Έφυγε από τη ζωή σήμερα λίγο μετά τις 06.00 το πρωί ο γνωστός σκηνοθέτης Σταύρος Τσιώλης σε ηλικία 82 ετών. Η ανακοίνωση του θανάτου του έγινε μέσα από την επίσημη σελίδα του στο Facebook.

«Σήμερα Τρίτη 23 Ιουλίου, στις 6.10 το πρωί ο αγαπημένος μας πατέρας φίλος και αδελφός Σταύρος Τσιώλης ταξίδεψε στους ουρανούς, πέταξε προς έναν άλλο πολύχρωμο γαλαξία, ένα καλύτερο κόσμο όπου οι ψυχές χαίρονται το λίκνισμα των αστεριών και δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσεύχονται για όλους και όλα τα μικρά και ταπεινά πράγματα που αγάπησαν σ΄αυτή τη ζωή... μόνο λύπη γι όλα αυτά που μας χώρισαν και άγια τύχη γι όλα αυτά που ένωσαν» αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ανάρτηση.

Ο Σταύρος Τσιώλης σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου στην Αθήνα και από το 1958 δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη σε 54 ταινίες, πολλές από τις οποίες της Φίνος Φιλμ.

Η πρώτη δική του ταινία, η οποία βασίστηκε και σε δικό του σενάριο ήταν Ο μικρός δραπέτης για τη Φίνος Φιλμ το 1968. Το 1970 έκανε διεθνή επιτυχία με την ταινία Κατάχρησις Εξουσίας. Κατόπιν εγκατέλειψε τον κινηματογράφο για μια δεκαπενταετία και επανήλθε το 1985 με ταινίες που έκαναν ιδιαίτερη επιτυχία.

Η ταινία του Μια Τόσο Μακρινή Απουσία απέσπασε έξι πρώτα βραβεία στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης 1985 ενώ οι Ακατανίκητοι Εραστές το 1988 παίχτηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.

Οι ταινίες του έχουν ένα ιδιαίτερα προσωπικό στιλ καθώς βασίζονται στο λεπτό χιούμορ, τους αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους και τη χρήση, πολλές φορές, ερασιτεχνών ηθοποιών. Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα σενάριά του αποτελεί η περιπλάνηση, αρκετές φορές στον τόπο καταγωγής του, την Αρκαδία. Σε πολλές ταινίες του χρησιμοποίησε ως πρωταγωνιστή τον Αργύρη Μπακιρτζή.

Τα τέλη του 2015 ο Σταύρος Τσιώλης ανακοίνωσε την προσπάθεια γυρίσματος της νέας του ταινίας Γυναίκες που περάσατε από εδώ, που θα γίνει με χρηματοδότηση crowdfunding που κλείνει την τριλογία «Γυναίκες» (μετά το Παρακαλώ Γυναίκες, μην κλαίτε και Ας περιμένουν οι Γυναίκες).

Φιλμογραφία

Ως σκηνοθέτης ο Σταύρος Τσιώλης δούλεψε τις παρακάτω ταινίες:

Ο μικρός δραπέτης (1969)

Πανικός (1969)

Ζούγκλα των πόλεων (1970)

Κατάχρησις εξουσίας (1971)

Μια τόσο μακρινή απουσία (1985)

Σχετικά με το Βασίλη (1986)

Ακατανίκητοι εραστές (1988)

Έρωτας στη Χουρμαδιά (1990)

Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε (1992)

Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά (1996)

Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998)

Φτάσαμεε! (2004)

Θεατρικά

Τα έργα του για το θέατρο έχουν καταγραφεί στο βιβλίο «Θεατρικά» και είναι:[7]

«Τα κοκκινομπλέ πατίνια» (2006)

«Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστορία του Σταθμού Λαρίσης» (2011)

«Η πόρτα» ή «Ο σωρός των φασολιών» (2012)

«Η δημοπρασία»

«Η γυναίκα του αστροναύτη»

To Υπουργείο Πολιτισμού και φορείς της Θεσσαλονίκης για την απώλειά του 

Θλίψη σκόρπισε ο χαμός του γνωστού δημιουργού στους ανθρώπους του κινηματογράφου και ευρύτερα του πολιτισμού.

Στο συλλυπητήριο μήνυμά του το Υπουργείο Πολιτισμού χαρακτηρίζει τον Σταύρο Τσιώλη «σπουδαίο και πολυβραβευμένο δημιουργού» που είχε υπηρετήσει την ελληνική κινηματογραφία «με αφοσίωση και πάθος», όπως τονίζει. «Ήταν ένας γλυκός άνθρωπος, ευγενής, πολύ αγαπητός στον κόσμο της ελληνικής κινηματογραφίας. Είχε χιούμορ και συνήθιζε να αυτοσυστήνεται ως Αρκάς, θυμίζοντας συχνά και σε όλους την καταγωγή του. Ο Σταύρος Τσιώλης, έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα ως βοηθός σκηνοθέτης στα στούντιο της Φίνος Φιλμ. Την εποχή της μεγάλης λάμψης του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου γύρισε εκεί τις πρώτες του ταινίες, διαμορφώνοντας το ιδιαίτερο, προσωπικό του ύφος. Είναι ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Αγάπησε και ανέδειξε τους ερασιτέχνες ηθοποιούς και την αυθεντικότητά τους, ενώ γεφύρωσε την αμεσότητα και τη λαϊκότητα της λεγόμενης εμπορικής ταινίας με τις ανησυχίες και αναζητήσεις του καλλιτεχνικού κινηματογράφου. Δημιούργησε ένα προσωπικό είδος κωμωδίας, στο οποίο αποτύπωσε τη λατρεία του για τις γυναίκες, τις αντρικές παρέες και τους λαϊκούς μύθους. Αυτά τα ιδιαίτερα στοιχεία της κινηματογραφικής γραφής του τα συνδύασε με τη λαϊκή μουσική αλλά και την περιπλάνηση στο ελληνικό τοπίο, το οποίο κινηματογράφησε με αισθαντικότητα. Η απώλειά του είναι για τον ελληνικό κινηματογράφο «Μια Τόσο Μακρινή Απουσία», αναφέρει το κείμενο του ΥΠΠΟΑ τονίζοντας πως η υπουργός Λίνα Μενδώνη εκφράζει στους οικείους του και στην κινηματογραφική οικογένεια τα θερμά της συλλυπητήρια.

Ομοίως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποχαιρετά τον «αγαπημένο φίλο» του με την ακόλουθη ανακοίνωση: «Αρκάς στην καταγωγή και την ψυχή, έκανε μέσα από το σινεμά και το Φεστιβάλ, σπίτι του τη Θεσσαλονίκη κι εμείς τον νιώθαμε πάντα, δικό μας άνθρωπο. Θα μάς λείψει το ξεχωριστό του στυλ, τα προσωπικά, γεμάτα χιούμορ και αυτοσχεδιασμούς, ψυχογραφήματά του, οι κινηματογραφικές περιπλανήσεις του με συνοδοιπόρους καθημερινούς ανθρώπους. Στις ταινίες του ύμνησε την αντροπαρέα, τις γυναίκες, το μεθύσι της ζωής. Το σινεμά του ήταν γεμάτο ποιητικές στιγμές, αυθορμητισμό, μαγικές συναντήσεις, σουρεαλισμό. Η απώλειά του είναι μεγάλη. Στην οικογένειά του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια».

Τέλος, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος εκφράζει τη βαθιά του θλίψει για την απώλεια του δημιουργού, «ενός σπουδαίου σκηνοθέτη και σεναριογράφου, το έργο του οποίου σημάδεψε τον νέο ελληνικό κινηματογράφο με το ξεχωριστό του στυλ», όπως σημειώνει η ανακοίνωση του οργανισμού. Υπενθυμίζεται εξάλλου ότι το 2016 ανέβηκε στο ΚΘΒΕ η παράσταση του «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ», σε σκηνοθεσία Ταξιάρχη Χάνου, στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Σε δήλωσή του ο καλλιτεχνικό διευθυντής του ΚΘΒΕ Γιάννης Αναστασάκης επισημαίνει: «Χάσαμε έναν τολμηρό κινηματογραφιστή που αγαπήσαμε πολύ. Οι ταινίες του λάμπουν από τη δική του αθωότητα, το ιδιότυπο χιούμορ του, την αγάπη του για τον άνθρωπο. Διάλεξε να φωτίσει τα "μικρά", αυτά που προσπερνάμε όλοι οι υπόλοιποι, με μια βαθιά προσωπική ματιά. Και μας συγκίνησε. Και μας έκανε να χαμογελάσουμε. Και μας σκλάβωσε με την αγνή ματιά του. Χάσαμε ένα φίλο. Συλλυπητήρια στους δικούς του. Κατερίνα, κουράγιο. Ο πατέρας σου ήταν σπουδαίος σε όλα του.»