Αν ο Αλέξης Τσίπρας χάσει από τη ΝΔ στις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές, αλλά κρατήσει μια εμφατική διαφορά από το ΠΑΣΟΚ (ας πούμε ένα 27% έναντι 12% ή ένα 25% έναντι 11%) ποιος θα έχει χάσει πιο πολύ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ή ο Νίκος Ανδρουλάκης; 

Το πολιτικό σκηνικό της επόμενης οκταετίας -για να σεβόμαστε και τις κοινοβουλευτικές κανονικές θητείες- είναι πολύ πιο σημαντικό από το πιεστικό μεν αλλά και συμφεροντολογικό ερώτημα που θέτουν στο ΠΑΣΟΚ στελέχη της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ «με ποιον θα συνεργαστείτε αν προκύψει ακυβερνησία;». 

Συμφεροντολογικής χροιάς είναι διότι ούτε η ΝΔ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ απαντούν στο επόμενο εύλογο ερώτημα που προκύπτει: «και σε τι φταίει το ΠΑΣΟΚ που λαός δεν σας εμπιστεύεται;».

Στο σκηνικό του μέλλοντός μας λοιπόν είναι σημαντικό για το ΠΑΣΟΚ να μην έχει χάσει ολοσχερώς την σκληρή μάχη με τον ΣΥΡΙΖΑ για το ποια θα είναι η μεγάλη παράταξη απέναντι στη ΝΔ. Είναι ένα λεπτό και πολύ σημαντικό σημείο της αντιπαράθεσης μεταξύ Τσίπρα και Ανδρουλάκη ο όποιος θα χρειαστεί να κατανείμει ισομερώς τουλάχιστον την σκληρή κριτική κατά των προπορευόμενων δημοσκοπικά κομμάτων, την ώρα που δημοσκοπήσεις λένε ότι η βάση του ΠΑΣΟΚ /ΚΙΝΑΛ στην πλειοψηφία της αντιπαθεί περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ παρά την ΝΔ.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης θα χρειαστεί αποσαφήνιση θέσεων σε κρίσιμα εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά θέματα , εξάλειψη φαινομένων πολυγλωσσίας και διαφωνιών μεταξύ στελεχών του και μια γρήγορη ανάδειξη χαρισματικών , άφθαρτων προσωπικοτήτων με κοινωνική αναγνώριση  στις τοπικές κοινωνίες αλλά και πανελλαδικά , με επιστημονικό κύρος που θα αποτελέσουν την πολιτική και επικοινωνιακή γραμμή κρούσης ενόψει εκλογών. Μέχρι στιγμή η παρουσία ηλικιωμένων πια, γνωστών στελεχών της εποχής Σημίτη, Γ. Παπανδρέου και Βενιζέλου, μαζί με καινούρια πρόσωπα με ακαδημαϊκές και κομματικές περγαμηνές της γενιάς του αρχηγού , αλλά χωρίς μεγάλη εμβέλεια, δεν έχει κερδίσει την αναμενόμενη προσοχή της κοινωνίας. Δεν διατήρησε με άλλα λόγια τον «αέρα στα πανιά» που δημιουργήθηκε με την ανάδειξη του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία.

Πολλές φορές δημιουργείται η αίσθηση ότι η πλάστιγγα γέρνει υπερβολικά υπέρ της «ανανέωσης» και της μετάβασης στην επόμενη γενιά στελεχών ενώ άλλες φορές παραδοσιακές δυνάμεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ που κάποτε δέσποσαν στο κίνημα , αλλά σήμερα δεν εμπνέουν πια και κυρίως τη νεολαία, λειτουργούν ως «βαρίδια» και δεν επιτρέπουν «το μέλλον να εκφραστεί»! 

Παράπονα πάντως για απαξίωση προσώπων, αποκλεισμούς κ.λπ. δεν λείπουν.

Ένα άλλο κρίσιμο σημείο της συγκυρίας είναι η επόμενη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ εάν σταδιακά απομακρυνθεί η καχυποψία πως «ο Μητσοτάκης μπλοφάρει» και τελικά θα πάμε για εξάντληση της τετραετίας.

Είναι ο χρόνος «φίλος» του Ν. Ανδρουλάκη ή « εχθρός» του;

Η Ανανέωση, η Αυτοοργάνωση, η Ενότητα και η Συλλογικότητα είναι ως συνθήματα όμορφα κομμάτια ενός οράματος αλλά μέσα σ αυτό το δεκάμηνο θα συμβούν πολλά . Κυρίως θα μετρηθεί η λαϊκή οργή για την ακρίβεια, το κόστος της ενέργειας και τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό που θα στριμώξουν τον Κυρ. Μητσοτάκη.

Ο ανταγωνισμός με τον ΣΥΡΙΖΑ και ο τρόπος που θα δώσει αυτήν ιδιότυπη μάχη το ΠΑΣΟΚ με μια παράταξη την οποία καλώς η κακώς ψηφίζουν εκατοντάδες χιλιάδες πρώην ψηφοφόροι του, δεν απαντάται μόνο με μια σκληρή αντικυβερνητική ρητορική, « ανταγωνιστική» προς την αντίστοιχη ισοπεδωτική και διχαστική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.

Πιο πολύ θα μετρήσει η απάντηση στο πρόβλημα της διακυβέρνησης που πιθανότατα θα προκύψει λόγω απλής αναλογικής.