Της Νάσιας Λουκοπούλου

Οικονομολόγου, στελέχους ΥΠΠΟΑ

Εκλογές σημαίνει και υποψήφιοι πολλών και διαφορετικών ειδών. Όσο μεγαλώνει κανείς τόσο ευκολότερα αναγνωρίζει τα είδη μακρόθεν και συνοπτικά. Ακολουθεί πολύ σύντομος οδηγός προς… ναυτιλομένους.

Ο Nepo. Όπου nepo=νέπο, σύντμηση για τη λέξη Νεποτισμός, δηλαδή «το φαινόμενο της διαδοχής ή προβαδίσματος ορισμένων ατόμων για την κάλυψη θέσεων, πολλές φορές σημαντικών ή και κρίσιμων, με αποφασιστικό κριτήριο τη βιολογική, τη συγγενική ή τη στενά φιλική σχέση που έχουν με άλλους». Πολυπληθέστατη αυτή η κατηγορία στην Ελλάδα. Γιοι, κόρες, ανίψια, σύζυγοι, αδέλφια, χήρες (όχι πεθερές πάντως) πολιτικών, κατεβαίνουν ως υποψήφιοι γιατί διαθέτουν ένα όνομα γνωστό στην κοινωνία και πρέπει τελοσπάντων κάπως να το εξαργυρώσουν, ανεξαρτήτως της χάρης του, η οποία δεν αποτελεί και τόσο κληρονομικό δικαίωμα τελικά. Θέλουν -ειδικά- για τα βλαστάρια τους να ακολουθήσουν τα βήματά τους, κυρίως αν οι ίδιοι θεωρούνται πετυχημένοι. Τα έρμα τα βλαστάρια από την άλλη συνήθως περνάνε κάτω από τον πήχη τον αψηλό.

Το Παπαδοπαίδι. Όπου παπαδοπαίδι βλέπουμε Εκκλησία. Αυτός ο υποψήφιος τα έχει πολύ καλά με την Εκκλησία ως θεσμό, ως εξουσία: σε κάθε χωριό, σε κάθε κωμόπολη, σε κάθε πόλη, υπάρχουν συγκεκριμένοι ιερείς -«κοσμικοί» παπάδες- που κουμαντάρουν τεχνηέντως το ποίμνιο και προωθούν τα πουλέν τους. Όποιος τα έχει καλά μαζί τους έχει και τη στήριξή τους, πράγμα καθόλου αμελητέο σε περίοδο εκλογών (Θου Κύριε και πάλι Θου). Εννοείται ότι το Παπαδοπαίδι συμμετέχει στα εκκλησιαστικά δρώμενα, ξημεροβραδιάζεται σε λειτουργίες, όρθρους, τελετουργικά, και ίσως προωθεί και την εκάστοτε σκληροπυρηνική εκκλησιαστική ατζέντα (τύπου «εγώ θα κοινωνήσω και εν μέσω πανδημίας γιατί με προστατεύει το Άγιο Πνεύμα», πρόσφατα τα ζήσαμε αυτά τα ωραία).

Ο Οικογενειάρχης. Αντιπροσωπεύει «έμπρακτα» τον ιερό θεσμό ασχέτως αν έχει φάει πολυετή παντόφλα από το έτερον ήμισυ, αν όλοι ξέρουν ότι αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες, αν τα παιδιά του τον έχουν γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και τούμπαλιν. Σύζυγος και τέκνα σαν αξεσουάρ χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν ως απόδειξη «υγιούς» προσωπικής ζωής άρα και ως αντίστοιχης ένδειξης «υγιούς» εκπροσώπησης στα κοινά. Ατασθαλίες σπάνια επιτρέπονται πόσο μάλλον επικροτούνται • ένας Αντρέας δε φέρνει την άνοιξη.

Ο Εκπρόσωπος Μειοψηφίας. Μη σταθούμε εκ του πονηρού στο ότι αυτός ο υποψήφιος πάει να μετατρέψει την όποια υστέρησή του σε δύναμη, αλλά στο γεγονός ότι η ζωή είναι ήδη πολύ δύσκολη για όλους τους καθ’ όλα «κανονικούς» ανθρώπους, πόσο μάλλον για κάποιον που ίσως χαρακτηρίζεται «μη κανονικός».

Ο «Είδα φως και μπήκα». Ούτε ο ίδιος δε ξέρει γιατί μπλέκεται σε μια εκλογική διαδικασία. Ποσόστωση; Πλάκα; Στοίχημα; Επαγγελματική προβολή; Ένα έρμο «γιατί όχι»; Ό,τι να ’ναι είναι μάλλον η σωστή απάντηση.

Ο Ιδεαλιστής. Συνδυασμός Δον Κιχώτη, Τσε Γκεβάρα, Δαλάι Λάμα, Μητέρας Τερέζας, ίσως και Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Έχει παντελή άγνοια κινδύνου για το πώς λειτουργεί το σύστημα, μπορεί να ψυλλιάζεται το μέγεθος της δυσκολίας αλλά έχει τέτοιο πάθος να αλλάξει τα πράγματα και να προσφέρει, που επιλέγει να αγνοήσει τα σημάδια. Συνήθως έχει οικονομική άνεση (δεν κατεβαίνει για το χρήμα) και κοινωνική υπόσταση (δεν κατεβαίνει για τη φήμη). Αν δε τον ξεράσει το σύστημα, αποδεικνύεται από τους ελάχιστους πετυχημένους που διαγράφουν τη δική τους πορεία.

Πλείστες λοιπές κατηγορίες φυσικά: ο Celebrity πλην πολιτικά ατάλαντος, o Ωραίος-α που εκλέγεται τύπου «επιταγή πληρωτέα άμα τη εμφανίσει» (ακάλυπτη ξε-ακάλυπτη η επιταγή, άλλου παπά ευαγγέλιο), το Λαμόγιο (πάει για τα λεφτά -γιατί να το κρύψομεν άλλωστε- τα λεγόμενα ρουσφέτια κάπως, κάπου, κάποτε, εξαργυρώνονται), το Ψώνιο με τη ναρκισσιστική προσωπικότητα. Με ανεπίλυτα παιδικά τραύματα; Με Imperium ανωτερότητας; Ποιος ξέρει; Γενικά άβυσσος η ψυχή του πολιτευτή…

Σε λίγο λοιπόν ψηφίζουμε κόμμα αλλά ψηφίζουμε και προσωπικότητες που οφείλουν να μας εμπνέουν και να μας υπηρετούν. Αντιπροσωπευτική δημοκρατία λέγεται. Επιλέξτε υπεύθυνα, καλό βόλι, και μη γκρινιάζετε μετά…