Οι ηγέτες Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας και Ρουμανίας κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι τέσσερις χώρες θα μπορούσαν να συνδιοργανώσουν το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου του 2030. Πολύ ωραίο δεν ακούγεται; Καλό θα ήταν να εξετάσουμε και κατά πόσο μπορεί να είναι και αληθινό.

Τα δικά μας χάλια, τα ποδοσφαιρικά, τα γνωρίζουμε πολύ καλά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δείχνουμε την παραμικρή διάθεση να τα αντιμετωπίσουμε. Αλλά και οι άλλες χώρες δεν πάνε πίσω.

Η ρουμανική λίγκα ταλανίζεται τόσο από οικονομικά προβλήματα, όσο και από κρούσματα βίας.

Η Σερβία έχει χαρακτηριστεί από διεθνή ΜΜΕ ως η τελευταία χώρα που θα ήθελε να κάνει καριέρα ένας ποδοσφαιριστής, ενώ η ΟΥΕΦΑ έχει προειδοποιήσει τους Σέρβους ότι θα τους πετάξει έξω από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις εξαιτίας των επαναλαμβανομένων κρουσμάτων ρατσιστικών συνθημάτων.

Στη Βουλγαρία, από το 2003 μέχρι το 2015 είχαν δολοφονηθεί 15 ιδιοκτήτες και πρόεδροι συλλόγων, ενώ σύμφωνα με αποκάλυψη του WikiLeaks, Αμερικανός διπλωμάτης είχε ισχυριστεί το 2010 ότι μετά την κατάρρευση του Κομμουνισμού στη χώρα, το ποδόσφαιρο αποτέλεσε το όχημα για παράνομο στοιχηματισμό, στήσιμο αγώνων, ξέπλυμα χρήματος και φορολογικές παραβάσεις.

Τον χορό της διαφθοράς του ποδοσφαίρου, πάντως, τον σέρνει η ίδια η ΦΙΦΑ. Αν η παγκόσμια ομοσπονδία κρίνει συμφέρουσα την ανάθεση της διοργάνωσης στις τέσσερις βαλκανικές χώρες, θα το πράξει χωρίς δεύτερη σκέψη. Για να συμβεί, βέβαια, αυτό, θα πρέπει να υπάρχουν γήπεδα που πληρούν τις προϋποθέσεις διεξαγωγής αγώνων Μουντιάλ. Αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα υπάρχει μόνο το ΟΑΚΑ, αν και κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι μέχρι το 2030 δεν θα έχει καταρρεύσει. Υπό δρομολόγηση βρίσκονται τα νέα γήπεδα ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, που όμως οριακά θα διαθέτουν την απαραίτητη χωρητικότητα.

Μία τέτοια εξέλιξη θα γεννούσε ευκαιρίες αποφέροντας έσοδα στις διοργανώτριες χώρες, αρκεί η διαχείριση της προετοιμασίας να είναι συνετή. Αυτό αποκλείεται. Τελεία και παύλα.

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, μία ολόκληρη χώρα βυθίστηκε ακόμη περισσότερο στην κρίση, επειδή ήθελε να χτίσει γέφυρες για να εντυπωσιάσει τους «αθάνατους» της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, προσλάμβανε δεξιά κι αριστερά ημέτερους, της ξέφυγε απελπιστικά ο προϋπολογισμός και στο τέλος άκουσε με μεγάλη υπερηφάνεια τον πρόεδρο της ΔΟΕ Ζακ Ρογκ να αναφωνεί «Ιφκαριστούμε η Ατίνα, ιφκαριστούμε η Ιλάντα». Αυτό ήταν όλο. Το 2000 οι Αυστραλοί είχαν κατασκευάσει λυόμενα στάδια και στο τέλος το πρόσημο ήταν θετικό, εδώ έχουμε Ολυμπιακές εγκαταστάσεις να χορταριάζουν και να ρημάζουν.

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είπε χθες από τη Βάρνα ότι «θα επεξεργαστούμε ακόμη περισσότερο την ιδέα». Πολύ καλά, λοιπόν. Ας την επεξεργαστούμε κι ας την απορρίψουμε, μιας και ήδη πέτυχε τον επικοινωνιακό σκοπό της, δηλαδή να προβάλλει το πνεύμα συνεργασίας στα Βαλκάνια. Αλλά μέχρι εκεί. Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.