Κοιτάζω τη φωτογραφία που έκανε τον γύρο των ΜΜΕ και του διαδικτύου σε όλον τον κόσμο. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο γιορτάζει μετά την ολοκλήρωση του χατ τρικ εναντίον της  Ατλέτικο Μαδρίτης, που έστειλε τη Γιουβέντους στους 8 του Champions League.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι αυτός ο απίστευτα διάσημος αθλητής είναι ο βασιλιάς του θεάματος μιας Ευρώπης κουρασμένης πολιτικά, άδικης κοινωνικά και ταραγμένης οικονομικά. Αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο θέαμα, δεν είναι παίξε-γέλασε που θα έλεγε ο Εγγονόπουλος. «Δεν είναι καν θέμα ζωής ή θανάτου, είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό» είχε πει ο μυθικός Μπίλι Σάνκλι.

Αγωνιζόμενος ο Cristiano Ronaldo με ένταση άγριου ζώου, αλλά και με την ικανότητά του  να κατακτά στόχους που φαίνονταν παράλογοι , μπορεί να οδηγήσει τη «Γηραιά Κυρία» στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου -που θα είναι και το έκτο δικό του.

«Την επόμενη φορά, ίσως χρειαστεί να χρησιμοποιήσει και τις δύο παλάμες του για να δείξει πόσους τίτλους του Champions League έχει πάρει» γράφει ο Guardian.

«Στο τέλος του πρώτου αγώνα εναντίον της Ατλέτικο Μαδρίτης, αναχώρησε από το Wanda Metropolitano σηκώνοντας την παλάμη του, ουσιαστικά επαναλαμβάνοντας το μήνυμα που είχε στείλει ήδη από τον αγωνιστικό χώρο, έχοντας εξασφαλίσει ότι το είδαν όλοι. Και πώς να γίνει αλλιώς με τόσες κάμερες γύρω του;

  ‘Πέντε!’  Αυτό είπε, καθώς κατευθυνόταν προς το χώρο στάθμευσης κάτω από τη νοτιοδυτική γωνία του σταδίου. ‘Έχω πέντε Πρωταθλήματα Πρωταθλητριών ... η Ατλέτικο δεν έχει κανένα!’»

Η Γιουβέντους είχε ηττηθεί αλλά δεν είχε τελειώσει ακόμα. Φαινόταν σχεδόν απίθανο να προκριθεί τότε, αλλά η στάση του Ρονάλντο δεν ήταν απλώς μια χειρονομία. Ποτέ δεν είναι. Είναι ένας bad loser (κακός ηττημένος),όπως  ορισμένοι τον αποκάλεσαν. Αυτό όμως ίσως τον κάνει τόσο καλό νικητή.

Βέβαια οι φίλαθλοι στις  πιο… λαϊκές γειτονιές του κόσμου, που αρέσκονται να υποστηρίζουν μια «ομάδα της φτωχολογιάς» και όχι των ελίτ, προτιμούν τον Λιονέλ Μέσι. Πίσω από αυτά όμως κρύβεται μια απέχθεια στον τρόπο που πανηγυρίζει ο CR7, στην επίδειξη των κοιλιακών του, στο βλέμμα του που προδίδει έπαρση ή έστω εγωισμό…

Πριν από  οκτώ χρόνια, ολοκληρώνοντας ένα βιβλίο με μια σειρά γεγονότων και φωτογραφιών  που σημάδεψαν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και την Ευρώπη υπό τον τίτλο «Λυπάμαι Χάσατε», είχα σημειώσει στην εισαγωγή:

«Το ποδόσφαιρο, δεν είναι πια μόνο ένα παιχνίδι που αιχμαλωτίζει τη φαντασία των φίλων του σε όλο τον κόσμο. Σήμερα είναι και ένα δράμα με ασύλληπτη απήχηση και κάτι ακόμα πιο σημαντικό στις μέρες του άπληστου καπιταλισμού: Είναι μια  σαπουνόπερα που δεν θα τελειώσει ποτέ. Γι’ αυτό και τα κέρδη θα συνεχίσουν να αυξάνονται γι’ αυτούς που προέβλεψαν, επένδυσαν και έχουν δεσπόζουσα θέση σ’ αυτή τη βιομηχανία.»

Κι όμως. Κάποτε το ποδόσφαιρο δεν ήταν καν  πρώτη είδηση στις εφημερίδες. Δεν ήταν, αν το πιστεύετε, ούτε στην Αγγλία όταν η Εθνική ομάδα τους με αρχηγό τον Μπόμπι Μουρ , νίκησε τη Γερμανία στον αξέχαστο τελικό του Γουέμπλεϊ με 4-2 στην παράταση, κερδίζοντας τον τίτλο της  Παγκόσμιας πρωταθλήτριας εκείνο  το ατέλειωτο ζεστό απόγευμα του Ιουλίου του 1966. Η δημοφιλέστερη όλων εκείνη την εποχή εφημερίδα Mirror, γέμισε την πρώτη σελίδα της με τη γέννηση ενός νέου μέλους της βασιλικής οικογένειας, ενώ η Sun προτίμησε τα προβλήματα πληρωμών και υποτίμησης της στερλίνας! Μέσα σε πενήντα  χρόνια άλλαξαν τα πάντα.

Ποιοι είναι αυτοί που έκαναν το ποδόσφαιρο τόσο μεγάλη υπόθεση;

Οι τηλεοπτικές μεταδόσεις και οι ασύλληπτες σημερινές δυνατότητες με τους δορυφόρους, οι βιομηχανίες των αθλητικών ειδών (μπάλες, παπούτσια, στολές κ.ά.), η είσοδος στο παιχνίδι μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, η αλματώδης αύξηση των αθλητικών σελίδων στις μεγάλες ιστοσελίδες, εφημερίδες κ.ά., η άνοδος της δημοτικότητας των ποδοσφαιριστών στα ύψη- που κάποτε απολάμβαναν μόνο οι ροκ σταρ και οι ηθοποιοί, οι αλλαγές στην τεχνολογία και την κοινωνία με δεσπόζουσα τη διάδοση του διαδικτύου και η θεαματική είσοδος των γυναικών στα γήπεδα ως παράπλευρο κέρδος από την εξάπλωση του συκοφαντηθέντος φεμινισμού στα χρόνια του ’60 και του ’70.

Οι αλλαγές είναι συναρπαστικές :

Παλιά οι μεγάλοι «παίκτες» στις μπίζνες δεν είχαν καμιά σχέση με το ποδόσφαιρο. Τότε ιδιοκτήτες των ομάδων ήταν «μερακλήδες» που ασχολούνταν με οικόπεδα και ιδιοκτησίες ακινήτων, έμποροι μεταχειρισμένων αυτοκινήτων κ.ά. Σήμερα το παιχνίδι το κάνουν οι διεθνείς οικονομικοί κολοσσοί. Η μηχανή πήρε μπρος και σήμερα οι παίκτες πληρώνονται πολύ καλύτερα, οι θεατές πληρώνουν πολύ περισσότερο και οι βαρόνοι των δορυφόρων γίνονται πιο πλούσιοι.

Πριν από μισόν αιώνα στις φωτογραφίες από τα γήπεδα της Ευρώπης έβλεπες μόνο άντρες -συνήθως με γραβάτες και καπέλα. Τώρα οι γυναίκες δεσπόζουν στις κερκίδες του Μπερναμπέου, του Καμπ Νου, του Ολντ Τραφορντ και του Στάμφορντ Μπριτζ. Όλα είναι μπίζνες και δεν θα μπορούσε η βιομηχανία της μπάλας να αφήσει απέξω τους μισούς πελάτες (τις γυναίκες που είναι και οι πιο δυναμικές στην… κατανάλωση).

Και το σόου συνεχίζεται…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 17 Μαρτίου 2019