Οι ιστορικοί και οι πολιτικοί αναλυτές καλά κάνουν και επισημαίνουν ότι η χώρα μας στο διάβα του πολυτάραχου 20ου αιώνα, έζησε πολλές φορές τις συνέπειες του Διχασμού.

Τα πολιτικά πάθη, ο κομματισμός , ο τυφλός φανατισμός , η τοξική καθημερινότητα στην πολιτική ζωή και εν τέλει η έλλειψη της κουλτούρας μιας minimum Εθνικής Συνεννόησης -η οποία υπάρχει σε άλλες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου - στερούν από τη χώρα μας τα στοιχειώδη αντανακλαστικά για αντίδραση σε υπαρκτούς κινδύνους εκτός συνόρων.

Η γειτονική Τουρκία, από την άλλη πλευρά, τους τελευταίους μήνες ξεπερνά ακόμα και τα δικά της «στάνταρ» απειλών, αναθεωρητισμού και γεωπολιτικού «παραλογισμού», ίσως διότι επιλέγει σ αυτή τη φάση να απομακρυνθεί από την Δύση. Η στάση της σε διαφορά ζητήματα δημιουργεί υποψίες ότι όλο και περισσότερο θα αποξενώνεται από τις αρχές του διεθνούς δικαίου , τις διεθνείς συμφωνίες και από το δημοκρατικό κεκτημένο όπως το αντιλαμβανόμαστε στην Ευρώπη.

Η Δύση από την ΕΕ έως τις ΗΠΑ, από την πλευρά της, βυθισμένη σε μια απίστευτης έντασης ενεργειακή κρίση με ζωντανή την απειλή σε βάρος των πολιτών της για πείνα και βαρυχειμωνιά χωρίς θέρμανση , δεν έχει ούτε τις πολιτικές ηγεσίες, ούτε ίσως και την «πολυτέλεια» να σταθεί με το παλιό σθένος στο πλευρό της χώρας μας όταν ο γείτονας παραλογιζόμενος ή σκοπίμως απειλεί.

Είναι ίσως ουτοπικό να ζητήσει κανείς εδώ τα μεγέθη της ετοιμότητας , της ψυχραιμίας και της συναίνεσης που υπάρχουν σε άλλες χώρες όταν βρίσκονται απέναντι σε κινδύνους και απειλές. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να γίνει μια αρχή.

Ίσως μάλιστα μια κοινωνική πλειοψηφία, σιωπηρή κατά κύριο λόγο, στείλει τα μηνύματά της στους πιο φανατικούς οπαδούς του εγχώριου κομματικού ανταγωνισμού, ότι πλέον παίζουμε «εν ου παικτοίς».