Οι Ουκρανοί δεν θα ξεχάσουν. Ως πραγματικό έθνος -που είναι , παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των προπαγανδιστών του Πούτιν- και ως λαός θα κινηθούν με νέο, πανίσχυρο λόγω τραυματικών βιωμάτων αφήγημα που θέλει προσέγγιση με την δημοκρατική Ευρώπη και εν πάση περιπτώσει χωρίς τα πολλά πολλά μιας σχέσης με την ρωσική αυτοκρατορία.

Όπως το έμαθαν πικρά οι Αμερικανοί στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν -όπως και οι Σοβιετικοί στο δεύτερο- μπορεί εύκολα να κατακτήσεις μια χώρα αλλά είναι πολύ δύσκολο να την διατηρήσεις όταν αναμετριέσαι με την υπερηφάνεια, την κουλτούρα , την ιστορία και τις συνήθειες ενός λαού.

«Τα έθνη τελικά χτίζονται πάνω σε ιστορίες», έγραψε στον Guardian ο ιστορικός και συγγραφέας Γιουβάλ Νόα Χαράρι προσθέτοντας πως «κάθε μέρα που περνά προσθέτει περισσότερες ιστορίες που θα διηγούνται οι Ουκρανοί όχι μόνο στις σκοτεινές μέρες που έρχονται, αλλά στις δεκαετίες και τις επόμενες γενιές».

“Μακροπρόθεσμα, σύμφωνα με τον ίδιο, »αυτές οι ιστορίες μετρούν περισσότερο από τα τανκς».

Η μεγάλη είδηση της νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας που βιώνει η Γηραιά Ήπειρος είναι η απρόσμενη και ιστορικών διαστάσεων απόφαση της Γερμανίας να δαπανήσει 110 δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς. Πρόκειται για εντυπωσιακή μεταστροφή που εύκολα γίνεται κατανοητή αν δει κανείς το χάρτη , για να διαπιστώσει το πόσο κοντά είναι η Γερμανία από την Ρωσία.

Μια Γερμανία όμως με τεράστια και «Γερμανικά» οργανωμένη - τεχνοκρατικά και με πρόγραμμα- στρατιωτική ισχύ οδηγεί και σε δεύτερες σκέψεις , ίσως άδικες αλλά βασισμένες στην ιστορική μνήμη.

Τι σημαίνει όμως για την Ελλάδα και κυρίως για τα Eλληνοτουρκικά η κρίση στην Ουκρανία; Ίσως την ανάγκη να παρακολουθεί πιο στενά η κυβέρνηση τις θεατές και αθέατες κινήσεις του πανούργου και «πλεονέκτη» γείτονα Ερντογάν και βέβαια να κρατήσουμε το δόγμα «Να είμαστε και τώρα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας»