Μου φαίνεται τελείως παλαβό. Αδιανόητο, πραγματικά, να μην πηγαίνουν οι άνθρωποι να ψηφίσουν. Και όχι τόσο εκείνοι που έχουν εξασφαλισμένη μία άνετη ζωή για την οποία φρόντισαν κάποιοι πρόγονοί τους ή κάποιοι που είναι τελείως ακοινώνητοι και αδιάφοροι για το τι συμβαίνει γύρω τους, αλλά οι άλλοι.

Οι άλλοι που τάχα νοιάζονται για όλους και για όλα. Που το παίζουν έξυπνοι και… ψαγμένοι. Που δηλώνουν «υπεύθυνοι πολίτες». Που δήθεν προβληματίζονται για το πού και πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Που ζορίζονται για να τα φέρουν βόλτα. Που εκφέρουν γνώμη για το τι πρέπει να γίνει. Που τους τρώει η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον.

Τόσο ίδιοι τους φαίνονται όλοι και όλα; Τόσο δεν τους νοιάζει η γειτονιά τους, η πόλη τους, η περιοχή που ζουν και δουλεύουν; Τόσο αδιαφορούν για το ποιος και με ποια κριτήρια θα παίρνει τις αποφάσεις για τα έργα στα οποία θα διοχετευτούν τα λεφτά που μαζεύονται στο ταμείο; Τόσο ασήμαντο θεωρούν ποιος και πώς θα καθορίζει τι θα γίνει στις πλατείες, πώς θα απλώνουν τα τραπεζάκια τα καφέ, τι είδους πάρκα θα υπάρχουν;

Απίστευτο. Όλα τόσο ίδια φαντάζουν στα μάτια τους πια; Δεν βλέπουν πώς κάποιοι δήμοι είναι καθαροί και κάποιοι βρώμικοι, κάποιοι έχουν ωραία και λειτουργικά σχολεία, ενώ άλλοι έμειναν πίσω; Δε ζηλεύουν όταν βλέπουν κάποιοι δήμοι να διαθέτουν γυμναστήρια, γήπεδα, κολυμβητήρια, πολυδύναμα πολιτιστικά κέντρα, δημοτικά σινεμά, κοινωνικές υπηρεσίες και πώς αυτές λειτουργούν;

Απευθυνθείτε σε κάποιους που χρειάστηκε να καταφύγουν σε αυτές και τι υπηρεσίες τους προσφέρθηκαν, μήπως και αντιληφθείτε πως όλα αυτά μας αφορούν και πως αυτά είναι που κάνουν την ζωή μας ομορφότερη ή δυσκολότερη.

Από όποια πλευρά και εάν προσπαθώ να το δω, πάντα θεωρώ αδιανόητο ένας νορμάλ άνθρωπος να απεμπολεί το δικαίωμά του να ψηφίζει, μετέχοντας στην λήψη των αποφάσεων που τόσο επηρεάζουν την ίδια τη ζωή του.

Καλώς ή κακώς, η κοινωνία των ανθρώπων δεν έχει ανακαλύψει μέχρι τώρα κανένα σύστημα διοίκησης που σέβεται περισσότερο τις πανανθρώπινες αξίες της ισότητας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, από τη δημοκρατία. Και ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας είναι η λήψη αποφάσεων είτε επάνω σε συγκεκριμένα ερωτήματα είτε για την επιλογή των αντιπροσώπων στους οποίους αναθέτουμε συγκεκριμένα καθήκοντα διαχείρισης των κοινών, με ψηφοφορία μυστική και ισότιμη.

Και σε τελευταία ανάλυση, σνομπάροντας τις κάλπες και την δημοκρατία, νομίζουμε πως κάνουμε κάποιο κακό σε αυτούς που δεν γουστάρουμε; Πώς τους κόβουμε το μεροκάματο ας πούμε ή τους μειώνουμε την δικαιοδοσία στις πόλεις μας και στις ζωές μας;

Τόσο ανόητοι;

Το φαινόμενο, φυσικά, δεν είναι μονάχα ελληνικό, αφού πολλοί είναι οι δυτικοί και δη οι Ευρωπαίοι που κάθε που έρχονται οι κάλπες ή πηγαίνουν στις παραλίες και λοιπές εξοχές αν αυτές στήνονται καλοκαίρι ή χουχουλιάζουν σπίτι τις χειμωνιάτικες Κυριακές.

Σε κάθε περίπτωση, όμως αφενός υπάρχουν συνέπειες, όπως π.χ. τις βλέπουμε στην κεντροανατολική Ευρώπη όπου η αδιαφορία και η ισοπέδωση από πλευράς πολιτών για την ίδια την πολιτική, έχει ανεβάσει στην εξουσία υπό το μανδύα της δημοκρατίας ανθρώπους που έχουν... αλλεργία στο πολίτευμα και τις αξίες με τις οποίες υποτίθεται ζουν όσοι έχουν την τιμή να το διαθέτουν, αφετέρου είναι η ιστορία και το παρελθόν κάθε χώρας που κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Δε μπορεί δηλαδή οι Σουηδοί της ευημερίας και της ομαλότητας να αντιλαμβάνονται πλήρως τη σημασία της ψήφου και να πηγαίνουν στις κάλπες σε ποσοστά που πλησιάζουν το 90% και οι Έλληνες των χιλίων και βάλε μικρών, μεσαίων και μεγάλων προβλημάτων να μη δίνουν 5 λεπτά από το χρόνο τους για να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους.

Και δε μπορεί να διεξάγονται τόσο κρίσιμες εθνικές και αυτοδιοικητικές εκλογές λίγο καιρό πριν την 50ή επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και ήδη να έχει επικρατήσει σε τέτοιο βαθμό η λήθη και η αδιαφορία, όταν τόσοι άνθρωποι, τόσες φορές και με τέτοιο προσωπικό κόστος έδωσαν ψυχή και σώμα στο βωμό της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Για τους λόγους της ολοένα αυξανόμενης αποχής έχουν γίνει αναλύσεις επί αναλύσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη, αφού το φαινόμενο είναι διαχρονικό και ιδιαίτερα ανησυχητικό. Μελετώντας κάποιος τη λίστα με τα ποσοστά συμμετοχής στις πιο πρόσφατες αναμετρήσεις, διακρίνει με... γυμνό μάτι, τις τεράστιες διαφορές ανάμεσα στους Βόρειους και τους κεντροευρωπαίους με τους πιο Νότιους και κυρίως τους Βαλκάνιους.

Επομένως, το πρώτο και αβίαστο συμπέρασμα έχει να κάνει με την ποιότητα της δημοκρατίας που απολαμβάνουν οι πρώτοι αλλά και της παιδείας που είναι σφαιρική και με σχέδιο που δεν διακόπτεται ανάλογα με το ποιος υπουργός αναλαμβάνει το χαρτοφυλάκιο.

Όλα τελικά είναι θέματα παιδείας και η τεράστια αποχή που είδαμε στις δύο απανωτές εθνικές εκλογές αλλά και στους δύο γύρους των αυτοδιοικητικών δείχνει πώς εκτός από την ιστορία πρέπει να διδάσκεται σοβαρά πια στα σχολεία το μάθημα της αγωγής του πολίτη.

Άλλωστε, το λέει και ο ποιητής... «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα»...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 28-29.10.2023