Το φθινόπωρο του 2016 ο κ. Αλέξης Τσίπρας είχε αρχίσει να αντιμετωπιζει σοβαρά τα προβλήματα που προέκυπταν από την πασιφανή αλλά μη ομολογούμενη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, με την υποχρέωση της εφαρμογής του μνημονίου.

Ανάμεσα σε αυτά τα προβλήματα ήταν και η έλλειψη σοβαρών πολιτικών δομών, που θα τον στήριζαν στην κοινωνία.

Αυτό στη Θεσσαλονίκη ήταν ακόμη πιο έντονο.

Σε κυβερνητικό επιπεδο τα πράγματα ρύθμιζε -λόγω της συμμαχίας με τους ΑΝΕΛ- η υφυπουργός Εσωτερικών, κυρία Μαρία Κόλλια, η οποία είχε λόγο στη διαχείριση του κράτους υπό την καθοδήγηση του κ. Πανου Καμμένου.

Σε κοινοβουλευτικο επίπεδο είχε έξι βουλευτές, τους μισούς από τους οποίους δεν εμπιστευόταν και από τους άλλους μισούς δεν είχε τίποτε να περιμένει.

Σε κομματικό επίπεδο είχε μια εξαιρετικά ασθενή οργάνωση, η οποία συγχρόνως ήταν μάλλον πολύ επιφυλακτική στις νέες κυβερνητικές προτεραιότητες.

Η λύση ήταν, είτε η υποταγή των δομών, είτε η υπέρβαση τους.

Ο κ. Τσίπρας επέλεξε την υπέρβαση με τη δημιουργία μιας νέας δομής, παράλληλης με τις προηγούμενες, αλλά ανεξάρτητης από αυτές και αφοσιωμένης στον ίδιο.

Αυτό έφερε την δημιουργία του Γραφείου Πρωθυπουργού, επικεφαλής στο οποίο τοποθετήθηκε ένα πολιτικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ήταν άσχετο από τοπικές κυβερνητικές διεργασίες, δεν είχε καλές σχέσεις με τους τοπικους βουλευτές και δεν προερχόταν από τον τοπικό κομματικό μηχανισμό.

Έτσι προέκυψε η κυρία Κατερίνα Νοτόπουλου, η οποία είχε μοναδική αναφορά τον κ.Τσιπρα και προωθούσε τη δική του ατζέντα στην πολη.

Δυόμισι χρόνια μετά ο κρατικός μηχανισμός της κ. Κολλια απέχει από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι τοπικοί βουλευτές απέχουν πολύ από το να έχουν εντάξει τον προσωπικό μηχανισμό πελατειακού χαρακτήρα στο κόμμα και ο κομματικός οργανισμός απέχει πολύ από το να είναι κόμμα.

Απλώς η κυρία Νοτοπούλου έγινε υπουργός, υποψήφια δήμαρχος, δημοτική σύμβουλος και βουλευτής.

Το αν όλο αυτό ήταν αποτελεσματικο για το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στη Θεσσαλονίκη μπορεί να το απαντήσει μονο ο κ.Τσιπρας.

Έχει παρόμοια προβλήματα ο κ.Μητσοτακης;