Δύο από τα τελευταία εισιτήρια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού όσον αφορά στο άθλημα της κωπηλασίας εξασφάλισαν πριν από λίγες ημέρες ο Θεσσαλονικιός Πέτρος Γκαϊδατζής μαζί με τον συναθλητή του Αντώνη Παπακωνσταντίνου, αλλά και η επίσης Θεσσαλονικιά Ζωή Φίτσιου μαζί με την Μιλένα Κοντού στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών ανδρών και γυναικών αντίστοιχα. 

Ο δρόμος για το Παρίσι δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα και αμφότερα τα πληρώματα χρειάστηκε να παλέψουν μέχρι τέλους και τελικά να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο εισιτήριο μέσω της προολυμπιακής ρεγκάτας στη Λουκέρνη.

Πλέον, βρίσκονται στο κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά, όπου πραγματοποιούν το βασικό στάδιο της προετοιμασίας τους μετά από ένα διάστημα ξεκούρασης και περισυλλογής, και στα τέλη Ιουνίου θα αναχωρήσουν για τη Γαλλία, όπου θα παραμείνουν σε μια περιοχή έξω από το Παρίσι για να ολοκληρώσουν την προετοιμασία τους και να συνηθίσουν τις συνθήκες εκεί.

Μπορεί το άγχος σε τέτοιες περιπτώσεις να «χτυπάει» κόκκινο και η δίψα για ένα μετάλλιο να είναι μεγάλη, ωστόσο, ο Πέτρος Γκαϊδατζής και η Ζωή Φίτσιου έχουν μάθει να κάνουν ένα βήμα τη φορά και να βλέπουν κάθε στόχο ξεχωριστά.

Οι δύο πρωταθλητές μίλησαν στη «ΜτΚ» για το όνειρο της Ολυμπιακής πρόκρισης που πραγματοποιήθηκε, τις προσωπικές θυσίες και την σκληρή δουλειά που απαιτούνται σε επίπεδο πρωταθλητισμού, ενώ έβαλαν τον πήχη ακόμα ψηλότερα, στοχεύοντας σε ένα Ολυμπιακό μετάλλιο.

Πέτρος Γκαϊδατζής: Ρίσκαρε την ιατρική και τον δικαίωσε η Ολυμπιακή πρόκριση

«Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Νομίζω ότι ήταν ένας απλά ένας αγώνας, αν και στην πραγματικότητα δεν ήταν ένας αγώνας, αλλά ο αγώνας που μας έδωσε την Ολυμπιακή πρόκριση» σχολιάζει ο Θεσσαλονικιός Πέτρος Γκαϊδατζής, που δεν μπορεί να πιστέψει ότι ένα παιδικό του όνειρο θα γίνει πραγματικότητα.

Ξεκίνησε να ασχολείται με την κωπηλασία σε ηλικία 13 ετών στον Ναυτικό Αθλητικό Όμιλο Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης, στον οποίο ανήκει έως σήμερα. Δεν ήταν «έρωτας με την πρώτη ματιά», όπως παραδέχεται. «Δεν με ενθουσίασε στην αρχή η κωπηλασία. Ξεκίνησα τον Ιανουάριο και δεν έμπαινα για καιρό στη βάρκα. Όταν επέστρεψα μετά τις καλοκαιρινές διακοπές και μετά από παρότρυνση της μητέρας μου είπα να δώσω στο άθλημα μια δεύτερη ευκαιρία. Αυτό ήταν: Ο ‘έρωτας’ αναπτύχθηκε σταδιακά και ιδίως από την στιγμή που μπήκα στη βάρκα», λέει και προσθέτει πως «αν και μικρός είχα ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και το βόλεϊ, τελικά η κωπηλασία ήταν αυτή που με κέρδισε. Ίσως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στην κωπηλασία μπορείς να διακριθείς εάν δουλέψεις σκληρά και προπονείσαι καθημερινά. Προφανώς βοηθάει και το ταλέντο, αλλά δεν είναι το απαραίτητο συστατικό. Στο ποδόσφαιρο, εάν δεν έχεις ταλέντο, δεν μπορείς να προχωρήσεις».

Σε ηλικία 16 ετών κατέκτησε το πρώτο του μετάλλιο, χρώματος ασημένιου, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και αυτό του έδωσε μια έξτρα ώθηση «γιατί άρχισα να βλέπω ότι μπορώ», όπως παραδέχεται. Ένα χρόνο αργότερα πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι της Εθνικής ομάδας σε ηλικία 17 ετών και συμμετείχε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων, όπου μαζί με τον συναθλητή του κατέκτησαν την 6η θέση. Μπορεί να μην ανέβηκε στο βάθρο, αλλά ένα χρόνο αργότερα, ωστόσο, έφυγε «νικητής». «Η 6η θέση έδινε τότε το άνευ. Έτσι, μπόρεσα να συνεχίσω και στην Γ’ Λυκείου να ασχολούμαι καθημερινά με την κωπηλασία, καθώς είχα εξασφαλίσει την είσοδό μου στο πανεπιστήμιο».

Ο 24χρονος Πέτρος δηλώνει περήφανα ότι «είμαι φοιτητής στην Ιατρική Θεσσαλονίκης. Έχω ολοκληρώσει το τρίτο έτος των σπουδών μου και μου αρέσει πολύ η σχολή μου. Θέλω να την ολοκληρώσω». Ωστόσο, το… όνειρο της ιατρικής έχει μπει για την ώρα στον «πάγο», καθώς «από το 2021 και μετά αφοσιώθηκα στην προετοιμασία μου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με αποτέλεσμα να ‘παγώσω’ τη φοίτησή μου στη σχολή πάνω που βρήκα ρυθμό. Δεν πειράζει, όμως. Θα συνεχίσω από Σεπτέμβριο. Η κωπηλασία και γενικότερα η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό μού έχουν μάθει να είμαι πολύ πειθαρχημένος», σημειώνει.

Η προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία και η πρόκριση στη μεγάλη διοργάνωση του Παρισιού δεν ήρθε στην πρώτη φάση, αλλά στη δεύτερη. «Δεν καταφέραμε να προκριθούμε μέσω του παγκοσμίου πρωταθλήματος πέρυσι και έτσι είχαμε μία ακόμα ευκαιρία μέσω της Ολυμπιακής ρεγκάτας, όπου δίνονταν μόνο δύο εισιτήρια. Πέρυσι ήμασταν άτυχοι στο παγκόσμιο, αλλά φέτος τα καταφέραμε», λέει και συμπληρώνει πως «εκείνος ο αποκλεισμός μάς πείσμωσε περισσότερο και θεωρώ ότι είναι καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Επίσης, έχει συμβεί και σε προηγούμενες Ολυμπιάδες, πληρώματα που παίρνουν από νωρίς την πρόκριση να επαναπαύονται».

Η ανυπομονησία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι μεγάλη όσο περνούν οι μέρες. «Θεωρώ ότι μπορούμε να είμαστε μέσα στα καλύτερα πληρώματα και να διεκδικήσουμε επάξια ένα μετάλλιο. Και τα τρία μετάλλια θα κριθούν στις λεπτομέρειες, γιατί τα πέντε πρώτα πληρώματα είμαστε πολύ κοντά στους χρόνους», δηλώνει και δεν κρύβει ότι σκέφτεται τον εαυτό του Ολυμπιονίκη.

Ζωή Φίτσιου: Το πάθος για την κωπηλασία υπερνικά όλα τα εμπόδια

Η Ζωή Φίτσιου μαζί με την Μιλένα Κοντού δουλεύουν εντατικά από το 2021 με απώτερο στόχο την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή ήρθε πριν από λίγο καιρό με την 28χρονη Θεσσαλονικιά αθλήτρια του Ναυτικού Ομίλου Μαυροχωρίου Καστοριάς να μιλάει για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο δρόμο προς το Παρίσι, αλλά και τη χαρά της πρόκρισης. «Τώρα αρχίζουμε σιγά-σιγά να το συνειδητοποιούμε», παραδέχεται και εξηγεί ότι: «Ήταν μεγάλη η ένταση και έντονα τα συναισθήματα μέχρι να φτάσουμε και να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε…».

Επόμενος στόχος; «Το επόμενο όνειρο είναι να ανέβουμε στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων. Μπορούμε να τα καταφέρουμε, αλλά το ζητούμενο είναι να είμαστε ευχαριστημένες από εμάς τις ίδιες. Θα κάνουμε την προσπάθειά μας και θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό», ωστόσο, όπως λέει «προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και πολύ. Θέλω να είμαι ήρεμη μέχρι τους Αγώνες. Αυτή ήταν και η συμβουλή του προπονητή μας, εξάλλου».

Η γεννηθείσα στη Θεσσαλονίκη Ζωή ξεκίνησε την ενασχόλησή της με την κωπηλασία σε ηλικία 12 ετών, ωστόσο, δεν ασχολείται από τότε συνεχόμενα με το άθλημα, καθώς στα 17-18 της έκανε ένα διάλειμμα, προκειμένου να διαβάσει για τις πανελλήνιες. «Δεν υπήρχε τότε το άνευ μέσω κάποιας επιτυχίας, με αποτέλεσμα να αφήσω για λίγα χρόνια την κωπηλασία και να αφιερωθώ στα μαθήματα». Τα αποτελέσματα των πανελληνίων την βρίσκουν φοιτήτρια στην πόλη της στο τμήμα Νηπιαγωγών, το οποίο και τελείωσε. Παράλληλα, άρχισε πάλι την ενασχόλησή της με την κωπηλασία, ούσα πιο ώριμη πλέον, αφού όπως λέει «πήρα τον χρόνο μου και μετά αφιέρωνα περισσότερο ποιοτικό χρόνο στο άθλημα, ενώ παράλληλα εργαζόμουν».

Το… όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων επανήλθε στην σκέψη της Ζωής το 2019. Τότε ήταν που προσπάθησε να πάρει την πρόκριση για τη διοργάνωση του Τόκιο, αλλά αν και έφτασε πολύ κοντά δεν τα κατάφερε. Πέντε χρόνια αργότερα, έχοντας πλέον περισσότερη εμπειρία και έχοντας προετοιμαστεί ακόμα καλύτερα μπήκε το νερό στο αυλάκι. «Το να φτάσεις μέχρι εκεί σημαίνει ότι έχεις ξεπεράσει κατά πολύ τα όριά σου. Χρειάζεται πολλή υπομονή, ψυχική δύναμη και πάθος για να αντέξεις».

Ερωτηθείσα για το από πού αντλεί αυτά τα στοιχεία, υπογραμμίζει πως «αγαπάω αυτό που κάνω, το κάνω με ανιδιοτέλεια και αγάπη. Σίγουρα υπάρχουν δύσκολες στιγμές, οι οποίες με ζορίζουν και μπορεί να ξεχνάς κάποιες φορές από την κούραση το πάθος σου, αλλά είναι πολύ λίγες και φεύγουν πολύ γρήγορα», ενώ όσον αφορά στις θυσίες που χρειάστηκε να κάνει, σημειώνει: «Δεν θα έλεγα ότι έχω κάνει θυσίες, αλλά ότι έχω κάνει κάποιες συγκεκριμένες επιλογές. Έχω επιλέξει αυτόν τον τρόπο ζωής. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Όπως ένας εργαζόμενος δίνει τον δικό του αγώνα, έτσι και εμείς δίνουμε τον δικό μας, αν και δυστυχώς για την Πολιτεία δεν θεωρούμαστε εργαζόμενοι».

Η κωπηλασία είναι ένα από τα αθλήματα που στη χώρα μας θεωρούνται ερασιτεχνικά, με αποτέλεσμα να τίθεται συχνά θέμα βιοπορισμού για τους αθλητές. «Δεδομένου ότι μένουμε γύρω στις 300 μέρες τον χρόνο στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο στον Σχινιά, πώς να εργαστούμε; Αυτό δυσκολεύει πολλές φορές τη ζωή μας. Η ομοσπονδία μάς παρέχει στέγη και φαγητό, αλλά τα υπόλοιπα καλούμαστε να τα καλύψουμε εμείς. Εκεί έρχεται το πάθος, που πολλές φορές σου δίνει έξτρα ώθηση συν τις χορηγίες που παίρνουμε κάποιες φορές από την Ολυμπιακή Επιτροπή ή από συγκεκριμένα Ιδρύματα», λέει η Ζωή και καταλήγει πως «είμαστε λίγο σαν αφανείς ήρωες».