Ομφαλοσκοπώντας με αφορμή το μετρό και το χάος που προκάλεσε η μυστηριώδης πρόταση για τη μετονομασία δύο σταθμών του μετρό στην Αθήνα, κατέληξα ότι εμείς εδώ στα βόρεια θα μπορούσαμε να ανοίξουμε τον καυγά για τα ονόματα ακόμη και πριν αντικρίσουμε συρμό. 

Τουλάχιστον οι νότιοι έχουν και μετρό και στάσεις και μαλώνουν ανέξοδα με το μέσο σε πλήρη λειτουργία, γιατί δεν θέλουν στα καλά καθούμενα να αλλάξουν όνομα στις στάσεις τους. Χώρια που ενεπλάκη στο θέμα και το όνομα ενός ανθρώπου ο οποίος στο σύντομο πέρασμά του από αυτή τη ζωή, απέδειξε ότι διόλου δεν ήθελε να ανακατεύεται με τα πίτουρα.

Εδώ πάνω είμαστε ακόμη στη φάση να βγάζουμε άναρθρες κραυγές αγωνίας για το τι θα απογίνουν οι καταστηματάρχες που κάποια στιγμή θα γειτονέψουν με το μετρό κι έχουν ονομαστεί μετρόπληκτοι τα τελευταία δέκα χρόνια. Εκτός από την οικονομική καταστροφή -όσοι αντέξουν ίσως ρεφάρουν κάποτε- πιο πολύ τους πειράζει που τους πλήττει ένα έργο-χελώνα κι έχουν φυλακιστεί οι επιχειρήσεις τους στη λαμαρινούπολη.

Κι εκεί ακριβώς μας έδωσε τροφή για σκέψη ένα κείμενο που δημοσιεύεται στο ένθετο Ταξίδια που φιλοξενεί η «ΜτΚ» για την περίπτωση της Μελβούρνης, στην οποία προσφάτως έγιναν έργα επέκτασης και βελτίωσης του προϋπάρχοντος δικτύου μετρό.

Εκεί λέει, μία Αυστραλέζα καλλιτέχνης ανέλαβε να μετατρέψει το χώρο γύρω από το εργοτάξιο σε μία ξεχωριστή έκθεση, βάφοντας τους τοίχους και φτιάχνοντας έναν εικονικό συρμό με παράθυρα από όπου οι διερχόμενοι μπορούσαν να παρακολουθούν τις εργασίες χωρίς να ενοχλούν. Αμέσως επανήλθα στην πραγματικότητα, σκεπτόμενη ότι στη Θεσσαλονίκη θα διαφωνούσαμε στην επιλογή του καλλιτέχνη, θα κολλούσαμε στο φύλο του, ίσως και να ανακαλύπταμε ότι μικρός έδωσε το παρόν σε φεστιβάλ συγκεκριμένης πολιτικής νεολαίας κι αυτό τον χρωμάτισε πολιτικά. Μετά θα μας πείραζε ο εικονικός τοίχος και θα είχαμε διαξιφισμούς για το ύψος και το πλάτος των παραθύρων. Παραδοσιακά ή κουφώματα αλουμινίου, ιδού η απορία.

Δεν θα με εξέπληττε και η παρέμβαση κάποιας μη κυβερνητικής οργάνωσης που θα υπερασπιζόταν το δικαίωμα των εργαζομένων να εργάζονται χωρίς… κοινό. Είναι ξεκάθαρο. Η Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να το κάνει όπως η Μελβούρνη. Όχι μόνο το μετρό, αλλά οτιδήποτε θα την πάει μπροστά. Χωρίς να θέλω να ακουστώ μίζερη θα έλεγα ότι απέχει παρασάγγας και από το Βερολίνο, με το οποίο την παραλλήλισε το ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» για τις ανάγκες μιας πολύ ενδιαφέρουσας ημερίδας που έγινε στο λιμάνι.

Το ξέρει όμως ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να τον βρει τον τρόπο της και να κινήσει και τη δική της χείρα, συνεπικουρώντας την Αθηνά και όχι καταδιώκοντας την Αθήνα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Σεπτεμβρίου 2019