί με τις παρέες μου, με τους φίλους μου και με τους συμμαθητές μου. Και βέβαια μετά το σχολείο η συνήθης στάση στο σπίτι μου για να ακούσουμε μουσική με τους συμμαθητές μου.
Τι μουσική;
Μάς άρεζαν πολύ οι Bon Jovi και τότε τους ακούγαμε σαν τρελοί. Είχα πικ απ, ήμουν από τους πρώτους που είχε πικ απ στη γειτονιά. Οπότε τα παιδιά -θυμάμαι τους κολλητούς μου τους δίδυμους- ερχόντουσαν κάθε μέρα μετά το σχολείο -τότε ήμασταν γυμνάσιο και λύκειο- και ακούγαμε μουσική.
Άρα τα προβλήματα είναι το πρόβλημα και όχι ο Κασσελάκης.
Ναι. Αυτό αυξάνει τις δικές μας ευθύνες, να είμαστε πιο σοβαροί και πιο αποτελεσματικοί. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η χαλάρωση, η αυταρέσκεια, η αλαζονεία και η καθεστωτική αντίληψη είναι αυτά που ζημιώνουν τις κυβερνήσεις.
Υπάρχουν τέτοια στη σημερινή κυβέρνηση;
Όχι, αλλά τα λέω για να τα ξορκίσω.
Πάντως με τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές η κυβέρνηση έδωσε την εικόνα σα να ήταν σε λήθαργο.
Ε, πώς το έλεγε νομίζω ο Αυλωνίτης; «Ακριβολογείτε μεν, υπερβάλετε δε (γελάει)». Δηλαδή, βεβαίως υπάρχουν κομμάτια του κρατικού μηχανισμού που λειτουργούν καλύτερα και άλλα λιγότερα καλά. Πχ, ο στρατός λειτουργεί καλύτερα σε σχέση με άλλα τμήματα της κρατικής μηχανής. Ωστόσο υπάρχουν σημαντικές βελτιώσεις σε σχέση με το 2019. Επίσης σε όποια χώρα και να τύχαιναν αυτά δεν αντιμετωπίζονται εύκολα. Δείτε τι έτυχε στη Σλοβενία πριν από μερικούς μήνες, δείτε τι έτυχε στη Γερμανία παλαιότερα ή στην Αμερική τώρα. Δεν είναι εύκολο αυτό να το αντιμετωπίσεις με μια μαγική γομολάστιχα και να το ξεπεράσεις. Ας είμαστε ειλικρινείς.
Ομάδα υπάρχει;
Εθνική Ελλάδος πάντοτε. Και το λέω αυτό και στα παιδιά μου.
Η Θεσσαλονίκη σας αρέσει; Τι χρειάζεται σήμερα;
Η Θεσσαλονίκη για εμάς του Θεσσαλούς αποτελεί μια ιδανική πόλη. Όλοι όταν ήμασταν μαθητές ή μαθήτριες στο σχολείο λέγαμε θα δώσουμε πανελλαδικές εξετάσεις και θα περάσουμε στη Θεσσαλονίκη. Είναι μια πανέμορφη πόλη, έχει θάλασσα, που δεν έχουμε εμείς στα Τρίκαλα (γελάει). Έχουμε ποτάμι όμως, το Ληθαίο, που τον αγαπάμε γιατί δίνει χρώμα στην πόλη μας. Τον αγαπάμε και για την ιστορία του. Ονομάζεται Ληθαίος γιατί όσοι έπιναν από το νερό του πάθαιναν λήθη.
Στα νερά του Ληθαίου δίδαξε ο Ασκληπιός στους ανθρώπους τη διαδικασία του λουτρού ως έναν βασικό κανόνα υγιεινής. Η Θεσσαλονίκη από μόνη της είναι μια υπέροχη πόλη. Για την ιστορία της. Για τη γεωμορφολογία της. Και για τους ανθρώπους της. Τέλος πιστεύω ότι της αξίζει ένα οδικό δίκτυο που ν’ ανταποκρίνεται στις ολοένα κι αυξανόμενες απαιτήσεις.
Παραμένετε και σήμερα εκπρόσωπος της λαϊκής δεξιάς;
Πιστεύω πως ναι. Τον τίτλο αυτόν τον δημιουργήσαμε και τον επικοινωνήσαμε, θέλοντας να καταδείξουμε ότι η ΝΔ δεν είναι ένα ελιτίστικο κόμμα βιομηχάνων και μεγαλοαστών όπως ήθελε η προπαγάνδα της Αριστεράς, αλλά ένα κόμμα που εκπροσωπεί αγρότες, απλούς εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, μικροεπαγγελματίες και βιοτέχνες, ανθρώπους του μόχθου και της καθημερινότητας.
Πολιτικές κουβέντες γίνονταν στο σπίτι;
Γενικές. Ναι. Χωρίς φόβο αλλά και χωρίς λεπτομέρειες. Και μερικές αόριστου φιλοσοφικού επιπέδου. «Αν δεν ήταν ο κομμουνισμός, ο καπιταλισμός δεν θα έβαζε νερό στο κρασί του». Τόσο ώστε να αναρωτηθώ από μικρή τι είναι αυτά τα συστήματα..
Και η Καλαμαριά των παιδικών σας χρόνων; Ποιες εικόνες θυμάστε;
Η ακτίνα επιτρεπόμενης δράσης δεν ήταν μεγάλη. Πέραν της παραλίας και της πλατείας Σκρα, χωρίς άδεια, ίσα που πηγαίναμε με τα ποδήλατα στο κέντρο. Εκεί ήταν τα δικά μου σύνορα. Αλλά έζησα τα προσφυγικά σπίτια με τις αγκιναριές στους κήπους, τις βραδινές μαγιάτικες βόλτες με τις παρέες της γειτονιάς για να κόψουμε τριαντάφυλλα, αυτοσχέδιες θεατρικές σκηνές κάτω από μια αγαπημένη μουριά, καθημερινές βουτιές στη θάλασσα. Και ψάρια. Και θαλασσινά. Στρείδια και μεγάλα καβούρια, τους «ιταλούς», στα τραπέζια.
Πίνετε γενικά καφέ το πρωί; Και τι είδους καφέ;
Πίνω και καφέ και πιο συγκεκριμένα υποκατάστατο του καφέ αλλά ενίοτε και τσάι. Αυτήν την περίοδο προτιμώ την πορτοκαλάδα, όπως σήμερα (γελάει).
Πως είναι το καθημερινό πρόγραμμα της ημέρας;
Δεν νομίζω ότι διαφέρει πολύ από τους υπόλοιπους συμπολίτες μου. Βέβαια όταν υπάρχει σοβαρή κακοκαιρία τότε μπορεί να δουλέψω, από νωρίς το πρωί μέχρι και αργά το βράδυ…Ο καιρός βλέπετε δεν έχει ωράριο και σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να παρακολουθεί κανείς τις μετεο-εξελίξεις χωρίς διακοπή. Υπήρξαν περιπτώσεις στο παρελθόν όπου έκλεισα και 20ωρο δουλεύοντας
Η Θεσσαλονίκη τι χρειάζεται τα επόμενα χρόνια;
Η Θεσσαλονίκη είναι μια υπέροχη περιοχή με πραγματικές δυνατότητες.
Χρειάζεται αγάπη και φροντίδα από εμάς που ζούμε εδώ.
Και χρειάζεται όλες οι δυνάμεις, παραγωγικές, θεσμοί, φορείς, επιτέλους να συνεννοηθούμε.
Να συμφωνήσουμε, με συμβιβασμούς και με προτεραιότητες, πάντως να συμφωνήσουμε. Και αφού συμφωνήσουμε, να σταματήσουν τα μπρος πίσω και να τελειώνουμε με ταχύτατους ρυθμούς την υλοποίηση όσων αποφασίσαμε, πριν αυτά καταστούν ανεπίκαιρα.
Κι έτσι θα μπορέσουμε να πετύχουμε πολλά σε όλα όσα χρειάζονται, στις υποδομές, στο περιβάλλον, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην καθαριότητα, στην καθημερινότητα.
Για το τέλος τα αυτοδιοικητικά. Πολλοί ξαφνιάστηκαν για το ενδιαφέρον να είστε υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Πώς προέκυψε;
Ξαφνικά, ούτε το σχεδίασα και προφανώς δεν ξύπνησα ένα πρωί και σκέφτηκα να γίνω δήμαρχος της πόλης μου. Είμαι ερωτευμένος με τη Θεσσαλονίκη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Όταν είχα την ανάγκη για περισυλλογή ξεκινούσα από την Άνω πόλη και κατέληγα στην παραλία. Ακόμα και όταν κυβερνητικές ή εργασιακές υποχρεώσεις με κρατούσαν στην Αθήνα δεν εγκατέλειψα ποτέ την πόλη. Κάθε Πέμπτη εδώ. Μόνο οι Θεσσαλονικείς μπορούν να αντιληφθούν αυτή τη μοναδική συναισθηματική σχέση με την πόλη τους,
Ε, λοιπόν το τελευταίο καιρό άρχισα να θυμώνω. Να περπατώ σε σπασμένα πεζοδρόμια, να μελαγχολώ βλέποντας όλη αυτή την εγκατάλειψη, να διαμαρτύρομαι με την δυστοπική εικόνα των απορριμμάτων. Όλα επικοινωνία και δημόσιες σχέσεις. Μια πόλη εγκαταλελειμμένη, αλλά και χωρίς όραμα.
Διαισθάνθηκα πως οι πολίτες της Θεσσαλονίκης διψούν για ένα νέο αφήγημα της πόλης και του ρόλου της, που σήμερα δεν προσφέρεται. Το θέμα της αυτοδιοίκησης δεν είναι κομματικό, είναι κοινωνικό, περιβαλλοντικό, κλιματικό. Είναι η ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στο λαμπερό στερέωμα των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, που ακτινοβολούν πέραν και πάνω από το κράτος που ανήκουν.
Έχεις ασχοληθεί και με το ζήτημα του χρόνου και με το πως οι αρχαίοι κατάφερναν να ζουν χωρίς ρολόγια και χωρίς ημερολόγια. Πού έχεις καταλήξει;
Είναι πραγματικά αδιανόητο. Μιλάμε για μια εποχή, όπου η ζωή ήταν εξίσου πυκνή και ενδιαφέρουσα με την σημερινή στην Αθήνα του 5ου και του 4ου αιώνα π.Χ. Είναι μια πόλη τεράστια, κάτι σαν το Τόκυο της εποχής μας, με 500.000 κατοίκους, και είναι με απόσταση η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου. Με μια ζωή που καθορίζεται από την άμεση δημοκρατία, που σημαίνει ότι ο κάθε πολίτης είναι σε συνεχή δράση. Είτε είναι δικαστής είτε είναι βουλευτής είτε μετέχει σε κάποιο πολιτικό σώμα. Το 1/3 των ελεύθερων Αθηναίων, που είναι γύρω στις 50.000, κατέχει κάθε στιγμή δημόσιο αξίωμα. Όλοι αυτοί πρέπει να συνεδριάζουν, να κανονίσουν τις ώρες που θα βρεθούν, να τα πουν με τους φίλους τους.
Πώς γινόταν αυτό και λειτουργούσε χωρίς ρολόι και ημερολόγιο, ακόμη δεν είμαι σε θέση να το καταλάβω. Σε μια πόλη μάλιστα χωρίς κεντρική εκτελεστική εξουσία, και όπου όλα τα αξιώματα είναι κληρωτά. Γι’ αυτό μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το θέμα του χρόνου, που αρχίζει πάντως από κάποια στιγμή και μετά να τους απασχολεί. Στην τραγωδία ο χρόνος επανέρχεται συνεχώς, ο χρόνος τα καθορίζει όλα, προσωποποιείται, γίνεται Χρόνος με κεφαλαίο. Και οι φιλόσοφοι; Οι φιλόσοφοι έρχονται εκ των υστέρων. Μόνο με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη αρχίζει η φιλοσοφική ενασχόληση με τον χρόνο. Ο χρόνος, λοιπόν είναι ένα θέμα που ενδιαφέρει και την ιστορία και την επιστήμη και την κανονική ζωή των ανθρώπων και φυσικά και τη φιλοσοφία.
Ζήσατε 6 προέδρους του ΠΑΣΟΚ. Θα ήθελα μια σύντομη αποτίμηση για τον καθένα.
Επιλέγω να μιλήσω μόνο για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ανήκει στις σπάνιες εκείνες προσωπικότητες που μπορούν να αλλάξουν τη ροή της Ιστορίας και τη μοίρα της χώρας τους, κάνοντας πιο ανθρώπινη την πορεία του κόσμου.
Με τον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ καταγράφηκαν εσχάτως προβλήματα με αφορμή την απόφασή του να κρατήσει εδώ την έδρα. Τι συνέβη τελικά;
Όσα είχα να πω τα είπα στις δύο ανακοινώσεις μου. Επιτρέψτε μου να μην δαπανήσω ούτε μια επιπλέον λέξη για την απόφαση του κ. Ανδρουλάκη.
Έζησες μουσικά τη δεκαετία του '80…
…Και είμαι ακόμη εκεί εντός εισαγωγικών (γελάει).
Ήταν μία αισιόδοξη και ενδιαφέρουσα δεκαετία: Πώς θα την χαρακτήριζες;
Για μένα είναι η χειρότερη και η καλύτερη εποχή για τη μουσική.
Γιατί;
Γιατί έγιναν τα καλύτερα και τα χειρότερα.
Τα καλύτερα;
Το καλό, γνήσιο new wave, η καλή synth-pop η γέννηση της indie pop, η ανεξάρτητη σκηνή, oι Depeche Mode, οι New Order, οι Pet Shop Boys, οι Smiths και άλλα θρυλικά ονόματα των eighties.
Τα χειρότερα;
Europe, Bon Jovi, όλοι αυτοί οι μιζανπλί. Βέβαια σήμερα το αναιρώ αυτό γιατί τα πράγματα έχουν γίνει ακόμη πιο χάλια. Αυτοί είχαν τουλάχιστον μια νοσταλγία, αλλά ήταν και από εμφάνιση και από μουσική χάλια.
Καλός μαθητής;
Καλός ήμουν. Δε θα έλεγα σπασικλάκι, αλλά ήμουν καλός έως πολύ καλός.
Τι σας άρεσε ως χόμπι τα μαθητικά χρόνια; Μπάλα; Μπάσκετ; Βόλτες;
Μπα, δεν είχα τέτοια. Ήμουν αυτό που λένε κλασσικά φλώρος (γελάει). Γενικά με τη γυμναστική και με αυτά δε τα πήγαινα ποτέ καλά.
Πνευματικά ήταν πιο πολύ τα ενδιαφέροντα;
Μου άρεσε πάρα πολύ το διάβασμα. Και ακόμη μου αρέσει.
Το μεράκι για την πολιτική από πότε υπάρχει;
Αυτό έχει ένα ενδιαφέρον. Το 1976 με τη μεταπολίτευση όταν συζητιόταν το Σύνταγμα της Ελλάδας με είχαν ήδη συνεπάρει τα θέματα της δημοκρατίας και της οργάνωσης του κράτους. Ήμουν 13 χρονών παιδί και έμαθα απέξω το Σύνταγμα της Ελλάδας. Ένας παλιός μου συμμαθητής από το δημοτικό θυμάται ότι είχα και άποψη. Το 1972 όταν τελειώναμε το δημοτικό ο δάσκαλός μας στην τάξη μάς ανέλυε στο μάθημα της Αγωγής του Πολίτη τα πολιτεύματα. Και λέει κάποια στιγμή ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχουμε δημοκρατία. Σηκώνω τότε εγώ θαρραλέα το χέρι μου και του λέω: «Κύριε, κύριε, εγώ νομίζω ότι έχουμε δικτατορία».
Ήταν νομίζω η πρώτη μου πολιτική παρέμβαση (γελάει), απ’ όπου φαίνεται ότι κάτι με τραβούσε προς τα εκεί από μέσα μου. Όμως αυτό που κυρίως πυροδότησε την ενασχόλησή μου με τα πολιτικά ήταν ότι μπήκα σε ένα πανεπιστήμιο, όπου η Αριστερά είχε το μονοπώλιο των ιδεών, επιδεικνύοντας έναν σχεδόν βίαιο ακτιβισμό, στον οποίο εγώ αισθάνθηκα την ανάγκη να αντιδράσω. Αυτό λίγο έως πολύ με οδήγησε να ασχοληθώ με τα πολιτικά και με συνεπήρε.
Γεννημένος στο Πανόραμα. Στο κέντρο του οικισμού μάλιστα. Τι αναμνήσεις υπάρχουν από εκείνα τα χρόνια;
Το Πανόραμα του τότε δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό Πανόραμα. Ήταν ένα μικρό χωριό. Θυμάμαι όμορφες αναμνήσεις και ζεστές ανθρώπινες σχέσεις. Ένα Πανόραμα που στον κεντρικό του δρόμο μπορούσες να δεις ακόμη και αγελάδες (γελάει). Χαρακτηριστικό παιδικό μου βίωμα από εκείνα τα χρόνια οι παραθεριστές του καλοκαιριού, γιατί το Πανόραμα έζησε για δεκαετίες με τους παραθεριστές της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι έρχονταν στην αρχή του καλοκαιριού και έφευγαν με την Διεθνή Έκθεση.
Τότε οι παραθεριστές έπαιρναν μαζί και όλη την οικοσκευή τους, γιατί δεν είχε κανείς την πολυτέλεια να έχει περισσότερα ψυγεία και τηλεοράσεις. Έρχονταν λοιπόν, στην αρχή του καλοκαιριού τα περίφημα τρίκυκλα ή φορτηγάκια που ξεφόρτωναν όλη την οικοσκευή και την ξαναφόρτωναν τον Σεπτέμβριο.
Οι παραθεριστές και οι οικογένειές τους δημιουργούσαν πολύ ζεστές σχέσεις με τους ντόπιους και τους ανθρώπους που τους φιλοξενούσαν. Αυτό γινόταν για δεκαετίες ολόκληρες. Χαρακτηριστικά ήταν και τα ποδήλατα, τα πρώτα σύγχρονα με ταχύτητες, που είχαν βγει τη δεκαετία του ’70, τα δύο θερινά σινεμά «Πανόραμα» και «Νεφέλη» που πρόσφεραν πολιτισμό και ψυχαγωγία κάτω από τ’ αστέρια, αλλά και τα σουτζουκάκια του Τσιτσιρίγκου που για τη γενιά μας ήταν τα πιο νόστιμα σουτζουκάκια που είχαμε γευθεί.
Από κάπου εκείνη την περίοδο έρχεται και το «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια». Τι αισθάνεστε ακούγοντας αυτή τη φράση;
Είχα μια θεωρία, περισσότερο από κομματικό πατριωτισμό θα έλεγα, και όλη αυτή η ιστορία με το ΠΑΣΟΚ, τα ωραία χρόνια και τα πεντοχίλιαρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην αρχή με ενοχλούσε. Γιατί λειτουργούσε σκωπτικά. Στη συνέχεια πήρε την κανονική του διάσταση, η φράση βγήκε από έναν σκηνοθέτη και αποτύπωσε τις συνθήκες της εποχής. Προφανώς έχει εντυπωθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού ότι το ΠΑΣΟΚ έχει συνδεθεί με σωστές μεταρρυθμίσεις, με αύξηση του βιοτικού επιπέδου, με κοινωνική συνοχή. Άρα, ναι ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια. Όχι απλά έτσι, όχι ότι τα ωραία χρόνια έπεσαν από τον ουρανό, αλλά γιατί κάποιοι άνθρωποι εργάστηκαν, γιατί ψηφίστηκαν νόμοι και κάποιοι σήκωναν το χεράκι τους και έβαζαν την υπογραφή τους όταν έρχονταν τα νομοσχέδια στη Βουλή.
Τι άλλαξε τους τελευταίους 17 μήνες στην προσωπική σας ζωή εξαιτίας της δημαρχίας; Συνήθειες; Άσπρισαν τα μαλλιά; Το στομάχι έγινε πιο ανθεκτικό; Ή μήπως σάς κούρασε η καθημερινότητα του δημάρχου;
Νομίζω ότι είναι εμφανές (γελάει). Τα μαλλιά άσπρισαν, παίρνω ενίοτε δύο χαπάκια, ένα για τη χοληστερίνη και ένα για την πίεση (γελάει), καμιά μέρα ξεχνάω να φάω, το στομάχι έχει όντως σκληρύνει λίγο, αλλά είναι ένα ταξίδι για το οποίο πραγματικά κάθε ημέρα χαίρομαι.
Η μαμά εξακολουθεί να τηλεφωνεί το πρωί και να σας δίνει συμβουλές και να σας λέει… «βάλε ζακέτα»;
«Βάλε ζακέτα» όχι, αλλά για συμβουλές σίγουρα. Το πρώτο πρωινό τηλεφώνημα είναι πάντοτε από τη μητέρα μου.
Με προσωπική ή πολιτική συμβουλή;
Πάντα είναι και το ένα και το άλλο.
Για το τέλος η ερώτηση για την ιδεολογία: Αριστερός τι σημαίνει σήμερα;
Σημαίνει ενδιαφέρον για τον διπλανό σου, για την κοινωνία, κυρίως για τους φτωχούς και για τους αδύναμους. Αυτό σημαίνει. Και κυρίως συλλογικότητα. Αν ρωτήσεις τους φίλους μου «τι κάνει αυτός» εγώ είμαι της συλλογικότητας. Κάνω πράγματα με τους δίπλα μου, με τους γύρω μου, με το κόμμα μου, με την οργάνωσή μου. Δεν είμαι του ατομικού.
ΣΧΟΛΙΑ