Στο καθημερινό κυνήγι της ουράς μας, ξεχνάμε.

Ξεχνάμε τα ουσιώδη. Αυτά που αν δεν υπήρχαν, δεν θα υπήρχαμε. Αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή. Γι’ αυτό είναι οι γιορτές. Για να προλάβουμε να τα θυμηθούμε. Για να ασχοληθούμε με όλα όσα βάζουμε στην άκρη. Γιατί η μέρα έχει μόνο 24 ώρες, γιατί τα πράγματα δυσκόλεψαν, γιατί η ζωή έχει σκληρύνει. Δεν μας κρίνει κανείς.

Υπάρχουν όμως πράγματα, καταστάσεις και άνθρωποι που δεν θα περιμένουν. Γιατί δεν μπορούν. Πολύ θα το ήθελαν, αλλά δεν έχουν το χρόνο. Στο δρόμο γι’ αυτά τα Χριστούγεννα ας μην τους προσπεράσουμε. Ζουν σε μία ηλικιακή περιοχή που δεν μας γοητεύει, αλλά αν είμαστε γεροί, θα περάσουμε κι απ’ εκεί. Επομένως, έστω κι εγωιστικά σκεπτόμενοι, ας δώσουμε σήμερα λίγο από το χρόνο μας. Ας λείψουμε από κάποιο σικάτο και προαποφασισμένα ευχάριστο τραπέζι υψηλών γαστρονομικών στάνταρτ, για να βρεθούμε στο οικογενειακό. Στο τραπέζι με το άσπρο κεντημένο τραπεζομάντιλο, που περιμένει τα Χριστούγεννα, για να βγει από το συρτάρι.

Ας ακούσουμε για πεντηκοστή φορά πώς το έπλεξε η μαμά. Ας θαυμάσουμε μεγαλόφωνα για άλλη μια φορά τους πεντανόστιμους λαχανοντολμάδες από τα χεράκια της. Ας την αφήσουμε να μας πει πώς τους έπλασε τόσο… ομοιόμορφους. Τώρα που θυμάται. Αύριο μπορεί να μας ρωτήσει δύο φορές μέσα σε δέκα λεπτά τι ώρα είναι και μεθαύριο να μας υποδεχθεί με το χέρι προτεταμένο για χειραψία και να ρωτήσει απορημένη το όνομά μας… Τότε θα είναι αργά. Δεν το θέλουμε, αλλά έτσι γρήγορα που φεύγουν Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές και Πάσχα, αν δεν χωράνε όλοι στον προγραμματισμό μας, εύκολα αφαιρούμε τους γονείς.

Φέτος μη (τους) χαλάσεις το πρόγραμμα. Είναι η ώρα. Όσο ακόμη είναι Χριστούγεννα για όλους. Πριν γίνει γι’ αυτούς μία μάζα ο χρόνος χωρίς πρωί, μεσημέρι, Δευτέρες, χειμώνες, Δεκέμβρη, Χριστούγεννα. Πριν γίνουν ένα οι κατάλληλες με τις ακατάλληλες λέξεις. Πριν τους εγκαταλείψουν τα συναισθήματα, η βούληση, οι δυνάμεις τους. Πριν χάσει την έκφρασή του το πρόσωπό τους και σημαίνει ένα πράγμα το γέλιο και το κλάμα τους. Πριν γίνουν ένας άλλος άνθρωπος από αυτόν που γνώριζες κι αγαπούσες. Κι όταν έρθει η ώρα, να τον γνωρίσεις από την αρχή και να τον ξαναγαπήσεις το δικό σου άλλο άνθρωπο, θα εκτιμήσεις πάλι τα Χριστούγεννα. Και τις αναμνήσεις τους που τότε θα είσαι ο μόνος που έχει... Μέχρι κι εκείνο το χριστουγεννιάτικο τραπεζομάντιλο θα νοσταλγήσεις κι ας τ’ άκουγες παραδοσιακά, γιατί δεν κατάλαβες την αξία του και ποτέ δεν πρόσεξες να μην το λεκιάσεις με το κρασί σου.

Χρόνια Πολλά!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22 Δεκεμβρίου 2019