Εάν υπάρχει ένας κλάδος που τ’ ακούει και λειτουργεί ως άλλος σάκος του μποξ για κάθε μα κάθε δυσάρεστο της καθημερινότητάς μας, είμαστε εμείς οι δημοσιογράφοι. Εμείς «φταίμε» για τα μνημόνια, εμείς «φταίμε» για την ακρίβεια, εμείς «φταίμε» για τις ουρές στις εφορίες, εμείς «φταίμε» για το μποτιλιάρισμα, εμείς «φταίμε» για το εάν πάει ο Μπάμπης στο φούρνο και δεν έχει το χωριάτικο που παίρνει συνήθως και έχουν μείνει μόνο μπαγκέτες.

Οι κατηγορίες που μας αποδίδονται είναι καθημερινές και μακριά από μένα να υπερασπιστώ συλλήβδην κάθε λάθος, παράλειψη -εσκεμμένη ή μη- που κάνουμε. Άλλωστε, εφόσον πιστεύουμε πως ασκούμε λειτούργημα κι όχι ένα ακόμη επάγγελμα, καλά κάνουν και μας μαλώνουν, έστω κι αν μόνο τη δολοφονία του Κένεντι δε μας έχουν χρεώσει. Και η κριτική γίνεται πάντοτε με κύρια κατηγορία την «αποσιώπηση γεγονότων». Τώρα, όμως, μάθαμε πώς δουλειά μας δεν είναι να αποκαλύπτουμε, να αναλύουμε, να καταγράφουμε, αλλά να αποσιωπούμε την αλήθεια.

Αναφέρομαι φυσικά στην πρωτοφανή ανακοίνωση των ξενοδόχων της Θεσσαλονίκης που επιτίθενται στα μέσα ενημέρωσης λέγοντας πως τους έχουν καταστρέψει τη δουλειά γιατί γράφουν και λένε για την επιδημιολογική κατάσταση της πόλης και της χώρας! Κι εκεί που νόμιζα πώς τα έχω δει όλα, αυτό, όπως λένε και οι νεαροί, με ξεπερνά!

Δηλαδή για τον κ. Μανδρίνο και τους λοιπούς του δ.σ. της Ένωσης Ξενοδόχων της Θεσσαλονίκης που κατηγορούν τα ΜΜΕ πώς παρέχουν ιδιαίτερη προβολή στην –κάκιστη- κατάσταση της πόλης όσον αφορά τη μάχη με τον COVID-19, το πρόβλημα δεν είναι ούτε το 50% των ανεμβολίαστων συμπολιτών μας, ούτε η απουσία ελέγχων στη διασκέδαση –ειδικά τη νυχτερινή- ούτε το γεγονός πώς έχουν ακυρωθεί μέχρι και τα έκτακτα χειρουργεία κι αν κάποιος συμπολίτης μας τρακάρει ή πάθει κρίση σκωληκοειδίτιδας θα πάει σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, ούτε οι χαροκαμένοι συγγενείς, ούτε οι διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ, ούτε οι κατάκοποι γιατροί και νοσηλευτές που έχουν δυο χρόνια να κοιμηθούν σαν άνθρωποι.

Το πρόβλημά τους είναι όχι πώς συμβαίνουν τα παραπάνω, αλλά ότι έχουμε το θράσος οι δημοσιογράφοι να τα λέμε και να τα γράφουμε, ενοχλώντας τον κ. Μανδρίνο και τους «συναδέλφους» του που εξέδωσαν αυτή την εξοργιστική ανακοίνωση. Κι αν τα όσα σας ανέφερα θεωρείτε πώς δεν δικαιολογούν τους χαρακτηρισμούς που αποδίδω, θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα από όσα λένε παρακάτω οι ξενοδόχοι. «Επειδή όμως τα άψυχα νούμερα συνοδεύονται από τις οικογένειες εργαζομένων που έχουν να ταΐσουν στόματα, τους παρακαλούμε να σταματήσουν να πουλάνε από εδώ τον ανθρώπινο πόνο». Δεν ξέρω ειλικρινά τι να πρωτοσχολιάσω και πώς να βάλω τις σκέψεις μου στο χαρτί χωρίς να αφήσω τον –απόλυτα αιτιολογημένο- θυμό μου να με τυφλώσει. Δέχομαι, λοιπόν, πως ο κλάδος του τουρισμού μαζί με εκείνους του λιανεμπορίου αλλά και της εστίασης, είναι οι μεγάλοι χαμένοι της πανδημίας. Όμως, από την οικονομική κατάρρευση (η οποία σημειωτέον προοιωνιζόταν αλλά στην πράξη δεν ήρθε, αφού την σεζόν που μας πέρασε δούλεψε ολόκληρος ο κλάδος με κέρδη που ξεπέρασαν κι αυτά του ’19, χώρια την κρατική και ευρωπαϊκή στήριξη), μέχρι να χαρακτηρίζουμε τους 19.000 νεκρούς και τους 700+ διασωληνωμένους «άψυχα νούμερα», υπάρχει χάσμα ανάλογο με εκείνο που χωρίζει τον άνθρωπο από εκείνον που νοιάζεται μόνο για την... πάρτη του.

Και για να τελειώνουμε, δουλειά των δημοσιογράφων είναι αφενός να καταγράφουν, αφετέρου να δίνουν ό,τι μπορούν στη μάχη που είναι ζωής και θανάτου. Είτε αρέσει, λοιπόν, στους ξενοδόχους σήμερα, στους εστιάτορες αύριο, σε όσους έχουν εμπορικά κέντρα ή μπουζουκσίδικα, αυτή τη στιγμή η χώρα είναι σε πένθος, η Θεσσαλονίκη σε ακόμη μεγαλύτερο και απαιτείται απ’ όλους σύνεση, υπομονή αλλά και σεβασμός.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 12.12.2021