Δύο εβδομάδες απέμειναν για να τελειώσει το μαρτύριό μας με την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο που δίχασε και δηλητηρίασε την ελληνική κοινωνία. Δεν θέλω να απαριθμήσω τις στρεβλώσεις και τις παρεκτροπές που ζήσαμε. Όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή όλα αυτά προηγήθηκαν των εκλογών της 21ης Μαΐου, οπότε και οι ψηφοφόροι με την ετυμηγορία τους, απάντησαν στον πόλεμο λάσπης κόβοντας τον γόρδιο δεσμό και διαμορφώνοντας ένα νέο σκηνικό ενόψει τις νέας αναμέτρησης της 25^ης Ιουνίου.

Πλέον τα πράγματα έχουν εξορθολογιστεί, οι τόνοι έχουν πέσει και η αντιπαράθεση έχει φύγει από το φως και το σκοτάδι, τους καλούς και τους κακούς, την κόλαση και τον παράδεισο και έχει προσγειωθεί στα γήινα. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο -τόσο απίθανο φάνταζε αυτό πριν τις πρώτες κάλπες- να συζητάμε για την οικονομία και να αντιπαραβάλλουμε τα προγράμματα των κομμάτων, αξιολογώντας τα και με βάση την επιβάρυνση που θα επιφέρει ενδεχόμενη εφαρμογή τους στα ταμεία του κράτους.

Στο δια ταύτα τώρα, τόσο από την δημοσκόπηση που δημοσιεύει σήμερα η «ΜτΚ» όσο και από τις άλλες που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία βδομάδα, συνάγεται πως η ΝΔ κινείται σε τροχιά αυτοδυναμίας και μάλιστα με σχετική άνεση (κοντά στις 160 έδρες). Λογικό θα μου πείτε, καθώς συντρέχουν τρεις λόγοι που ενισχύουν αυτήν την προοπτική:

1. Η απουσία εναλλακτικής πρότασης για πρωθυπουργό και κυβέρνηση. (Όταν η ΝΔ καταγράφει τόση διαφορά από το δεύτερο κόμμα, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση ανατροπής μέσα σε έναν μήνα)
2. Η σιγουριά της νίκης, ωθεί τους αμφιταλαντευόμενους, τους αδιάφορους και όσους αρέσκονται να πηγαίνουν με τον νικητή, να προσφέρουν την… ψήφο τους.
3. Η άψογη, προσεκτική και στοχευμένη εκλογική στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη και το δίλημμα που θέτει στους πολίτες: «είτε αυτοδυναμία είτε νέες εκλογές τον Αύγουστο», τους κάνει να σπεύσουν για να αποφύγουν να χάσουν…τις διακοπές τους.

Το μείζον διακύβευμα της 25^ης Ιουνίου, η επιλογή δηλαδή πρωθυπουργού και κυβέρνησης, θεωρείται τελειωμένο. Έτσι το ενδιαφέρον περιορίζεται στα δευτερεύοντα -αλλά εξαιρετικής σπουδαιότητας- ερωτήματα που παραμένουν ανοιχτά περιμένοντας να τα…κλείσει ο κυρίαρχος λαός με την ψήφο του.

Θα κρατηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ πάνω από το 20% ή θα έχει και νέα πτώση; (Η απάντηση σε αυτό, εκτός των άλλων προδιαγράφει και το μέλλον του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του κόμματος, καθώς σε περίπτωση νέας μείωσης των ποσοστών, θα είναι μονόδρομος η παραίτησή του)

Θα συνεχίσει στο ανοδικό κανάλι το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, ή η ενδεχόμενη επιστροφή ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ θα εξισορροπηθεί από την φυλλορροή προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη των λεγόμενων ακροκεντρώων του ΚΙΝΑΛ;

Θα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις και θα καταφέρουν να υπερβούν το 3% και να εισέλθουν στην Βουλή η ΝΙΚΗ του Δημήτρη Νατσιού και η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου; Μήπως θα κάνει την έκπληξη και η ΜέΡΑ 25 του Γιάνη Βαρουφάκη;

Θα τσιμπήσει κάτι ακόμη το ΚΚΕ του Δημήτρη Κουτσούμπα, και πώς θα αποσοβήσει την διαρροή ψήφων προς τη ΝΙΚΗ και τα άλλα νεοπαγή σχήματα της ακραίας δεξιάς (Σπαρτιάτες, Εμφιετζόγλου, Λατινοπούλου κά), η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου;

Κοντός ψαλμός αλληλούια…

«Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα»...

Τα συγκλονιστικά λόγια του Αλέξανδρου Νικολαΐδη που διαβάσαμε όλοι τον περασμένο Οκτώβρη όταν μάθαμε πως ο Ολυμπιονίκης μας χάθηκε μόλις στα 43 του, γυρίζουν ξανά και ξανά στο μυαλό μου από την ώρα που ξέσπασε ο σάλος του Πνευματικού. Του καθηγητή ιατρικής που προκάλεσε τη δικαιολογημένη οργή σύσσωμης (ελπίζω) της κοινωνίας όταν μίλησε για μία γραμμή που πρέπει να μπαίνει από τους γιατρούς όσον αφορά τις προσπάθειες για θεραπεία καρκινοπαθών σε τελικό στάδιο.

Ο Πνευματικός με καθυστέρηση μίας ημέρας βρέθηκε εκτός ψηφοδελτίων της ΝΔ ενόψει 25^ης Ιουνίου, όμως στην περίπτωση αυτή δε μιλάμε για το γνωστό «τέλος καλό, όλα καλά».

Γιατί το θέμα της δημόσιας υγείας είναι το πρώτο και κυριότερο και μένουν πολλά να αποσαφηνιστούν ως προς τις θέσεις και τις προθέσεις των κομμάτων που διεκδικούν να κυβερνήσουν ή να παίξουν έναν καίριο ρόλο.

Μετά την οικονομία που με μεγάλη καθυστέρηση μπήκε επιτέλους στην προεκλογική ατζέντα, στη δημόσια συζήτηση μπήκε και η δημόσια υγεία και η περίθαλψη. Και δυστυχώς για όσους δεν μπορούν ή δε θέλουν να συζητηθεί το θέμα, τα τρία απανωτά τραγικά περιστατικά με τους ασθενείς να πεθαίνουν λόγω καθυστέρησης του ΕΚΑΒ, έβαλαν το ζήτημα με ορμή επομένως και με μη ελέγξιμο τρόπο και η συζήτηση άναψε για τα καλά...

Το σημείωμα αυτό δεν φτάνει για να αναλύσουμε τι πάει λάθος και τι μπορεί να γίνει και έτσι θα αρκεστώ να πω αυτό που δε σηκώνει αντιρρήσεις. Πώς, δηλαδή, άλλος ο ρόλος του γιατρού, άλλος του ασθενή και των δικών του ανθρώπων και άλλος, εντελώς διαφορετικός, του κράτους.

Ο γιατρός, λοιπόν, δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να αποφασίζει βάσει των λογιστικών είτε του νοσοκομείου του, είτε του ιατρείου του, είτε του ίδιου του κράτους, αλλά πρέπει να ασκεί το λειτούργημά του με βάση τα αποδεκτά πρωτόκολλα της επιστήμης του, η οποία εκ της φύσεώς της μπλέκεται αρμονικά με την ανθρωπιά και προπαντός με βάση τον όρκο του Ιπποκράτη.

Ο ασθενής από την άλλη και η οικογένειά του, έχει δικαίωμα σε μία πλήρη ενημέρωση της κατάστασής του και φυσικά το δικαίωμα να επιλέξει ποιο πρωτόκολλο θεραπείας, ποιο γιατρό, ποιον δρόμο θα πάρει ακόμα και όταν τα πράγματα φαντάζουν ή είναι μη αναστρέψιμα.

Όσο για το κράτος, αυτό οφείλει να παρέχει την καλύτερη δυνατή περίθαλψη στον κάθε άνθρωπο που το ζητά και δεν έχει κανένα δικαίωμα με όρους δημοκρατίας και ανθρωπισμού να παίρνει οποιαδήποτε απόφαση ζωής ή θανάτου για κανέναν από εμάς.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 11.06.2023